Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στις 20-10-2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Στην πορεία του κινήματος, μέσα στο μπερδεμένο κουβάρι των πολιτικών αντιπαραθέσεων και των κοινωνικών συγκρούσεων, μέσα στα μπρος-πίσω της ταξικής πάλης, την επίδρασή της στην υλική πραγματικότητα και στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είναι ανάγκη κάθε φορά, να διακρίνουμε και να αναδεικνύουμε εκείνο το στοιχείο, που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αποφασιστικό.

Στοιχείο-κλειδί.

Στοιχείο που μας επιτρέπει και να κατανοούμε την κίνηση των πραγμάτων και να παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά σ' αυτή.

Ποιο είναι αυτό το στοιχείο σήμερα;

Ξέραμε και ξέρουμε ότι η μεγάλη, η τεράστια πλειοψηφία εκείνων που σηκώνουν το επαχθές βάρος των μνημονίων έχουν πειστεί και πείθονται όλο και πιο πολύ καθημερινά ότι οι λεγόμενες θυσίες δεν οδηγούν πουθενά αλλού, παρά σε νέες θυσίες.

Ξέραμε και ξέρουμε την οργή, τις αντιστάσεις, την απόγνωση, τις κινητοποιήσεις, τα κινήματα, τις εκρήξεις, όλα τα φαινόμενα μιας κοινωνίας που συνθλίβεται κάτω από μια τεράστια πίεση.

Με δυο λόγια: Ξέραμε και ξέρουμε ότι τα μνημόνια δεν έχουν κοινωνική συναίνεση, ότι οι από κάτω δεν θέλουν.

Γι' αυτό ακριβώς, επειδή δεν θέλουν, έχει εξαπολυθεί εναντίον τους ένας βρώμικος πόλεμος φόβου, τρομοκράτησης, ψεύδους, διεθνών εκβιασμών και εσωτερικών απειλών.

Αλλά δεν θέλουν.

Τελεία και παύλα.

Και δεν θα θέλουν όλο και πιο πολύ, ολοένα και περισσότεροι.

Αυτό είναι καθοριστικό, γενεσιουργός αιτία για τις σαρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στους πολιτικούς συσχετισμούς.

Το καινούριο όμως, που πρέπει να σημειώσουμε, να εκτιμήσουμε, να υπολογίσουμε, γιατί απαιτεί από μας την πιο μεγάλη επαγρύπνηση, την πιο μεγάλη αποφασιστικότητα και το πιο μεγάλο αίσθημα ευθύνης, είναι ότι:

Σήμερα όχι μόνο οι από τα κάτω δεν θέλουν, αλλά και οι από τα πάνω δεν μπορούν.

Δεν μπορούν πια. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορεί.

Είναι σε τόσο κατάφωρη αντίθεση με τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, με τη θέληση της κοινωνίας, ώστε να διαβρώνεται κάθε μέρα.

Να κατατρώγεται από εσωτερικές αντιθέσεις, να θρυμματίζεται από ηθικές εκπτώσεις, να γίνεται όλο και πιο επιρρεπής στον αυταρχισμό, στη φαιά και μαύρη προπαγάνδα, στη χρήση της προβοκάτσιας ως πολιτικού όπλου, ακόμα και στη φαλκίδευση της δημοκρατίας, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να σταθεί και να κυβερνήσει αλλιώς.

Και όσο περισσότερο φανερώνεται ότι δεν μπορούν, τόσο περισσότερο επικίνδυνοι γίνονται.

Αν αυτή η εκτίμηση είναι σωστή, και πιστεύω βαθιά ότι είναι, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολίτευσης.

Απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση που σαπίζει και μαζί της σαπίζουν θεσμοί αναγκαίοι για τη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική ισορροπία.

Μια κυβέρνηση τελειωμένη, που στηρίζεται σε ξένα δεκανίκια, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας.

Μια κυβέρνηση όμως που, δίκην εργολάβου, πρέπει να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο για το οποίο την έχουν επιλέξει και τη στηρίζουν τόσο η διεθνής τοκογλυφία, όσο και η εσωτερική κερδοσκοπία.

Εκείνοι που βλέπουν στα μνημόνια τη μεγάλη ευκαιρία όχι μόνο να αυξήσουν αλλά και να παγιώσουν τα κέρδη τους και να ελέγξουν ασφυκτικά, ολοκληρωτικά και απόλυτα τη χώρα.

Μπορούμε συνεπώς να περιμένουμε το χειρότερο.

Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το χειρότερο και το χειρότερο του χειρότερου με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, δημοκρατική εμμονή, και επίγνωση του γεγονότος ότι όλα τα μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να μην επιτρέψουν στην Αριστερά και στους συμμάχους της την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.

Ήδη ενεργοποιούνται μηχανισμοί, ζυμώνονται σενάρια, καταρτίζονται κυβερνητικά σχήματα επί χάρτου, ούτως ώστε να διασφαλίσουν την ίδια πολιτική με νέες κυβερνητικές εκδοχές. Και να αποφύγουν το πικρό ποτήρι των εκλογών.

Ήδη παίζουν στα σκοτεινά με σχέδια αντιδημοκρατικών μέτρων.

Μια μειοψηφική ομάδα γύρω από τον κ. Σαμαρά, επιχείρησε να εμφανίσει το ΣΥΡΙΖΑ ως εσωτερικό εχθρό και να κινητοποιήσει εφεδρείες, κρατικές και παραδημοσιογραφικές, για να τον διαβάλουν, να τον συκοφαντήσουν, να τον στιγματίσουν.

Το σχέδιο τους κατέρρευσε παταγωδώς.

Γιατί ήμασταν έτοιμοι, και σε εγρήγορση.

Γιατί ήμασταν αποφασιστικοί και θα είμαστε αμείλικτοι προς όσους υπερέβησαν εσκαμμένα.

Αλλά και γιατί το σχέδιο τους αμφισβητήθηκε τόσο από την πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και από δικά τους στελέχη.

Τους καλώ να σοβαρευτούν. Ούτε το κράτος έχει πλέον αντικομμουνιστικά και αντιαριστερά στεγανά, ούτε ο διεθνής περίγυρος είναι αυτός που ήταν τη δεκαετία του ’50 και του ’60.

Τίποτα δεν είναι όπως το έχουν στο κεφάλι τους.

Γι’ αυτό και γελοιοποιούνται.

Αυτά τα δεδομένα καθορίζουν πιστεύω και την τακτική μας στο άμεσο μέλλον.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη ανατροπή έχει αρχίσει.

Η αντίστροφη μέτρηση για την ανάληψη της μέγιστης ευθύνης από την Αριστερά.

Από το μπλοκ των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προτείνουν, παλεύουν, δίνουν μάχες για μια άλλη, ριζικά διαφορετική από τη σημερινή πολιτική, έχει αρχίσει.

Είμαστε, ήδη, έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παρεμποδίσει την πορεία της χώρας προς τη δημοκρατική ανατροπή.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Υπάρχουν πολλά δεδομένα που πιστοποιούν την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορεί πια, γι’ αυτό είναι επικίνδυνη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το περίφημο success story τους.

Ο ελληνικός λαός λέει «κάθε θαύμα τρεις ημέρες».

Το success story του κ. Σαμαρά, πριν καλά-καλά το πιστέψει και η μονταζιέρα που το επεξεργάστηκε, τελείωσε μέσα σε λοιδορίες και ανέκδοτα.

Και σήμερα συγκινεί μόνο τους γελοιογράφους.

Το χρηματοδοτικό κενό, σύμφωνα με την λογική των Μνημονίων απαιτεί νέα μέτρα.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μιλάει ανοιχτά για κούρεμα.

Οι άλλοι δύο της τρόικας δεν θέλουν ούτε να ακούνε για κάτι τέτοιο.

Όλοι έχουν άποψη και πρόταση.

Μόνο η ελληνική κυβέρνηση δεν παίρνει θέση.

Η θέση της είναι: «ό,τι αποφασίσουν οι δανειστές»

Άλλωστε κατ’ αυτούς, όπως δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, το μνημόνιο είναι το σοβαρότερο κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ για την Ελλάδα.

Άντε μετά να πιστέψεις ότι αυτοί είναι σε θέση να διαπραγματευτούν και να υπερασπιστούν τα δίκια του λαού μας.

Ακόμα και για το πετρέλαιο θέρμανσης επιλέγουν να ξεπαγιάσουμε και να πεθάνουν άνθρωποι από το κρύο, παρά να επιτρέψουν μια μικρή αλλαγή στην αριθμητική των μνημονίων.

Όταν η εφαρμογή του μέτρου όχι μόνο είχε τρομακτικές κοινωνικές επιπτώσεις, αλλά αποδείχτηκε και καταστροφικό ως προς τα δημόσια έσοδα.

Παρ’ όλα αυτά οι εμπνευστές του μνημονίου, αλλά και οι εν Ελλάδι θαυμαστές του που ανέλαβαν την υποχρέωση να το εφαρμόσουν, επιμένουν ότι όσο η πραγματικότητα τους διαψεύδει, τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα.

Και ετοιμάζονται τώρα να μπήξουν για τρίτη φορά το μαχαίρι στη πληγή, με τρίτο μνημόνιο και νέο πακέτο μέτρων.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με τρόμο την προοπτική νέων μέτρων.

Ήδη στις γραμμές της πλειοψηφίας ακούγονται φωνές προκαταβολικής άρνησης και οργής για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Εξ ου και επιλέγουν τη γνωστή γραμμή της δημαγωγίας.

Δήθεν διαπραγματεύονται, δήθεν έχουν κόκκινες γραμμές, δήθεν εκφράζουν την αντίθεσή τους σε όσα σχεδιάζει η τρόικα. Δήθεν, δήθεν, δήθεν.

Αξίζει όμως να ασχοληθούμε μ' αυτά;

Υπάρχει ένας έστω άνθρωπος στη χώρα, ανεξάρτητα από τα πολιτικά του πιστεύω, που πιστεύει στην προπαγάνδα και στα δήθεν της κυβέρνησης;

Αμφιβάλλω σοβαρά. Και είναι βέβαιο ότι αμφιβάλλουν και πολλοί μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Αν κάτι πιστοποιούν πάντως οι σπασμοί και οι αφροί και τα τινάγματά τους, ανάμεσα στους άτεγκτους ξένους επιτηρητές και επιτετραμμένους από τη μια και την κοινωνική κατακραυγή από την άλλη, είναι αυτό που προανέφερα:

Δεν μπορούν πια.

Έχουν σαπίσει πολιτικά και η προπαγάνδα, και η δημαγωγία τους, και οι ίδιοι.

Η μόνη επιλογή είναι να τελειώσουμε με τα μνημόνια και με τους θαυμαστές των μνημονίων, πριν μας τελειώσουν ολοκληρωτικά.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Ας σταθούμε λίγο στο άλλο, που αποδεικνύει ότι έφτασαν στο τέλος τους και δεν μπορούν πια να επιβιώσουν χωρίς να τσαλαπατούν όλους τους κανόνες της δημοκρατίας, ακόμα και της ηθικής.

Αναφέρομαι σε όσα ζήσαμε πριν λίγες μέρες με την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη βουλή το θέμα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Το τεράστιο αυτό έγκλημα εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου και της Εθνικής Άμυνας της χώρας.

Το τεράστιο αυτό σκάνδαλο, θα έπρεπε να κανονικά στο μέλλον να διδάσκεται, ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Γιατί από την εξέτασή του προκύπτουν πολλαπλά και σημαντικά συμπεράσματα:

·         Πώς γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, ποιον ωφελούν και πώς γίνεται τελικά και κοστίζουν πάντα τόσο ακριβά στον ελληνικό λαό.

·         Πώς κυβερνήθηκε τόσες δεκαετίες αυτός ο τόπος, και πώς η μίζα, η διαπλοκή και το ξεπούλημα του δημόσιου συμφέροντος υπήρξε κανόνας όλων των σημαντικών κυβερνητικών αποφάσεων.

·         Πώς ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, τον οποίον όλοι καταριούνται, παραμένει ακόμα σε ισχύ, και επιτρέπει τη συγκάλυψη πολιτικών σκανδάλων με τη γρήγορη και εύκολη παραγραφή.

Είδαμε στη συζήτηση για το σκάνδαλο του Σκαραμαγκά την κυβερνητική συνοχή να τρίζει επικίνδυνα, και κάποιους να χάνουν την ψυχραιμία τους.

Απαντήσεις όμως δεν είδαμε.

Όταν επισήμως ο υπουργός Άμυνας παραδέχεται ότι μετά τη σύμβαση με τον ψευτοεπενδυτή, το ελληνικό δημόσιο τον πριμοδότησε με 360 εκατομμύρια ευρώ, όταν έκοβε τους μισθούς και τις συντάξεις των πολιτών, και αυτός δεν έβαλε ούτε τσακιστό ευρώ από τη τσέπη του, δεν μπορεί να κάποιοι να κάνουν το χαζό.

Όταν 1200 εργαζόμενοι είναι στο δρόμο και ο ψευτοεπενδυτής κρατά και ενέχυρο δημόσια περιουσία, τα τέσσερα υποβρύχια, που στοίχισαν στον έλληνα φορολογούμενο πάνω από δυόμισι δισεκατομμύρια ευρώ, εξαιτίας της σύμβασης που υπέγραψαν το 2010, δεν μπορεί να μας κάνουν και τα κοκόρια.

Να βγαίνουν και από πάνω.

Χωρίς ίχνος ντροπής, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.

Τους είδαμε λοιπόν να χάνουν τη ψυχραιμία τους, απαντήσεις δεν τους είδαμε να δίνουν.

Τους είδαμε να στηρίζουν το βασικό ύποπτο για το σκάνδαλο επειδή είναι και βασικό στήριγμα της κυβέρνησης.

Είδαμε να αγνοούν όχι μόνο το περί δικαίου αίσθημα του λαού, αλλά ακόμα και δικές τους δεσμεύσεις, για να σώσουν την ετοιμόρροπη κυβερνητική πλειοψηφία.

Είδαμε με δυο λόγια την ετοιμότητά τους να τσαλαπατήσουν τα πάντα, αρκεί να μείνουν στην εξουσία.

Ας πω παρεμπιπτόντως ότι εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Και στη Βουλή και στη δικαιοσύνη και παντού όπου μας επιτρέπουν οι θεσμοί να διεκδικήσουμε τη διαφάνεια και την απόδοση ευθυνών.

Και ας φωνάζουν όσο θέλουν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Το τελευταίο σκαλοπάτι της πολιτικής κατρακύλας της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι η επιχείρηση με τον κωδικό «θεωρία των δύο άκρων» .

Για χρόνια έκαναν τα στραβά μάτια απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο.

Έκλειναν ιστοσελίδες, απαγόρευαν θεατρικές παραστάσεις, και συγκέντρωναν λίστες με παιδιά μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς κατόπιν παραγγελίας του Παναγιώταρου και του Κασιδιάρη.

Καταψήφιζαν την άρση της κοινοβουλευτικής ασυλίας των ναζί.

Και εσχάτως, κάποιοι από αυτούς, τους έκαναν και ανοίγματα κυβερνητικής συνεργασίας.

Τώρα παρουσιάζονται ως τιμωροί.

Κάλιο αργά παρά ποτέ λέμε εμείς, αλλά μη μας τρελάνετε κιόλας.

Αναγκαστήκατε να προχωρήσετε στο αυτονόητο, σε αυτό που σας καλούσαμε να πράξετε δυο χρόνια τώρα.

Δεν το επιλέξανε. Συρθήκανε.

Η κατακραυγή στο εσωτερικό και το εξωτερικό, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τους ανάγκασε να αλλάξουν στάση.

Αποφάσισαν επιτέλους να αντιμετωπίσουν τους ναζί ως αυτό που είναι. Ως εγκληματική συμμορία.

Αλλά την ίδια στιγμή δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν τις πραγματικές τους προθέσεις και το πραγματικό τους νταλκά.

Ο νταλκάς τους δεν είναι οι νεοναζί και η ακροδεξιά.

Ο νταλκάς τους είναι η Αριστερά.

Κάποιοι από αυτούς μάλιστα μας απειλούν ότι για μας φυλάνε τις σφαίρες τους και όχι για τους νεοναζί.

Και αυτοί οι κάποιοι συνεχίζουν, παρά τα εμφυλιοπολεμικά τους παραληρήματα, να χαίρουν της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.

Ανοίγουν, λοιπόν, κάτω από τη διεθνή πίεση και την εσωτερική κατακραυγή, καθυστερημένο μέτωπο με τους ναζί, αλλά με την ευκαιρία επιχειρούν να ανοίξουν νέα μέτωπα συκοφάντησης της Αριστεράς, επειδή δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν αλλιώς.

Αυτό είναι η περιβόητη θεωρία των δύο άκρων.

Έτσι τις τελευταίες μέρες βλέπουμε περίεργα πράγματα.

Όπως την ενεργοποίηση μηχανισμών που διακινούν περίεργες πληροφορίες.

Πληροφορίες που διοχετεύουν σε έντυπα με σκοτεινούς χρηματοδότες, με ακόμα πιο σκοτεινές διασυνδέσεις.

Και όλα αυτά για να αποφύγουν το επερχόμενο τέλος της πολιτικής και της εξουσίας τους.

Λοιπόν, καθαρές κουβέντες μια και καλή:

Δεν θα αφήσουμε, όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, τη σαπίλα, το ψέμα και τη διαστροφή να γίνουν καθεστώς.

Δεν θα τους βγει, γιατί είναι τόσο βρώμικο, τόσο αμήχανο και τόσο πολιτικά άθλιο, που υπερβαίνει ακόμα και την αξιοπρέπεια των δικών τους στελεχών.

Υπερβαίνει ακόμα και την πολιτική αντοχή του δικού τους κόσμου.

Που έχει γνωρίσει τη Νέα Δημοκρατία ως ένα συντηρητικό μεν, αλλά δημοκρατικό αστικό κόμμα, και όχι ως ένα μηχανισμό παραγωγής ακροδεξιάς λάσπης, μίσους και ανοησίας.

Η Αριστερά δεν αντιμετωπίζεται με συκοφαντικές επιχειρήσεις λάσπης και απειλές.

Και με τέτοια μέσα δεν ανακόπτεται η θέληση του λαού να επιβάλει αλλαγή πολιτικής, κυβέρνησης και πορείας.

Ας ξεκαθαρίσουμε με την ευκαιρία και κάτι σημαντικό:

Εμείς επιδιώκουμε με μέσα ειρηνικά, δημοκρατικά, με σεβασμό στο παρόν Σύνταγμα και με τη στήριξη του ελληνικού λαού, να αλλάξουμε πολλά από τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα.

Να επιβάλλουμε τη δημοκρατική ομαλότητα, να σταματήσουμε την κατρακύλα της χώρας, να φέρουμε στο προσκήνιο τον ενεργό πολίτη.

Να μετατρέψουμε την αλληλεγγύη σε πολιτική γραμμή, να βάλουμε τον ανθρωπισμό πάνω από τις σκοπιμότητες, τον άνθρωπο πάνω από κάθε είδους υπολογισμούς, το διάλογο πάνω από κάθε είδους επιβολή.

Στόχος μας να καταργήσουμε τα μνημόνια και να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα.

Όλα αυτά, πάντα με μέσο αλλά και σκοπό, την περισσότερη δημοκρατία, τα περισσότερα δικαιώματα, τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης κάθε πολίτη, είτε μας συμπαθεί είτε όχι.

Καθαρά πράγματα:

Είμαστε σήμερα, και γι' αυτό αισθανόμαστε υπερήφανοι, η πιο μεγάλη και πιο αξιόπιστη δύναμη ομαλότητας και δημοκρατικής σιγουριάς.

Στεκόμαστε απέναντι στα σχέδια ανωμαλίας και δημοκρατικής υπονόμευσης με όλη την πείρα, τη γνώση, την αποφασιστικότητα, τη διάθεση για θυσίες που μας κληροδότησε η ιστορία της Αριστεράς στο τόπο μας.

Κάτω από τις σημαίες μας βρήκε η δημοκρατία καταφύγιο σε δύσκολους καιρούς.

Κάτω από τις σημαίες μας θα τη διαφυλάξουμε και πάλι ως κόρη οφθαλμού.

Στεκόμαστε με τη θεσμική ευθύνη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απέναντι στην ομαλότητα, τη δημοκρατία και το λαό.

Και θα πράξουμε το καθήκον μας.

Θα είμαστε αντάξιοι της ιστορίας των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας αλλά και αντάξιοι της ιστορικής ευθύνης που αναλαμβάνουμε για την έξοδο της χώρας από τη κρίση και τη κηδεμονία ξένων συμφερόντων.

Και την κοινωνία θα προστατέψουμε, και τη δημοκρατία θα ενισχύσουμε, και την ομαλότητα θα διαφυλάξουμε.

Είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν σκοτεινά και γκρίζα κέντρα, μέσα και έξω από τη χώρα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Μιας και στις μέρες μας διάφοροι στίχοι ορφανοί περιδιαβαίνουν τους δρόμους της πόλης, επιτρέψτε μου κι εμένα να θυμηθώ το Διονύσιο Σολωμό, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους:

«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου».

Στο στίχο αυτό συνοψίζεται το βασικό καθήκον κάθε αριστερού και κάθε δημοκρατικού πολίτη σήμερα.

Η Ελλάδα των Ελεύθερων Πολιορκημένων βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική στροφή.

Ήρθε η ώρα να σπάσουμε την πολιορκία για να παραμείνουμε ελεύθεροι.

Είμαστε δυνατοί, είμαστε σίγουροι, έχουμε δίκιο, έχουμε στο DNA μας την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη.

Και δεν είμαστε μόνοι.

Έχουμε συμμάχους και φίλους παντού στην Ευρώπη, όλο και περισσότεροι μας ακούν και συμφωνούν.

Μπορούμε και θέλουμε και είμαστε σε θέση, με όλη τη νεανικότητα των ιδεών μας, την αφοσίωση και την ανιδιοτέλεια της πράξης μας, την πολιτική και την απόφασή μας, να γίνουμε ο κινητήριος μοχλός της μεγάλης αλλαγής και της νέας πορείας της χώρας.

Όμως:

Σε τέτοιες δύσκολες και πολύπλοκες συνθήκες, τίποτε δεν πρόκειται να χαριστεί ούτε σε μας, ούτε στους εργαζόμενους της χώρας μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και λίγους μήνες ενιαίο κόμμα.

Καλό είναι να θυμόμαστε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι δεν υπάρχουμε μόνο για τον εαυτό μας.

Δεν υπάρχουμε μόνο για να επιβεβαιώνουμε την πολιτική μας ορθότητα και να συμπλέουμε με τη διαμαρτυρία.

Υπάρχουμε για να εκφράσουμε τα συμφέροντα εκείνων που καταπιέζονται από τα μνημόνια, που δεν απολαμβάνουν το αντίτιμο του κόπου τους, και αντιμετωπίζονται ως υποζύγια για να χτίζουν άλλοι πυραμίδες κερδών και εξουσίας.

Υπάρχουμε για τον εργάτη, τον υπάλληλο, το μικρομεσαίο, τον αγρότη, για όλους εκείνους που κρατούν χρόνια τώρα όρθια την οικονομία και τη χώρα και σήμερα τους γονατίζουν τα μνημόνια.

Υπάρχουμε για να είμαστε παρόντες παντού όπου οι πολίτες αντιστέκονται, για να οργανώνουμε την αντίστασή τους και να πασχίζουμε για να μην εκτραπεί η οργή τους σε μηδενισμό και ισοπέδωση, αλλά να κινήσει τον τροχό προς τα μπρος.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι η δουλειά του προγραμματισμού και της οργανωτικής συγκρότησης πρέπει να προχωρά παράλληλα με την πολιτική μάχη.

Να είναι μέρος της πολιτικής μάχης.

Να είμαστε παντού.

Να ανεβάσουμε ρυθμούς, γιατί ο πολιτικός χρόνος είναι σήμερα εξαιρετικά πυκνός.

Και να γίνουμε ένα με τον κόσμο στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στους χώρους της νεολαίας, που περιμένει από εμάς απαντήσεις.

Κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, κανένας αριστερός, δεν μπορεί σήμερα να παραμένει έξω από τις διεργασίες στην κοινωνία, μακριά από την αγωνία του φτωχού και του άνεργου.

Κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να είναι σε μια δομή αλληλεγγύης.

Κανένας δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη, σε ό,τι λέει και ό,τι κάνει, την κρισιμότητα των στιγμών και το γεγονός ότι βρισκόμαστε κάτω από το μικροσκόπιο όχι μόνο του αντιπάλου αλλά και εκατομμυρίων ανθρώπων που βομβαρδίζονται από την προπαγάνδα του αντιπάλου.

Ας υπερβώ λίγο τα εσκαμμένα για να πω: Λιγότερη συζήτηση και πιο πολλή δουλειά.

Λιγότερη γκρίνια και πιο πολύ δράση.

Και ας θυμόμαστε επίσης, ότι καμιά οργάνωση του κόμματός μας δεν μπορεί να μην εκτιμά τη δράση του καθενός όχι μόνο με βάση όσα λέει, αλλά κυρίως με βάση όσα κάνει.

Και να μην αντιμετωπίζει εν τη γενέσει τους τα νέα προβλήματα που γεννά η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας – προβλήματα που είδαμε να κατατρώνε και να παραλύουν κόμματα και συλλογικότητες σε άλλες ιστορικές στιγμές.

Να διαφυλάξουμε, εν ολίγοις, σήμερα εκατό φορές πιο πολύ από χτες, το ήθος της Αριστεράς και να κρατήσουμε ψηλά το στοιχείο της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Προχτές, στη Μαδρίτη, το προεδρείο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς αποφάσισε να προτείνει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για την θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η πρόταση αυτή είναι εξαιρετικά τιμητική.

Δεν αναφέρομαι στο πρόσωπό μου, όπου η τιμή είναι αυτονόητη.

Αναφέρομαι πρώτα από όλα στον ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια στην ίδια μας τη χώρα και στους αγώνες του λαού μας, που αναγνωρίζονται από τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς ως η πρωτοπορία των λαϊκών αντιστάσεων σε όλη την Ευρώπη.

Πρόκειται για μια ηθική πολιτική αναγνώριση αλλά και για ιδεολογική δικαίωση για τα Κόμμα μας.

Ηθική αναγνώριση γιατί οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη πιστώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον πρωτοπόρο ρόλο στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και για την αλλαγή των συσχετισμών.

Πολιτική γιατί αναγνωρίζεται η κρισιμότατη και ισχυρότατη συμβολή του κόμματός μας στην ίδια τη συγκρότηση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ιδεολογική γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από την αρχή της ελληνικής κρίσης:

Ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά με μια κρίση ευρωπαϊκή, που ζητά και λύσεις ευρωπαϊκές.

Ότι η Ευρώπη είναι το πεδίο των ταξικών συγκρούσεων και των πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Πολλοί με ρωτάνε, μετά τη χθεσινή πρόταση:

Τώρα πού θα κάνεις αγώνα, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη;

Τους απαντώ :

Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Σε πόλεμο οικονομικό, με εκατομμύρια θύματα.

Δεν πολεμάνε οι λαοί μεταξύ τους.

Πολεμάνε οι λαοί και οι εργαζόμενοι από τη μια μεριά, με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, το επιθετικό κεφάλαιο και τους τραπεζίτες από την άλλη.

Η πρώτη γραμμή του πολέμου, το μέτωπο αυτού του πολέμου είναι στον ευρωπαϊκό Νότο, είναι στην Ελλάδα.

Αν λοιπόν οι σύντροφοί μας με τιμούν προτείνοντας να είμαι εγώ μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών, σε μια μάχη καθοριστική για την έκβαση του πολέμου, δεν το κάνουν για να με πάρουν από τη πρώτη γραμμή, από το μέτωπο.

Το κάνουν για να ενισχύσουν στο μέτωπο.

Εδώ λοιπόν θα δώσουμε τη μάχη. Στο μέτωπο, στη πρώτη γραμμή.

Μια μάχη που τη δίνουμε στη χώρα μας για λογαριασμό όλων των λαών της Ευρώπης.

Μια μάχη ενάντια στη λιτότητα και στα μνημόνια.

Μια μάχη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης σε όλη την Ευρώπη, ώστε κανένας λαός να μην βιώσει αυτά που ο ελληνικός λαός βίωσε εξαιτίας των μνημονίων.

Μια μάχη για να βάλουμε φρένο στο κύμα εθνικής αναδίπλωσης που εκφράζουν σε μια σειρά από χώρες δεξιά ή ακροδεξιά κινήματα.

Απόφαση και προσδοκία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, να συγκροτήσουμε το αντίπαλο δέος στις πολιτικές της κ. Μέρκελ.

Να συγκροτήσουμε το μπλοκ των δυνάμεων που θα σώσει την Ευρώπη από τη λιτότητα.

Όσο πιο ισχυρό είναι αυτό το μπλοκ των δυνάμεων, τόσο το καλύτερο για τον ελληνικό λαό.

Όσο πιο ισχυρό είναι αυτό το μπλοκ, τόσο το χειρότερο για τους ανά χώρα εφαρμοστές και χειροκροτητές των μνημονίων.

Το μήνυμα είναι ότι: όπως από την Ελλάδα ξεκίνησε η πολιτική των Μνημονίων και της καταστροφικής λιτότητας, έτσι από την Ελλάδα θα ανοίξει ο καινούριος δρόμος για μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δουλειάς, της ανάπτυξης για τις ανθρώπινες ανάγκες.

Είναι προφανές ότι αυτή η συμβολική πρόταση ανεβάζει για μας τον πήχη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να σταθεί αντίστοιχος με τις ιστορικές απαιτήσεις.

Είμαι σίγουρος όμως ότι, με συλλογική δουλειά, θα τα καταφέρουμε.