Το πολιτικό ερώτημα τι είναι ρήξη και τι είναι μεταρρύθμιση για την Αριστερά είναι διαχρονικό, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, και δεν τίθεται για πρώτη φορά στον διάλογο που αναπτύσσεται τώρα μπροστά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Χιλιάδες κείμενα έχουν γραφτεί και από κορυφαίους θεωρητικούς του χώρου, αλλά και από απλούς στρατευμένους στην ιδέες της. Ταυτόχρονα, η Ιστορία έχει δώσει πολλά παραδείγματα είτε δικαίωσης είτε αποτυχίας και της μιας και της άλλης επιλογής. Κριτήριο, βέβαια, είναι το επιτυχές ή όχι τελικό αποτέλεσμα με άξονα τις αρχές, τις αξίες και τους στόχους της Αριστεράς.
Διεθνώς κορυφαίο παράδειγμα δικαίωσης της επιλογής της ρήξης είναι η Οκτωβριανή Επανάσταση (ανεξάρτητα με τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη του εγχειρήματος), ενώ, αντίστοιχα, αποτυχίας είναι η εξέγερση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία. Από την άλλη πλευρά, τυπικό μεταρρυθμιστικό παράδειγμα δικαίωσης είναι η συγκρότηση της κυβέρνησης του «Λαϊκού Μετώπου» στη Γαλλία προπολεμικά, που δεν έλυσε μεν το οικονομικό πρόβλημα της Γαλλίας, αλλά το ιστορικό ισοζύγιο καθώς το εξετάζουμε εκ των υστέρων είναι θετικό εξαιτίας των μεγάλων και ρηξικέλευθων για εκείνη την εποχή μεταρρυθμίσεων που εισήγαγε, και, αντίστοιχα, παράδειγμα αποτυχίας είναι το εκσυγχρονιστικό πείραμα της εποχής Σημίτη που «νομιμοποίησε» το νεοφιλελεύθερο αφήγημα σε κάποιους πολιτικούς χώρους αριστερά του φιλελευθερισμού.
Στην ελληνική Ιστορία, η «υιοθέτηση» της πολιτικής της ρήξης που επέβαλαν Άγγλοι και Αμερικανοίι μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και ο εμφύλιος που ακολούθησε σαφώς δεν συνιστά σωστή επιλογή για την Αριστερά, ενώ, αντίθετα, η επιλογή από την ΕΔΑ της συμπόρευσης για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας με τους τότε εκφραστές των κεντρώων πολιτικών δυνάμεων, τη δεκαετία του '60 μέχρι τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ήταν απόλυτα σωστή.
Ρήξη ή συστημική μεταρρύθμιση;
Με μια κουβέντα, ισχυρίζομαι ότι το αν μια πολιτική επιλογή αποτελεί ρήξη που επιτρέπει την κατάκτηση θέσεων που συνιστούν πρόοδο προς την κατεύθυνση των στόχων για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία ή αποτελεί απλά συστημική μεταρρύθμιση εξαρτάται απόλυτα από την κομβικότητα του ζητήματος, τη χρονική στιγμή, τον χώρο, την εγχώρια και διεθνή συγκυρία και τον συσχετισμό δυνάμεων.
Επί παραδείγματι, η προγραμματική μας επιλογή για τη δημιουργία μιας αποτελεσματικής, αξιοκρατικής και απαλλαγμένης από κομματισμούς και πελατειοκρατία Δημόσιας Διοίκησης συνιστά ρήξη (κάτι τέτοιο όμως π.χ. για τη Γαλλία είναι κενό γράμμα) ή η εγκαθίδρυση ενός συστήματος απονομής Δικαιοσύνης ανεξάρτητης, απαλλαγμένης από κυβερνητικά και κομματικά δεσμά, συνιστά επίσης ρήξη για την Ελλάδα και αποτελεί μείζον ζήτημα δημοκρατίας. Κάθε επιλογή οφείλει να είναι τόσο ρηξικέλευθη ούτως ώστε να συνιστά πραγματική τομή και τόσο ρεαλιστική ούτως ώστε να εξασφαλίζει τις μέγιστες δυνατές πιθανότητες επιτυχίας. Προϋπόθεση, βέβαια, επιτυχούς έκβασης είναι η κοινωνική αποδοχή και κινητικότητα.
Τούτων δοθέντων, οφείλει ο προβληματισμός και ο διάλογος στα πλαίσια του επερχόμενου συνεδρίου μας να επικεντρωθεί επί των συγκεκριμένων διακυβευμάτων κάθε πτυχής της δημόσιας ζωής. Διακυβεύματα που αφορούν την Ελλάδα του 2022, τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και τη δεδομένη οικονομικο - πολιτική συγκυρία και συσχετισμό δυνάμεων. Τις επεξεργασίες τις έχουμε, το στελεχικό δυναμικό το έχουμε, την εμπειρία (πλέον) την έχουμε και η δυνατότητα θα μας δοθεί. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τα μέλη και στελέχη του κόμματος που φιλοδοξούν να καταθέσουν γόνιμες πολιτικές προτάσεις. Εκτιμώ ότι η απόκλιση του προβληματισμού από αυτόν τον άξονα θα τροφοδοτήσει ατελέσφορη εσωστρέφεια, που θα είναι τραγικά κατώτερη των περιστάσεων.
Η εκλογή Κ.Ε. και προέδρου
Τελειώνοντας, όσον αφορά τις προτάσεις για τις αλλαγές του καταστατικού του κόμματος: Είναι προφανές ότι συμφωνούμε όλοι πως ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. δεν αποτελεί κόμμα λενινιστικού τύπου αλλά αποτελεί κόμμα πολιτικής συμφωνίας και όχι ιδεολογικής ομοιογένειας, έχοντας παράλληλα δημοκρατικά, αριστερά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, όλοι πιστεύουμε ότι και η Ελλάδα και η παγκόσμια κοινότητα βιώνουν δραματικές αλλαγές. Αυτό που ονομάζεται 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Οι νέες οικονομικο - κοινωνικές συνθήκες, η παγκοσμιοποίηση και το Διαδίκτυο αλλάζουν για ένα κόμμα της Αριστεράς τα απαιτούμενα εργαλεία οργάνωσης, επιλογών και δράσης.
Με αυτά τα δεδομένα, πιστεύω ότι οι προτάσεις που έχουν κατατεθεί (και του προέδρου) για άνοιγμα του κόμματος κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Διατυπώθηκαν κάποιες αντιρρήσεις. Αποτελεί παράδοξο το ότι οι αντιρρήσεις αυτές επικεντρώνονται στη διαδικασία εκλογής της Κεντρικής Επιτροπής από το σύνολο των μελών και όχι στην αντίστοιχη διαδικασία της εκλογής του προέδρου, δεδομένου ότι είναι προφανές, λογικά, ότι οι δύο διαδικασίες έχουν κοινά, αλληλοσυμπληρούμενα, λειτουργικά χαρακτηριστικά και πολιτικό σκεπτικό.
Τα κυριότερα επιχειρήματα εναντίωσης είναι η απουσία, με τη διαδικασία αυτή, πολιτικής νομιμοποίησης λογοδοσίας και απολογισμού και για τα δύο κορυφαία καθοδηγητικά όργανα. Το πρόσθετο επιχείρημα ότι υπάρχει πίεση από το σύστημα να γίνει αρχηγικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. με την εκχώρηση μιας εντολής χωρίς να υπάρχει από εκεί και πέρα έλεγχος νομίζω ότι αδικεί αυτούς που την καταθέτουν. Η λογική συνέχεια αυτής της σκέψης είναι ότι το σύστημα πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. να αναδείξει τον Τσίπρα μοναδικό ηγεμόνα και αυθέντη του! Αυτόν δηλαδή που με νύχια και με δόντια προσπαθεί καθημερινά να αποδομήσει προσωπικά.
Ας μιλήσουμε όμως ειλικρινά και για τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πρακτική εκλογής της Κ.Ε. Είμαστε ευχαριστημένοι με τη διαδικασία; Είμαστε ικανοποιημένοι από τα προεκλογικά φαινόμενα κυκλοφορίας, κατά τις διαδικασίες των συνεδρίων μας, λιστών, καταλόγων, λιστών μέσα στις λίστες, ακόμα και τυπωμένων καρτών; Δεν λειτουργούσε ένα star system, πολιτικό και όχι μόνο, που τελικά καθόριζε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα; Σε τελευταία ανάλυση, είμαστε ικανοποιημένοι από την πολιτική λειτουργία της απερχόμενης Κ.Ε.;
Τελειώνω, με την άποψή μου: Συμφωνώ η Κ.Ε. να εκλέγεται από το σύνολο των μελών του κόμματος με ποσοστώσεις. Η εκλογή αυτή να γίνει με ψηφοφορία ανά γεωγραφική περιφέρεια, με αριθμό προς εκλογή ανάλογο με τον αριθμό των μελών του κόμματος και, βεβαίως, υποψηφίους από την ίδια Περιφέρεια. Επίσης α) ποσόστωση για έναν αριθμό μελών από τη Κοινοβουλευτική Ομάδα β) ποσόστωση για έναν αριθμό μελών από την Αυτοδιοίκηση γ) αριστίνδην συμμετοχή των συντρόφων που είναι μέλη καθοδηγητικών οργάνων τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και, τέλος, δ) ένα 10% με πανελλαδική κλήρωση. Η Κ.Ε. με μια τέτοια σύνθεση θα έχει και την πολιτική ποιότητα και το κύρος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Τώρα δένεται το ατσάλι.
* Ο Κώστας Β. Μάρκου είναι βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
____________
Το παραπάνω άρθρο του Κ. Μάρκου δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη ΑΥΓΗ στο πλαίσιο του ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ την ΚΥΡΙΑΚΗ 27-2-2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου