"ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ" της Μαρίας Κολοβού -Ρουμελιώτη. Παρουσιαζει -Μελοποιεί-Δια...

"ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ" της Μαρίας Κολοβού -Ρουμελιώτη. Παρουσιαζει -Μελοποιεί-Διαβάζει ο Pierrotos RADIO PIERROTOS ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΠΕΤΡΑ Λιόγερμα αλμυρό. Το λευκό μάρμαρο νίπτει τας χείρας του. Βουτηγμένη στα αίματα η γης των προγόνων. Αναστενάζει η πέτρα που έρμη απέμεινε με δάκρυα αγωνίας λουσμένη. Σε χώμα μητρικό, ρυτιδωμένο το βλέμμα πορεύεται. Η Εράσμια Θεά πνιγμένη εθεάθη με κοχύλια και φύκια στο στέρνο. Κλαίει η Μνήμη. Η Τιμή της ξυπόλυτη πάνω στη ρέουσα άμμο φιλάει το χώμα... Επαίτης αδικαίωτη, αποδιώκει το τσίμπημα της Μέδουσας. Ελπίζει... Ξενιτεύεται... Μένει στους πέντε δρόμους... Μονομάχοι οι τελευταίοι μαχητές. Θα κερδίσουν τη μάχη; Ο Προπύργιος Έρωτας θα παραβγεί της Λαίλαπας; Θα συγκολλήσει τα σπασμένα της μέλη; Θα αφήσει πίσω τις Ερινύες να παλεύουν; Αμφίκυρτη η Νέα Σελήνη σταλάζει κώνειο στο τσακισμένο μέτωπο, το στεφανωμένο με λιόκλαδο. Πλάι της παρελαύνουν οι προδότες. Εξαφανίζουν τα ίχνη της. Μες στα συντρίμμια της κραδαίνει τους χτύπους του γλύπτη... ΜΑΡΙΑ ΚΟΛΟΒΟΥ Βραβείο «Μυκήναι» από την «Αμφικτυονία Ελληνισμού» σε συμμετοχή του Ε ́ Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού με θέμα «Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο» (Παρθενών, Δίον, Βεργίνα, Πέλλα, Δελφοί, Αμφίπολη, Κνωσός, Ολυμπία κλπ). Πρωτοεκδόθηκε στο βιβλίο του Ε ́ Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού, Θεσ- σαλονίκη 2016, σελ.: 10 Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Πήρα τη μεγάλη απόφαση να ταξιδέψω με το πρώτο τρένο διαφυγής. Με ταχύτητα φωτός. Κάτω από έναν ουρανό αβέβαιο. Να αποχαιρετήσω τα εκκωφαντικά βογκητά των κεραυνών. Να προσπεράσω τον μανιασμένο άνεμο που βρυχάται σαν θηρίο. Κι εγώ ακλόνητη κι αγέρωχη να φεύγω μακριά... Με το τελευταίο τρένο της γραμμής. Προορισμός: διαφυγή απ’ την πραγματικότητα. Για έναν κόσμο παρθενικό με μόνη αποσκευή τον εαυτό μου. Εναποθέτω την πνοή μου πάνω στο τζάμι των οραματισμών μου. Αγγίζω τη διαφάνεια των επιθυμιών που με ταξιδεύουν. Πετώ τη θλίψη πίσω κοιτώντας μπροστά. Τι διαδρομή λύτρωσης! Τόσα χρόνια ζούσα έναν κόσμο πολύβουο. Σε μια κυψέλη θανατηφόρων εντόμων. Που κερνούσαν δηλητήριο την ψυχή μου και με πονούσαν αφάνταστα. Απρόσκλητη επισκέπτης σε αφιλόξενο τόπο. Μπήκα στη ρότα τους μέσα από πολύβουες διαδρομές. Γεμάτες πολύχρωμα φαντάσματα που δολοφονούσαν την Ειρήνη, την Ελευθερία, το Όνειρο της ζωής, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου. Που αντικαθιστούσαν τον Σεβασμό με τον σεβασμό του φόβου και του τρόμου. Τώρα μειλίχια λόγια δεν χρειάζομαι. Τα γεύτηκα όλα σε δίστομη κούπα που άδειασε πάνω στο μεγαλύτερο συμπόσιο της ζωής. Σκιές κηλιδωμένων σωμάτων. Κερωμένα χαμόγελα σε φανταχτερές βιτρίνες. Λόγια παχιά από πουλημένες ψυχές Ήταν το κέρασμα των αναζητήσεών μου. Τώρα προσπαθώ ν’ ακούσω τη μελωδία των φύλλων, Καθώς το δέντρο αντιστέκεται στη δύναμη του ανέμου. Ν’ αφουγκραστώ το τραγούδι των κυμάτων, καθώς χτυπιούνται τα βράχια που άφησα πίσω. Σαν βιαστική εταίρα έκλεισα απειλητικά την πόρτα του παρελθόντος. Πίσω μου άφησα τους συνδαιτυμόνες στο μεγάλο τραπέζι. Έφυγα δίχως το παλαιό άρωμα στο σώμα μου... Συμβούλεψα τον φίλο εαυτό μου να επαναστατήσει στους κανόνες των «Πρέπει», χαράζοντας τη διαδρομή διαφυγής μου. Άφησα πίσω τους ακκισμούς. Ντύθηκα με το ακριβότερα λιτό φόρεμα μου. Φόρεσα τρύπιο σανδάλι και είπα: «Η ζωή θέλει απλότητα για να τη ζήσεις» κι έφυγα συμβιβασμένη με τα λάθη μου που με έκαναν πιο δυνατή. Κοιτάζω μπροστά περιμένοντας να δω ανατολή. Πίσω μου αφήνω έναν κόσμο που δύει. Ανεμοδαρμένη και μαγεμένη αντικρίζω την καινούργια μου πατρίδα. Είναι η πατρίδα των ονείρων μου! Η Ιθάκη που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου! Β’ Βραβείο Ποίησης στον Διαγωνισμό Ελληνοαυστραλιανού Συνδέσμου, 2013 ΜΑΡΙΑ ΚΟΛΟΒΟΥ ΣΑΝ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΒΡΕ ΖΩΗ Σαν σε κοιτάζω βρε ζωή, σαν θάλασσα μου μοιάζεις· αλλάζεις χίλια χρώματα στο κάθε σου λεπτό· τη μια φορείς το θαλασσί, την άλλη το κατράμι, με χαϊμαλιά εξωτικά μπλεγμένα στο λαιμό. Φιλί σου δίνω της ζωής μα εσύ δεν γαληνεύεις· κρόσσια του ήλιου σου φορώ μα εσύ αλλού ανθείς· σκλάβο με σέρνεις πίσω σου με βούρδουλα με δέρνεις κι εγκυμονείς στη σάρκα μου αυτό που εσύ ποθείς. ΜΑΡΙΑ ΚΟΛΟΒΟΥ