Παραδόθηκαν τα τρία αδέλφια φονιάδες του Καργάκη

«Ναι, τους είδα όλους. Έφτανα στο μνημείο και με βλέπουν και εγώ φώναζα «Φανούριε, Φανούριε». Και γύρισαν τα πιστόλια να μου «παίξουν» όλοι. Μα δεν κατέχω ποιος Θεός τους έβαλε κάτω από τα σπίτια τους και άλλα γίναμε και εμείς σκοτωμένοι. Και έχω ένα κοπέλι 10 χρονών, ένα κοπέλι 6 χρονών και ένα κοπέλι 3 χρονών και ένα κοπέλι 1,5 και ένα 5 μηνών. Το καταλαβαίνετε; Και θέλανε να μας σκοτώσουν και τους δυο» λέει η χήρα του Καργάκη. Κατηγορώ από την κρητική Αντωνία Μποτονάκη συγγραφέα και ποιήτρια: «Τα παιδιά που οδηγούν και πίνουν από δέκα χρονών δεν τα έχετε δει σε κανένα πανηγύρι, σε καμία σας περιοδεία; Γιατί τέτοια αφωνία, βρε αδερφέ; Τι φοβάστε;»

Τα τρία μέλη της οικογένειας των Φραγκιαδάκηδων ηλικίας 19, 27 και 29 ετών, τα οποία φέρονται να είχαν συμμετοχή στο αιματηρό περιστατικό το πρωί του περασμένου Σαββάτου στο χωριό Βορίζια στο Ηράκλειο, παραδόθηκαν στις αστυνομικές αρχές, σήμερα το απόγευμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο δικηγόρος τους επικοινώνησε με την αστυνομία και όρισαν σαν σημείο συνάντησης περιοχή ένα χωριό έξω από το νομό Ηρακλείου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία οι αστυνομικοί εντόπισαν ένα ξενοδοχείο στο οποίο κρύβονταν ο ένας από τους τρεις και έχουν προσαγάγει τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου. Στο μεταξύ, προκαλεί φρίκη η περιγραφή της συζύγου του 39χρονου Φανούρη Καργάκη, που σκοτώθηκε από τα πυρά των Φραγκιαδάκηδων, η οποία όπως αποκάλυψε ήταν εκείνη που βρήκε νεκρό τον άντρα της μέσα στο αυτοκίνητό του, το οποίο είχαν «γαζώσει» με σφαίρες από καλάζνικοφ και τουφέκια. Ναι, τους είδα όλους. Έφτανα στο μνημείο και με βλέπουν και εγώ φώναζα «Φανούριε, Φανούριε». Και γύρισαν τα πιστόλια να μου «παίξουν» όλοι. Μα δεν κατέχω ποιος Θεός τους έβαλε κάτω από τα σπίτια τους και άλλα γίναμε και εμείς σκοτωμένοι. Και έχω ένα κοπέλι 10 χρονών, ένα κοπέλι 6 χρονών και ένα κοπέλι 3 χρονών και ένα κοπέλι 1,5 και ένα 5 μηνών. Το καταλαβαίνετε; Και θέλανε να μας σκοτώσουν και τους δυο. Και τους δυο θέλανε να μας σκοτώσουν και να αφήσουν τα κοπέλια μας στους δρόμους. Και ήταν 50 νοματέοι και ο άντρας μου σκοτωμένος μέσα στο αμάξι. Και δεν έφτανε που ήταν σκοτωμένος, μου τον «παίζανε» γύρω γύρω από το αμάξι και τον χλευάζανε. Το κατάλαβες; -Τι κουβέντες ανταλλάξατε; Τι σας είπαν δηλαδή αυτά τα ανίψια; Δεν μου είπαν πράμα. Μόνο όταν έφτασα φώναζα: «Φανούριε, Φανούριε». Και γύρισαν όλοι τα πιστόλια στη μούρη μου. Ωχ Παναγία μου. Κατηγορώ από την Κρητικής καταγωγή Αντωνία Μποτονάκη, συγγραφέα και ποιήτρια, μέσω τπου avgi.gr: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ενδοχώρα της Δυτικής Κρήτης. Με τα μάτια μου καρφωμένα στα τουφέκια που κρέμονταν στον τοίχο του μαγατζέ, τα αυτιά μου τεντωμένα να ακούσουν τα σκυλιά της πέρα γειτονιάς — σημάδι πως ο πατέρας μου επέστρεφε σώος — και τα μοιρολόγια της μάνας μου για τον πατέρα της, που δολοφονήθηκε αφήνοντας πίσω έξι ορφανά. Δεν ήταν βεντέτα. Απλά έτσι του κάπνισε του δολοφόνου· και αφού σκότωσε τον πατέρα του για ασήμαντη αφορμή, σκότωσε τον γείτονα και φίλο του. Έτυχε να περνάει κι ο παππούς. «Μία μου ’μεινε — πάρ’ την εσύ», του είπε, και του την κάρφωσε στην κοιλιά. Οχτώ χρονών η μάνα μου του έδιωχνε τις μύγες με δυο φύλλα καρυδιάς, μέχρι να ξεψυχήσει την επόμενη μέρα. Η μάνα της — και γιαγιά μου — μεγάλωσε τα παιδιά της χωρίς να φυτέψει στην ψυχή τους τον σπόρο της εκδίκησης. Άλλωστε ο φονιάς, ή «Χάρος» όπως ήταν το παρατσούκλι του, εξαφανίστηκε από το νησί μέχρι που τελείωσε ο Εμφύλιος και ολοκλήρωσε τις «εθνικές» υπηρεσίες του με αντάλλαγμα το συγχωροχάρτι. Η συνέχεια ήταν γνωστή και συνήθης. Έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα στο διπλανό χωριό, απολαμβάνοντας κοινωνική ασυλία, ένα είδος σεβασμού και το αξίωμα του εκλεγόμενου κοινοτάρχη. Προσπαθούσα πολλά χρόνια να καταλάβω πώς η κακώς εννοούμενη λεβεντιά — ακόμη και ο ηρωισμός — αναδύεται, όχι σπάνια, από την ίδια συνθήκη που παράγει την υποταγή. Οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν πολεμήσει για την ελευθερία τους με απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία, υποτάσσονται — γιατί ο φόβος και η σιωπή έχουν βαθύτερες ρίζες από την ανδρεία. Η οπλοκατοχή στην Κρήτη έχει μακρές ρίζες. Όπλα αντίστασης κάποτε, κατά κουρσάρων, Ενετών, Οθωμανών ή Γερμανών, που η τοπική μνήμη της ένοπλης αυτοάμυνας νομιμοποίησε. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται πιο νοσηρή όταν, μετά το 1970, άρχισε να αναπτύσσεται το οργανωμένο έγκλημα και η παράνομη διακίνηση όπλων στο νησί. Τα όπλα που άλλοτε ήταν παλιά πολεμικά αποθέματα, λάφυρα ή αγροτικά τουφέκια, αντικαταστάθηκαν από προϊόντα παράνομης διακίνησης και εισαγωγών είτε από τα Βαλκάνια είτε από τη Βόρεια Αφρική. Το νησί μετατράπηκε σε διάδρομο για παράνομες ροές στρατιωτικών και άλλων όπλων. Τα Βορίζια βρίσκονται στους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη. Μαρτυρικό — σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα — ριζίτικο χωριό, που κατά τη γερμανική κατοχή συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Εκεί ιδρύθηκε η θρυλική αντάρτικη ομάδα «ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» με αρχηγό τον Γιώργη Πετρακογιώργη. Στις 26 Αυγούστου 1943 οι γερμανικές δυνάμεις εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους και ισοπέδωσαν το χωριό με επτά στούκας που έριξαν είκοσι μία βόμβες, ως αντίποινα για τη μάχη της 15ης Αυγούστου στη θέση Τραχήλι. Στη συνέχεια το έκαψαν απ’ άκρη σ’ άκρη και έδιωξαν τους επιζώντες, απαγορεύοντας την επιστροφή τους. Αργότερα το Υπουργείο Ανοικοδόμησης, σε κοντινή περιοχή, δημιούργησε έναν οικισμό για να τους υποδεχτεί· όμως εκείνοι επέστρεψαν στο κατεστραμμένο χωριό τους και το ξανάχτισαν. Τώρα στα Ηρώα δεσπόζουν τα επώνυμα Φραγκιαδάκη και Καργάκη. Αυτά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, όταν έβλεπα το σπίτι του Φραγκιαδάκη μισογκρεμισμένο από τη βόμβα του Καργάκη· τους Καργάκη και Φραγκιαδάκη νεκρούς από αντίπαλα πυρά· όταν άκουγα τις κατάρες και τους όρκους «επαέ θα χυθεί το αίμα σας — κι εσάς και των κοπελιών σας», όταν έβλεπα τους Φραγκιαδάκηδες να εγκαταλείπουν από τον φόβο βεντέτας τα πατρογονικά τους στα θρυλικά Βορίζια — δύο άνθρωποι με επίθετα που κάποτε σήκωναν σημαίες ελευθερίας, τώρα θύματα της ίδιας σπαρακτικής αλυσίδας. Και δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ τη γενναιότερη και τη σοφότερη φωνή που άκουσα αυτές τις μέρες, μέσα στην εκκωφαντική σιωπή των κυβερνώντων που δεν τόλμησαν να αρθρώσουν ούτε μία λέξη. Αυτή η φωνή ανήκει στη δημοσιογράφο Αντιγόνη Ανδρεάκη, που έγραψε: «Η Κρήτη έχει γεμίσει παράνομα όπλα. Τα χαρίζουν σε γάμους, μέσα σε θήκες με μεταξωτές κορδέλες. Τα ανεβάζουν στην πίστα, να φωτογραφηθούν οι καλεσμένοι. Γίνονται θέαμα, σύμβολο, παράσημο. Αυτά δεν τα βλέπει κανείς; Σε άλλο κόσμο ζουν όσοι κυβερνούν και όσοι μας εκπροσωπούν; Οι αστυνομικοί που ζητούν ενίσχυση στην ενδοχώρα δεν περνούν από τα γραφεία των υπουργών και των βουλευτών; Τα παιδιά που οδηγούν και πίνουν από δέκα χρονών δεν τα έχετε δει σε κανένα πανηγύρι, σε καμία σας περιοδεία; Γιατί τέτοια αφωνία, βρε αδερφέ; Τι φοβάστε; Υ.Γ.: Πριν λίγες μέρες, καλεσμένη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων με την ιδιότητα της συγγραφέα, επισκέφτηκα λύκεια στην επαρχία των Χανίων. Και κατάλαβα πολλά. Μόνο ένα παιδί είχε διαβάσει ένα βιβλίο — κι αυτό ήταν ο “Αγών μου” του Χίτλερ. Κάποια παιδιά μού έδωσαν σημειώματα εξομολογητικά για την κακοποίηση που υφίστανται τα ίδια ή οι φίλοι τους. Ντρέπονταν να μου πουν το όνομά τους, επειδή πρόδιδε την καταγωγή τους. Έκλαψα με το δεκαεφτάχρονο αγόρι που έτρεξε να με προλάβει στην εξώπορτα του σχολείου να με ρωτήσει αν θα ξαναπάω και να μου πει ότι «ένιωσα, δεν ξέρω τι, αλλά κάτι σαν relief». Στο ένα από αυτά τα σχολεία υποσχέθηκα, και θα το κάνω σύντομα, να τους φτιάξω σχολική βιβλιοθήκη μέχρι το τέλος της χρονιάς και τους άφησα το μυθιστόρημά μου “Άστο κι ας αποθάνει” για προζύμι». Γιατί ολόκληρο το σχολείο δεν είχε ένα βιβλίο. Και θυμήθηκα την πρόταση της Μυρσίνης Ζορμπά λίγο πριν μας αφήσει, που έλεγε να αγοράζει κάθε χρόνο το υπουργείο αντίτυπα των βιβλίων που βρίσκονται στις μικρές λίστες βραβείων και να τα τοποθετεί σε σχολικές βιβλιοθήκες. Στις ανύπαρκτες λέω εγώ. Θα κλείσω με τη φράση του Ιερεμία από την Αγία Γραφή: «Οι πατέρες φάγανε τις αγουρίδες και τα δόντια των παιδιών τους μούδιασαν». Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.