Όταν έκλαψε ο φασίστας

Φωτογραφία αρχείου.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ 

«Ρε μαλ... κοίτα τι μου κάνανε ρε φίλε, παίρνω τον Λαγό και δεν μου το σηκώνει. Δεν μπορώ ρε μαλ..., είμαι πολύ δυστυχισμένος». Το απόσπασμα προέρχεται από τις απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες χρυσαυγιτών που κατέγραψε η ΕΥΠ και δημοσίευσε το "Έθνος". 

Ο «πολύ δυστυχισμένος» είναι ένας χρυσαυγίτης της Νίκαιας, ο οποίος συμμετείχε στην ομάδα
που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και μετά από μερικές μέρες συνομιλεί με τον πυρηνάρχη Πατέλη. Ο μαυροντυμένος μποντιμπιλντεράς που μέχρι προχθές τριγύριζε στις γειτονιές της Β' Πειραιώς σκορπώντας τον τρόμο, μόλις είδε να ορθώνεται μπροστά του το κάγκελο της φυλάκας κλαίει και παρακαλάει σαν μωρό παιδί: «Δώσε μου δύναμη, μη με κλάνεις κι εσύ μπουρδέλο». Όπου «μπουρδέλο» είναι ο προϊστάμενός του.

Έκλαιγε σαν μωρό ο μπρατσαράς δολοφόνος, «μωρό» άλλωστε ήταν η αγαπημένη προσφώνηση όλων των μπρατσαράδων. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του "Έθνους", «όταν ο Τσακανίκας, ένα από τα πρωτοπαλλήκαρα του Γ. Πατέλη, που μαζί με τον Γ. Ρουπακιά συμμετείχε στην εθνικιστική κατασκήνωση της Νέδας και φέρεται να ήταν και τη μοιραία βραδιά στην καφετέρια του Κερατσινίου, επικοινωνεί με τον αρχηγό του, ακούγονται να αλληλοαποκαλούνται «μωράκι» και «παιδάκι μου», αλλά και, με ακόμη πιο χαριτωμένη διάθεση, «μωγιό» μου». 

Είχανε και άλλα παρατσούκλια τα κτήνη, εκτός από τα μωρουδίστικα. Ήτανε ο «Βούδας», ο «Τζονάρας», ο «Τζι», ο «Ζόμπι», ο «Τρύπας», τύφλα να 'χουνε οι συνεργάτες του Θου Βου στις πρακτόρικες παρωδίες του Βέγγου.

Πώς γίνεται ανθρωπάκια τόσο φαιδρά, γελοία, ανόητα, αδύναμα και φοβισμένα να μετατρέπονται σε τέρατα, να επανδρώνουν τα θανατηφόρα τάγματα εφόδου, να νιώθουν κάποια στιγμή τόσο δυνατοί ώστε να κραυγάζουν «θα έρθουμε και η γη θα τρέμει!»; Κι όμως, αυτό ακριβώς κάνει ο φασισμός, μαζεύει τους γελοίους, τους ψευτονταήδες, τους τελειωμένους και τους δίνει λόγο ύπαρξης, τους κάνει να νομίζουν ότι είναι μέρος του σχεδίου που υπηρετεί τον Μεγάλο Σκοπό. 

Κι όσο μεγαλώνει ο σκοπός, τόσο μεγαλώνουν και τα μικρούλικα ανθρωπάκια που τον υπηρετούν. Ο φασισμός μαζεύει και τους φοβισμένους, κι όπως μου έλεγαν αυτές τις μέρες φίλοι καθηγητές, τα πλέον ευεπίφορα παιδιά στη στρατολόγηση της Χρυσής Αυγής ήταν τα πιο αδύναμα, αυτά που δέχονταν επιθέσεις από συμμαθητές τους και δεν μπορούσαν να αμυνθούν.

Παλεύουν λοιπόν τα ανθρωπάρια για τον μεγάλο σκοπό, μέχρι που κάποια μέρα μαθαίνουν ότι ο πραγματικός σκοπός ήταν ο πλουτισμός του αρχηγού, του Μιχαλολιάκου, που είχε 43.000 ευρώ στο σπίτι του για μια ώρα ανάγκης. Μπορεί, ας πούμε, να του ερχόταν ξαφνικά η επιθυμία να αγοράσει πενήντα πιστόλια. Τι να κάνει; Να τρέχει πρωινιάτικα στα ΑΤΜ; Του Μιχαλολιάκου που διόρισε μέσα από τη φυλακή αρχηγό του κόμματος τη σύζυγό του, τη Ζαρούλια, αποδεικνύοντας ότι η φοβερή και τρομερή Χρυσή Αυγή δεν ήταν τελικά παρά μία ακόμη οικογενειακή επιχείρηση.

(Πηγή: www.avgi.gr)