Ύμνος στον 42ο Μαραθώνιο από την λογοτέχνι Μαρία Κολοβού

Ο Μαραθώνιος ξεκινά — και μαζί του αρχίζει να περιστρέφεται η σβούρα του χρόνου. ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ!

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος δεν είναι απλώς μια αθλητική δοκιμασία• είναι ένα διαχρονικό σύμβολο προσπάθειας, αντοχής και υπέρβασης. Από τον Μαραθώνα έως το Παναθηναϊκό Στάδιο, κάθε βήμα αποτελεί φόρο τιμής στις αξίες του «ευ αγωνίζεσθαι» και στην ακατάβλητη ανθρώπινη θέληση. Η χώρα μας, γενέτειρα του Μαραθωνίου, συνεχίζει να εμπνέει χιλιάδες δρομείς από όλο τον κόσμο, προβάλλοντας το πνεύμα της φιλοξενίας, της συμμετοχής και της ενότητας. Εύχομαι σε όλους όλες έναν ασφαλή και επιτυχημένο αγώνα. Απολαύστε τη μοναδική εμπειρία της αυθεντικής διαδρομής και γίνετε μέρος μιας ιστορίας που συνεχίζει να γράφεται, κάθε χρόνο, στην καρδιά της Αθήνας. Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας είναι κάτι περισσότερο από αγώνας• είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το μεγαλείο του αθλητισμού είναι, πάνω απ’ όλα, ανθρώπινο.

Στην αρχή, όλα μοιάζουν ακίνητα. Η γη σιωπά, η ανάσα κρατιέται, το βλέμμα καρφώνεται μπροστά. Ύστερα, ένα βήμα. Κι άλλο ένα. Ο Μαραθώνιος ξεκινά — και μαζί του αρχίζει να περιστρέφεται η σβούρα του χρόνου. Η σβούρα: ένα παιδικό παιχνίδι, μια αρχαία εικόνα ισορροπίας και ρυθμού. Μα και κάτι παραπάνω. Είναι η κίνηση που διατηρεί την ύπαρξη. Είναι η ενέργεια που δίνεται στο σώμα και μετατρέπεται σε τροχιά. Είναι η απόπειρα του ανθρώπου να μείνει όρθιος ενάντια στη βαρύτητα, στο χρόνο, στην κόπωση. Έτσι και ο δρομέας. Στροβιλίζεται μέσα στη διαδρομή, όχι σαν να χάνεται, αλλά σαν να βρίσκει τον άξονά του. Με κάθε βήμα αγγίζει κάτι παλαιό και ιερό. Αναμετριέται με τα όρια, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Αναζητά τη ροπή της ισορροπίας — μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιτάχυνση και την πτώση, στην πίστη και την εξάντληση!..

Στον Μαραθώνιο δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο — κι όμως, η τύχη καραδοκεί παντού. Σαν ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα που μπορεί να επηρεάσει τον άξονα της σβούρας, έτσι μία αστάθεια, ένας σπασμός, μπορεί να αλλάξει τη ροή. Κι όμως, ο δρομέας συνεχίζει. Όχι επειδή αγνοεί την τυχαιότητα, αλλά επειδή τη δέχεται ως μέρος του αγώνα.