Η γλυκιά ανάμνηση της Λουκουμοποιίας, τώρα έγινε πικρό παρών!

Η τοπική βιομηχανία παραγωγής του περίφημου λουκουμιού Πατρών της λουκουμοποιίας «Αφοί Αγγελόπουλοι, θύμα λεηλασίας σήμερα, λειτούργησε από το 1912 στο κτίριο της Γεροκωστοπούλου, κατά την άνοδο της κλίμακας, έως το 1980, που ήλθε η πτώση της!

«Φτερά» έκανε, όπως φαίνεται, ένα σημαντικό κομμάτι της βιομηχανικής ιστορίας της Πάτρας: τα αυθεντικά μηχανήματα της ιστορικής λουκουμοποιίας «Αφοί Αγγελόπουλοι», τα οποία από το 2010 φυλάσσονταν στις εγκαταστάσεις του Λαδόπουλου. Ο φακός της πατραϊκής εφημερίδας «Πελοπόννησος» έκανε αυτοψία στον χώρο και βρήκε… σχεδόν τα πάντα εξαφανισμένα. Ερώτημα: Πού πήγαν τα μηχανήματα που είχαν δοθεί στον Δήμο με σκοπό να αποτελέσουν τον πυρήνα ενός Μουσείου Λουκουμιού;

Στο μισθολογιο των εργατών της λουκουμοποιίας του Οκτωβρίου 1980 από 13 έως 17 του μήνα, όλπου σηματοδοτούνται οι τελεθυταίες ημέρες της πτώσης της βιομηχανίας, διαβάζουμε τα ονόματα ρτων εργαζομένων που έκαναν εκεί τα τελευταία τους μεροκάματα και έλαβαν τους ανάλογους μισθούς, Πρόκειται για τους 20 τελευταίους τεχνίτες του λουκουμιού, εργάτες από το σύνολο των εργαζομένων της κάποτς ανθηρής βιομηχανίας. Οι μισθοί τους ορίζονταν από 2.500 δρχ έως 4.000 ανά εβδομάδα, κατά το τέλος της εταιρείας. Κι ακόμη ευρετήρια πελατών και εργαζομένων, όπως και του καθολικού, που διατηρούσαν οι λογιστές της εταιρείας, που διασώζονται σε χέρια ιδιωτών-συλλεγκτών, που τα μάζεψαν από δημοπρατήρια παλιαών αντικειμένων ή από κάδους σκουπιδιών!

Το όραμα για μουσείο λουκουμιού Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Παναγιώτη Ρηγόπουλου στο Pelop.gr: « Το 2010, επί δημαρχίας Ανδρέα Φούρα, ο κληρονόμος της οικογένειας Αγγελος Αγγελόπουλος δωρίζει τότε όλα τα μηχανήματα στον Δήμο Πατρέων, προκειμένου να αποτελέσουν την καρδιά ενός Μουσείου Λουκουμιού. Τα μηχανήματα μεταφέρονται και φυλάσσονται προσωρινά στον Λαδόπουλο. Εκεί, όπως επιβεβαιώνει ο τότε αντιδήμαρχος Γιώργος Ζαφειρόπουλος, τοποθετούνται σε ειδικό περιφραγμένο χώρο και μάλιστα φυλάσσονται από ιδιωτική εταιρεία, ώστε να μη λεηλατηθούν. Επί θητείας Δημαρά, το σχέδιο για ανάδειξη των μηχανημάτων εγκαταλείφθηκε. Επί θητείας Πελετίδη, η τύχη τους… αγνοείται. Ενημερωμένος για το θλιβερό συμβάν ο πρ. Αντιδήμαρχος Γεωργιος Ζαφειρόπουλος, γράφει στην προσωπική του σελίδα στο facebbok: «Αυτός είναι ο πολιτισμός των αρχόντων της πόλης μας που τους επέλεξε ο Πατραϊκός λαός . Θλίβομαι πραγματικά γιατί πνίγουμε το όραμα , την ελπίδα , τον πολιτισμό και την ευημερία ψηφίζοντας συντηρητικά , κόμματα και παρατάξεις που δεν τους ενδιαφέρει το φως και η αλήθεια αλλά το ψέμα και το κόμμα . Αγωνιζόμουν για την ιστορία της πόλης μας να συγκεντρώσω τα μηχανήματα και έγιναν όλα σκουπίδια στο όνομα των συμφερόντων του λαού (ΚΚΕ)». Σήμερα, στον χώρο του Λαδόπουλου υπάρχουν σχεδόν μηδενικά ίχνη από τη συλλογή του 2010. Ο χώρος είναι σχεδόν άδειος, χωρίς τα μηχανήματα που κάποτε φυλάσσονταν και τα οποία αποτελούσαν μικρούς θησαυρούς της βιομηχανικής παράδοσης της Πάτρας. Οπως λέει ο κ. Ζαφειρόπουλος «η σιωπηλή εξαφάνισή τους δεν είναι απλώς ένα ακόμη περιστατικό εγκατάλειψης. Είναι ένα βαθύ χτύπημα στη μνήμη της πόλης».

Η θρυλική ιστορία της πασίγνωστης Λουκουμοποιίας Και ο δημοσιογράφος Παναγ. Ρηγόπουλος γράφει στο Pelop.gr: « Η λουκουμοποιία «Αφοί Αγγελόπουλοι λειτούργησε από το 1912 στο κτίριο της Γεροκωστοπούλου (στην αρχή της κλίμακας, αριστερά, κατά την άνοδο). Ηταν διάσημη όχι μόνο για τα λουκούμια της, αλλά και για τον χαλβά, το ταχίνι και άλλα προϊόντα που σφράγισαν την εποχή. Ιδρυτές της ήταν ο Αγγελος Αγγελόπουλος και ο Γεώργιος Ηλιάδης, με καταγωγή από τη Δίβρη -άνθρωποι που κατέκτησαν την τέχνη του λουκουμιού και την απογείωσαν. Από τα εργαστήριά τους πέρασαν και έμαθαν την τέχνη της παρασκευής αρκετοί μετέπειτα σημαντικοί πατρινοί ζαχαροπλάστες: Κούλος, Μανούσος, Σκιαδαρέσης και άλλοι. Η επιχείρηση έπαψε να λειτουργεί στις αρχές του 1980, αλλά το όνομά της συνέχισε να αποτελεί σημείο αναφοράς για την τοπική γαστρονομική ιστορία. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα με σεβασμό στη βιομηχανική ιστορία της δεν θα είχε αφεθεί μια τέτοια συλλογή να χαθεί. Αντίθετα, θα αποτελούσε μέρος ενός οργανωμένου μουσείου, όπως ακριβώς συνέβη με το Βιομηχανικό Μουσείο της Ερμούπολης στη Σύρο που λειτουργεί από το 2000 και φιλοξενεί εκθέματα από το κλωστοϋφαντουργικό, λουκουμοποιητικό, υαλουργικό και βυρσοδεψικό παρελθόν του νησιού. (Σημ. του Istologiou: Αλλά και της Σαντορίνης, όπου λειτουργεί Μουσείο Λιαστής Τομάτας. Αλλά μήπως υπάρχει και Μουσείο Τυπ[ογραφικών μηχανημάτων; Κι όμως ο μακαρίτης Θόδωρος Κούκουρας, από τους παλιούς ιδιοκτήτες τυπογραφείου, όταν είχε έρθει η ώρα δώριζε τυπογραφικά μηχανήματα στο Μουσείο του Δήμου Πατρέων, εντός του παλαιού Δημ. Νοσοκομείου Πατρών, για να εκτεθούν. Σήμερα αγνοείται η τύχη τους. Κι όμως η Πάτρα ήταν η πρώτη πόλη με μετεπαναστατικό τυπογραφείο, και εφημερίδα ο Αστέρας της Ανατολής που εκδίδονταν δίγλωσση Ελληνικά και γαλλικά, για τα στρατεύματα του Μαιζόν) «Και όμως, στην Πάτρα, μια πόλη με εξίσου πλούσια βιομηχανική παράδοση, επιλέγουμε -ή ανεχόμαστε- να πετιέται στα αζήτητα ό,τι θυμίζει το παραγωγικό παρελθόν μας.

Η χαμένη ευκαιρία Η βιομηχανική κληρονομιά δεν είναι απλώς ένα σύνολο παλιών μηχανημάτων. Είναι το αποτύπωμα μιας εποχής κατά την οποία η Πάτρα παρήγαγε, καινοτομούσε, εξήγαγε. Είναι η μνήμη των ανθρώπων που εργάστηκαν, των τεχνιτών που άφησαν πίσω τους τέχνη και γνώση. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Κι όμως, η πόλη επέλεξε να τα ξεχάσει. Αφησε τα κειμήλια της λουκουμοποιίας να τα φάει ο χρόνος και το σκραπ» ολοκληρώνει την αναφορά το ρεπορτάζ. (Σημ: Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του διαχειριστή. Στην φωτογραφία κάτω μέρος της ανάρτησης εικονίζεται ο αείμνηστος Κούλος, που θήτευσε στη βομηχανία των Αγγελόπουλου-Ηλιάδη. Στην 2η, 3η και 5η μισθολόγιο των εργαζομένων. Στην 4η εργασίες κατεδάφισης του κτιρίου. Και στην 1η φωτογραφία εικονίζεται το κτίριο όταν ακόμη ήταν κραταιά η εταιρία).