Για τον Γιώργο Σπαθαράκη...

Ο αξέχαστος Γιώργος Σπαθαράκης, σε νεαρή ηλικία.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΗΛΙΩΝΗ

Συναντηθήκαμε από τον πρώτο κιόλας μήνα που βρέθηκε φοιτητής στην Πάτρα, το μακρινό 1975. Ένα ψηλόλιγνο κοκκινομάλλικο παιδί, γελαστό και με χιούμορ, χαρά της παρέας.

Πορευτήκαμε τα φοιτητικά μας χρόνια στον ίδιο δρόμο, μαζί με πολλούς ακόμα αγαπημένους. Με ενθουσιαμό και ταλέντο. Τάχε και τα δύο και τα κατέθετε χωρίς καμία υστεροβουλία.

Τα βήματα χώρισαν για λίγο, όταν εγώ βρέθηκα μακριά. Εκείνος εδώ, δημοσιογράφος, ανταποκριτής στην ΑΥΓΗ, μετά στον τοπικό τύπο, ύστερα στο γραφειάκι της ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ στη Γούναρη. Ξαναβρεθήκαμε πριν αρχίσει η περιπέτεια των ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ. Είχαν περάσει σχεδόν 6 χρόνια. Προφανώς τα μυαλά αλλάζανε, οι φιλίες κρατάγανε.

Από τότε, παράλληλες ζωές. Αυτός, πείσμονας όπως πάντα, αγύριστο κεφάλι, έπαιρνε ρίσκα που φαινόντουσαν βουνά.

Μ’ όλες τις δυσκολίες, με όλα τα λάθη και τα πισωγυρίσματα, τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ εκεί, αντέξανε. Και υπήρξε μια εποχή – που οι φίλοι τους δεν θα ξεχάσουμε ποτέ – που αυτός και οι προικισμένοι συνεργάτες του τάχαν φτάσει σε αξιοζήλευτο επίπεδο.

Κάποια στιγμή ξύπνησε ο Κρητικός μέσα του και ξεκίνησε άλλη περιπέτεια, αυτήν του ΝΤΑΚΟΥ. Καλύτερα να μην είχε γίνει. Ο καθένας θα μπορούσε να λυγίσει μετά το άδοξο τέλος της.

Παρέμεινε παιδί. Είχε εύκολο το λάθος στον υπολογισμό του ρίσκου. Ετσι ήταν ο χαρακτήρας του, ίδιος παρέμεινε μέχρι το τέλος.

Ηταν όμως αξεπέραστος δημοσιογράφος. Οταν ήθελε, ήταν σε θέση να ταράξει τα νερά. Σίγουρα θα μπορούσε να τα ταράζει σε πολύ μεγαλύτερες κλίμακες αν διάλεγε άλλη καριέρα στη δημοσιογραφία.

Η απώλειά του είναι βαριά... Για όλους τους παλιούς του φίλους, είναι τέλος εποχής. Γιατί φιλίες που στέκονται πάνω από διαφωνίες, συμφέροντα ή στάσεις ζωής, πότε, που και με ποιόν θα ξανακάνουμε;