«Μίλα! Μίλα ελεύθερα. Τί
φοβάσαι; Πριν από καιρό έτυχε να βρεθώ κι εγώ σε μια τέτοια θέση.
Ήθελα να γλιτώσω τους
ανθρώπους μου απ’ το θανατικό κι από τη πείνα. Κάψανε, σφάξανε οι Τούρκοι! Δεν
χόρταιναν το αίμα!
Αναγκαστήκαμε να
ξεσπιτωθούμε. Γυρεύαμε σαν ζητιάνοι μια γωνιά να ξαναχτίσουμε τα σπιτικά μας.
Αχ!» αναστέναξε ο παπά Φώτης και γύρισε το βλέμμα κατά τον ουρανό.
«Συγχώραμε θεέ μου! Εμείς
που σηκώσαμε το κεφάλι στον ξένο, βρήκαμε το μπελά μας από τα ίδια τα αδέρφια
μας.
Θα στιγματίζονταν όσοι μας
μιλούσαν! Έτσι λέγανε! Ω..! Πόσα ψέματα είπανε!
Πως είμαστε λεπροί και τάχα
θα κολλούσανε όλες τις αρρώστιες του κόσμου έτσι και μας σίμωναν.
Έπειτα βγάλανε εντολή να μη
μας πλησιάζει, να μη μας μιλά, να μη μας βοηθάει κανένας. Τί να κάναμε;
Πιάσαμε τις σπηλιές της
Σαρακήνας να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια και ζωντάνια! Να κάνουμε σπίτια από τη
πέτρα.
Να αρχίσουμε μια νέα ζωή
στους βράχους. Οι βράχοι όμως σπίτια φτιάχνουν… ψωμί; Δεν γίνονται!
Συγχώραμε πάλι θε μου! Πάνε
τα θαύματα εκείνα τα παλιά. Τώρα δεν έχει θαύματα.
Μα άλλο λέγαμε! Είπες… καλά
άκουσα; Θέλεις να σώσεις το τριαντάφυλλο σου; Ένα λουλούδι δηλαδή;»
«Το μοναδικό μου λουλούδι.
Το τριαντάφυλλό μου».
«Μόνο αυτό υπάρχει δηλαδή;»
«Μόνο για αυτό υπάρχω στη
ζωή. Αν χαθεί, θα χαθώ κι εγώ μαζί του. Πώς να στο εξηγήσω;»
«Με λόγια! Σ’ ακούω».
«Ό,τι γίνεται σε ετούτο τον
κόσμο επηρεάζει και τ’ άστρο μου.
Αυτή είναι η αλήθεια αφού
θέλεις να στα πω όλα. Αλλά συμβαίνει και το ανάποδο.
Ό,τι γίνεται στον δικό μου
πλανήτη έχει το αντίχτυπό του κι εδώ».
«Ό,τι γίνεται εδώ το ξέρω
καλά! Έξω από εδώ, ομολογώ, δεν έχω γνώση».
«Στον δικό μου πλανήτη δεν
φυτρώνει τίποτα πλέον. Το χώμα σώθηκε. Η γη έμεινε στέρφα.
Παλιότερα περνούσαν
διάφοροι και στα ταξίδια τους έφερναν και μια χούφτα χώμα. Αυτό έφτανε για
αρκετό καιρό.
Ύστερα σταμάτησαν τα
ταξίδια. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Λες κι έπαψαν οι ταξιδιώτες τις αναζητήσεις
και τις αποστολές.
Σαν κάποιος να τους
εμπόδιζε να φτάσουν σε εμένα.
Έτσι δεν υπήρχε άλλη λύση.
Έπρεπε να το κάνω μόνος μου.
Είχα ξανάρθει και παλιότερα
βέβαια.
Εδώ στη γη έβρισκα πάντα
αυτό που χρειαζόμουν.
Πολλές φορές κουραζόμουν
από το ταξίδι και στεκόμουν για λίγο να ξαποστάσω. Έτσι έμαθα κι εσάς, τους
ανθρώπους αυτού του τόπου.
Δεν σταματούσα ποτέ το
ταξίδι όμως. Εσείς δεν ξέρω τι πάθατε και σταματήσατε!».
«Τί θες να πεις; Μίλα
ξεκάθαρα».
«Το χώμα, στον πλανήτη μου,
έπαψε να δίνει τροφή και το τριαντάφυλλο μου μαραίνεται.
Αν αυτό συνεχιστεί, θα
πεθάνει. Και τότε ο αστερισμός μου θα χαθεί. Κι άλλα πολλά αστέρια θα σβήσουν.
Μα πιο πολύ με νοιάζει για
το τριαντάφυλλο μου γιατί αν σβήσει αυτό… ε τότε πάει! Όλα θα χαθούν μαζί του
κι εγώ δεν θ’ αντέξω.
Αν δεν καταφέρω να πάω το
καινούργιο χώμα στο άστρο μου, θα γίνει μεγάλο κακό!»
«Από ένα τριαντάφυλλο
δηλαδή κρέμεται η ισορροπία του κόσμου;»...
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις λυκόφως στα καταστήματα
Public
Εμπνευσμένο από μια ιδέα που προέκυψε αυθόρμητα σε ένα
θεατρικό παιχνίδι.
Ο μικρός πρίγκιπας σμίγει με ήρωες του Νίκου Καζαντζάκη στο δρόμο της Αναζήτησης.
Το τριαντάφυλλό του μαραίνεται κι η ισορροπία του κόσμου ακροβατεί πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Την ίδια στιγμή δύο φίλοι ιχνηλατούν τον εαυτό τους ντυμένοι με τα ρούχα των ηρώων, που γέννησαν αυτές οι δυο μεγάλες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Η Ελπίδα στα χρόνια της κρίσης, αχτίδα και γέφυρα πάνω απ' τη θάλασσα της καρδιάς μας.
Μια συνάντηση σε ένα ταξίδι που συνεχίζεται...
_____________________
(Απόσπασμα από τη νουβέλα : "Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο
Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης").
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου