Συνέντευξη της Σίας Αναγνωστοπούλου στην «Εποχή»

 

Η ακρίβεια για παράδειγμα, δεν είναι νομοτέλεια. Είναι διεθνές πρόβλημα αλλά, ταυτόχρονα, επιλογή της κυβέρνησης!

·        Συνομολογείται ότι η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύει με την πολιτική της, πως το δίπολο Αριστερά-Δεξιά καλά κρατεί. Με αυτό το δεδομένο, και με δεδομένη την εκφρασμένη βούληση του ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει και τον κεντρώο, δημοκρατικό χώρο, πώς ιεραρχείται στη στρατηγική του η απεύθυνση προς τα αριστερά; Είναι οι προτάσεις του ικανές να χτυπήσουν τα αυξημένα ποσοστά αποχής και την απογοήτευση που καταγράφουν οι μετρήσεις κοινής γνώμης; 

Το πρώτο και κύριο είναι η απογοήτευση και η οργή της κοινωνίας για τον επικοινωνιακό γίγαντα με τα πήλινα πόδια: την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η δική μας δουλειά είναι να παρουσιάζουμε, σε κάθε επιμέρους ζήτημα και συνολικά, μία εναλλακτική πρόταση που θα τονίζει τη δυνατότητα τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Η ακρίβεια για παράδειγμα, δεν είναι νομοτέλεια. Είναι διεθνές πρόβλημα αλλά, ταυτόχρονα, επιλογή της κυβέρνησης.  Ποια η δική μας επιλογή; Επένδυση στην κοινωνία, κρατική παρέμβαση, δημόσιος σχεδιασμός και συγκεκριμένα μέτρα.

Χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα γιατί κατά τη γνώμη μου υπογραμμίζει την αναγκαία σύνθεση που χρειαζόμαστε: μία ριζοσπαστική, αριστερή πολιτική φυσιογνωμία με αιτήματα που αφορούν τη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μας αρκεί η αναπαλαίωση: είτε αυτή αφορά το παλιό πολιτικό σύστημα, είτε την αριστερά που έκανε υψηλή πολιτική από την ασφάλεια της μη εμπλοκής στην εξουσία. Μας αξίζει, και αυτό περιμένουν οι πολίτες, ένα κόμμα που θα αποδεικνύει ότι οι μεγάλες, αριστερές  αλλαγές γίνονται με γνώμονα τις αναζητήσεις και τα συμφέροντα των πολλών.  Όταν οι προτάσεις σου αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των πολλών τότε έλκουν τους πολίτες ανεξαρτήτως του αν είναι αριστεροί, ακροαριστεροί ή κεντρώοι. 

·  Πιστεύετε ότι το υπαρκτό έλλειμμα συμμετοχής και ενεργοποίησης των μελών στις εσωκομματικές διαδικασίες, λύνεται με τις αιφνιδιαστικές προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα για απευθείας εκλογή προέδρου και ΚΕ από τα μέλη του κόμματος; Πώς κρίνετε το ύφος και τα χαρακτηριστικά του δημόσιου διαλόγου – κυρίως μέσω social media – σε όποιον ή όποια «τολμήσει» να εκφέρει διαφορετική άποψη; 

Θα ξεκινήσω με το πιο εύκολο. Καμία ανοχή στην ανθρωποφαγία και στο κλίμα τεχνητής πόλωσης στο εσωτερικό μας. Και εδώ θα πρέπει και τα καταστατικά όργανα του κόμματος να διασφαλίσουν ότι η πορεία προς το συνέδριο θα εστιάζει στα κύρια ζητούμενα και όχι στις, αντιπαραγωγικές εν τέλει πέραν όλων των άλλων, συγκρούσεις κυρίως στα social media. Άλλωστε είναι βαθειά μου πεποίθηση ότι η Αριστερά είναι –και πρέπει να είναι- φορέας πολιτισμού, συντροφικότητας, κριτικής και ήθους, φορέας εντέλει αλλαγής νοοτροπιών στην κοινωνία. Σε αυτή την Αριστερά, με αυτό τον αξιακό κώδικα, έχω στρατευτεί από νεαρή ηλικία, και δεν μου είναι ανεκτές συμπεριφορές που την πλήττουν και μας πληγώνουν. Πρέπει ο καθένας/καθεμία από εμάς, πρέπει και η ηγεσία, να κινηθούμε, όλοι και όλες, στην κατεύθυνση να περιορίσουμε «με μαχαίρι» την ανθρωποφαγία.  Πρέπει δε και κάποια στελέχη που τείνουν στη χρήση υπερβολικά επιθετικών τόνων να «μαζευτούν». Αν δεν δώσουν τα στελέχη το παράδειγμα του σεβασμού και της συντροφικότητας, ποιος θα το δώσει;

Όπως ξέρετε υπερψήφισα την πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξη Τσίπρα. Την υπερψήφισα γιατί πιστεύω ότι αυτά που έχουμε να κερδίσουμε είναι περισσότερα από όσα ενδεχομένως θα χάσουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόβλημα: μεγάλη κοινωνική επιρροή και ταυτόχρονα μικρή οργανωτική βάση. Μία ανοιχτή και δημοκρατική διαδικασία θα μας επιτρέψει να γεφυρώσουμε αυτήν την απόσταση και κυρίως να δείξουμε τον τρόπο που θέλουμε το κόμμα μας: ένα ανοιχτό πεδίο συνάντησης, οργάνωσης και δράσης. Είναι ένα στοίχημα που την εποχή του ατομικισμού και της περιχαράκωσης θεωρώ ότι πρέπει να το πολεμήσουμε.

Καταλαβαίνω τις ενστάσεις όσων διαφωνούν. Αλλά θα ήθελα να τους ζητήσω το εξής: αντί να επιμένουμε στους κινδύνους ή στην υπεράσπιση ενός μοντέλου που είχε τα δικά του προβλήματα, να σκεφτούμε και να εργαστούμε πάνω στις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας. Και φυσικά να καταθέσουμε όλες και όλοι προτάσεις για μία διαδικασία που θα εγγυάται ότι η νέα ΚΕ θα εκπροσωπεί το όλον του κόμματος.

·  Με την κλιματική κρίση και τα θέματα περιβάλλοντος να αποτελούν από τα κρισιμότερα διακυβεύματα της εποχής, πώς σχολιάζετε το ότι ξαναμπαίνει στη συζήτηση η χρήση της πυρηνικής ενέργειας ως εναλλακτικής λύσης; Και ποια είναι η θέση σας στο θέμα των εξορύξεων, με δεδομένη την ασάφεια την οποία καταλογίζουν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά την ενεργειακή του πολιτική; 

Το ζήτημα της ενέργειας, όπως δυστυχώς μας υπενθυμίζει η κρίση στην Ουκρανία, δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Είναι ένα ζήτημα πάνω στο οποίο δοκιμάζονται, καθημερινά, όλες οι βεβαιότητες: δείτε για παράδειγμα το πώς η προηγούμενη δαιμονοποίηση του λιγνίτη εδώ και καιρό έχει δώσει τη θέση της στην παραδοχή ότι δεν είμαστε έτοιμοι για την οριστική του εγκατάλειψη. Άρα χρειάζεται προσοχή: η πράσινη μετάβαση πρέπει να είναι δημοκρατική, να μην οδηγεί σε ενεργειακή φτώχεια. Η θέση μας λοιπόν πρέπει να διαμορφώνεται πάνω σε τρεις άξονες: το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της κάθε κίνησης, τα προσδοκώμενα οφέλη για την κοινωνία, τη στρατηγική διάσταση του χρόνου. Στο πλαίσιο αυτό, οφείλουμε να είμαστε σαφείς: δεν υπάρχει μαγική επένδυση ή κάποιος κρυμμένος θησαυρός. Δεν μπορεί η εναλλακτική πρόταση να είναι η πυρηνική ενέργεια. Άρα πρέπει να αντισταθούμε στις ευκαιριακές και ληστρικές επενδύσεις. Την ίδια στιγμή, πρέπει να θέτουμε εμείς -ως κυβέρνηση- τους όρους και κυρίως το σχέδιο για ενεργειακή στρατηγική με οικολογικό πρόσημο και κοινωνική αντίληψη.