Πώς μια μύγα και ένα σκ@τό έκαναν ψυχολογία!

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα νησί μακρινό γεννήθηκε ο Μάριος... Περήφανοι και οι δύο γονείς θέλησαν να αναθρέψουν τον σπουδαίο γιο... Θα μπορούσαμε να αλλάξουμε την μαύρη παιδαγωγική χωρίς να κάνουμε παιδοκεντρικές τις κοινωνίες; Πόσες φορές έχουμε γελάσει με τις βρισιές των μανάδων και των πατεράδων μας; Αυτές οι λέξεις κουβαλάνε γενιές σιωπηλής πίκρας γιατί η γλώσσα φυλάει τη δυστυχία εκεί που δεν χωράει το κλάμα.

«Έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο» V/S «Δεν σε έκανα καλύτερα ένα σκατό να σε φάνε οι κότες;» Ασφαλώς και διαφέρουν αυτές οι δύο φράσεις και ενώ στην 1η συναντάμε την αλαζονεία και την υπεροψία, στην 2η ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απαξίωση και την ντροπή. Ωστόσο και στις δύο κρύβεται το ίδιο υπαρξιακό συναίσθημα δυσφορίας! Μια φορά και έναν καιρό σε ένα νησί μακρινό γεννήθηκε ο Μάριος. Περήφανοι και οι δύο γονείς θέλησαν να αναθρέψουν τον σπουδαίο γιο. Ο μικρός ήταν ζωηρός με σπιρτάδα στο βλέμμα, αν μπορούσε θα είχε ρουφήξει τον κόσμο όλο! Η μάνα κουρασμένη γεμάτη ανείπωτες πικρίες και προσδοκίες. Η ενέργεια του την τρόμαζε! οι απορίες που έφερνε το παιδί στο τραπέζι της δημιουργούσαν συναισθηματική δυσφορία, δεν είχε τις δεξιότητες να “ταΐσει” τις ανάγκες του. Έτσι λοιπόν ήρθε δυσκολία στη συνύπαρξη. Σε αυτή την άνιση σχέση, παρά την αδιαμφισβήτητη αγάπη, ποιος πιστεύετε ότι θα επιβληθεί; Και ενώ έχουμε ένα πλάσμα με κοφτερό μυαλό και ψυχή έτοιμη να πετάξει η σκληρότητα και η απόρριψη αλλάζουν την πορεία του. Μάταιες οι προσπάθειες για συζήτηση, η έμφυτη ανάγκη να εκτονωθεί το βάρος της επικριτικής ματιάς, συναντά τοίχο. Οι παρακλήσεις για διάλογο δεν βρίσκουν ανταπόκριση και κάπου εκεί γεννιέται η κόλαση! Η αδυναμία συνύπαρξης μετατρέπεται σε λεκτική βία: “Δεν σε έκανα καλύτερα ένα σκατό να σε φάνε οι κότες;” Η μητέρα δεν αντέχει το παιδί της όπως είναι και εκτονώνει την πίκρα με λόγια απαξίωσης. Ο γιος γίνεται άντρας και έχει μάθει πλέον με αυτόν τον τρόπο να διαχειρίζεται την απογοήτευση. Μοιραία την αναπαράγει στη γυναίκα του. Χρησιμοποιεί τον ίδιο μηχανισμό, μετατρέπει την αίσθηση αδυναμίας σε λεκτική βία. Κάθε φορά που η σύντροφος προσπαθεί να κάνει διάλογο μοιάζει με μία μάχη που είναι χαμένη από την αρχή. Την χρεώνει με έπαρση που τολμά να στέκεται μπροστά του και να φέρνει αυτά τα θέματα προς συζήτηση: “Έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!” Με αυτά τα λόγια πληγώνει τη γυναίκα του. Ο άντρας φέρει το μη δουλεμένο τραύμα, η γλώσσα της ψυχής άγνωστη σε εκείνον τον απωθεί , θυμώνει και θεωρεί προβληματική τη γυναίκα του. Αυτή η άγνωστη επικοινωνία που στερήθηκε ως παιδί και το αγνοεί του δημιουργεί δυσφορία, υψώνει τον ίδιο τοίχο που η μητέρα του σήκωσε στη μεταξύ τους σχέση. Όταν θα γίνει γονέας ο Μάριος θα στερήσει αυτή την επικοινωνία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στα δικά του παιδιά. Έτσι λοιπόν, τόσο απλά ταξιδεύει η κληρονομιά του ανείπωτου τραύματος! Παρατηρούμε και στις δύο περιπτώσεις την λεκτική βία να λειτουργεί σαν βαλβίδα για να εκτονωθεί ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να μείνει σιωπηλό αλλά δεν ξέρει άλλο τρόπο να εκφραστεί. Θα μπορούσε αυτό να αλλάξει; Υπάρχει δυνατότητα ο Μάριος να προσεγγίσει αυτή την απωθημένη αλήθεια; Κάποιοι μιλούν απαξιωτικά για την παιδαγωγική του σήμερα, αυτή δηλαδή που εστιάζει στην ψυχολογία του ατόμου. Σίγουρα, όπως σε όλα τα θέματα εξέλιξης, έχουν γίνει λάθος προσεγγίσεις. Παρατηρούμε συχνά γονείς να στερούν την ευθύνη από τα παιδιά τους, καθιστώντας τα σχεδόν ανίκανα. Ωστόσο η προσπάθεια που γίνεται στις μέρες μας να προστατευτεί το παιδί είναι στη σωστή κατεύθυνση. Οι γονείς ενώ φέρουν σοβαρά τραύματα από τον τρόπο που μεγάλωσαν, θέλουν οι περισσότεροι να περιγράφουν σχεδόν ειδυλλιακά τα παιδικά τους χρόνια. Άλλωστε για να αντέξει ένα παιδί τη σκληρότητα, θα προσαρμοστεί, θα απομακρυνθεί από τις ανάγκες του, θα πάψει να είναι συνδεδεμένο με τον εαυτό του γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει σε μία άνιση σχέση. Ας θυμηθούμε… δεν είχαν πάντοτε οι άνθρωποι την ανάγκη να μιλούν, να αναλύουν την ψυχή τους. Σήμερα το αναζητάμε σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους, εχθές πηγαίναμε σε ιερείς, μοναχούς και μοναχές, παλιότερα υπήρξε ένας Σωκράτης, ένας Πλάτωνας και τόσοι άλλοι που στις αναζητήσεις τους διατηρούσαν αναπόσπαστο το κομμάτι της ψυχής. Θα μπορούσαμε να αλλάξουμε την μαύρη παιδαγωγική χωρίς να κάνουμε παιδοκεντρικές τις κοινωνίες; Αυτή η ισορροπία είναι δύσκολη για αυτό και συναντάμε τόσο έντονα αυτές τις αντιθέσεις. Πώς θα μπορούσαμε να το βελτιώσουμε; Λίγη σκέψη για όλους μας … Πηγή: docoumentonews.gr