Του ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Την Τετάρτη 26/5 κηδέψαμε στην πατρική του γη (στο Βασιλικό Αχαΐας ) τον Παναγιώτη (Τάκη) Σακελαρίου, γεννημένο το 1951. Πέθανε τη Δευτέρα 24/5 από επιπλοκές στην υγεία του.
Φίλοι και συντοπίτες, τα αγαπημένα του αδέλφια, τα απαρηγόρητα παιδιά του, αποχαιρετίσαμε με αφόρητη θλίψη έναν μοναδικό άνθρωπο που χάραξε στην πόλη μας την ξεχωριστή προσωπική του πορεία.
Απόφοιτος του Γ’
Γυμνασίου (1969), σπούδασε μηχανικός στη Θεσσαλονίκη και
δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στην Αχαΐα. Έκανε δυο γάμους και
απέκτησε τρία θαυμάσια παιδιά που τα τελευταία χρόνια ήταν στο επίκεντρο
του ενδιαφέροντός του.
Ρέκτης της καλής και αθόρυβης ζωής έζησε, με
τον δικό του διακριτό τρόπο, μακριά από τα φώτα κάθε δημοσιότητας.
Πνευματώδης και χιουμορίστας με αστείρευτο πνεύμα, ήταν απόλαυση να
βρίσκεσαι μαζί του… Στο καφενείο, στην βραδινή ταβέρνα, στο πατρινό
καρναβάλι και στους τρελούς χορούς μασκαρεμένων, σε κάποιο camping – σε
μια εκδρομή το καλοκαίρι.
Η χαρά και η απόλαυση της ζωής σφράγιζε ό,τι έκανε.
Ο Τάκης Σακελαρίου για δεκαπέντε χρόνια (1975 – 1990) δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στις γραμμές του τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Ανήκε σε εκείνη τη δράκα των ανήσυχων ανθρώπων που σε δύσκολες συνθήκες πάλευε τις ανανεωτικές ιδέες της Αριστεράς. Τις αναθεωρητικές ή ρεφορμιστικές για όσους και όσες τις πολεμούσαν.
Ο Σακελαρίου τις πάλευε, όπως θυμήθηκε ο Τάκης Γασπαράτος, πάντα με γέλιο και χαρά. «Συχνά μου έρχονται στο νου εικόνες με τα γέλια που κάναμε εκείνα τα χρόνια….. μοιράζοντας ψηφοδέλτια …. ήμασταν σίγουροι πως …».
Νομίζω, φίλε Τάκη Γασπαράτε, πως τη χαρά την προκαλούσε η δράση, η συντροφικότητα, η κατάφαση της ζωής και όχι κάποια σιγουριά ή προσδοκία.
Το σίγουρο είναι πως οι ιδέες εκείνες, που με χαρά υπηρέτησε εκείνη η μικρή ομάδα βρήκαν γόνιμο έδαφος και έπιασαν τόπο. Είναι οι ιδέες που μέσα από τον Συνασπισμό και αργότερα μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ θέριεψαν και συγκίνησαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Είναι οι ιδέες που το 2015 έφεραν την Αριστερά, σε δύσκολες πράγματι συνθήκες, στην κυβέρνηση.
Σεβόμενος, όμως, τη μνήμη του Τάκη Σακελαρίου πρέπει να αναγνωρίσω πως τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι πολλοί και πολλές από εκείνη την ομάδα δεν ακολούθησαν τον Σύριζα. Ο Τάκης δεν βρήκε αλλού πολιτική στέγη, αλλά παρέμεινε πιστός στο παλιό ΚΚΕ εσωτερικού, διαχωρίζοντας τη θέση του τόσο από το Σύριζα όσο και από την επώδυνη κυβερνητική θητεία του.
Ο κοινός μας φίλος Νίκος Ηλιόπουλος που ζει στο Παρίσι, μας θύμισε ότι από εκείνη την ομάδα, τα τελευταία χρόνια, σεμνά και αθόρυβα, πολλοί και πολλές αποχώρησαν, και όχι κατ’ ανάγκη λόγω ηλικίας.
Με αφορμή το θάνατο του Τάκη Σακελαρίου καταγράφει κατ΄ αλφαβητική σειρά τους πιο πρόσφατους απόντες:
Γιώργος Αγιαννιτόπουλος, Ηλίας Αντωνόπουλος, Βάσω Βαριαντζά, Βαρβάρα Δεσποινιάδου, Γιάννης Καρούσος, Πέτρος Κομματάς, Ζωή Κουρλαμπά, Αρίστος Κουρτέσης, Νίκος Μηλιώνης, Τάκης Σακελαρίου, Γιώργος Σπαθαράκης, Βασίλης Τζάνες, Δημήτρης Χασαπογιάννης.
Ο τελευταίος θάνατος είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε εκείνη την ομάδα που με κέντρο το ετοιμόρροπο διώροφο της οδού Πατρέως (γραφεία του ΚΚΕ εσωτερικού) και ψυχή τον αξέχαστο δάσκαλο Μήτσο Παπαθανασόπουλο πάλεψε και μπόλιασε την κοινωνία με νέες ιδέες, εκτός αυτών της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ήταν οι νέες ιδέες του απόλυτου σεβασμού της πλειοψηφίας και των εκλογών, της αυτονομίας των μαζικών χώρων και των συνδικάτων, του φεμινιστικού κινήματος που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα, των δικαιωμάτων των μειοψηφιών (θρησκευτικών, φυλετικών, σεξουαλικών προτιμήσεων κλπ), της πολιτικής οικολογίας και τόσων άλλων που σήμερα έχουν γίνει κτήμα μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Με τον Τάκη Σακελαρίου υπήρξαμε φίλοι από τα παιδικά μας και πορευτήκαμε μαζί – στην ίδια πόλη σχεδόν 60 χρόνια. Οι πορείες μας συναντήθηκαν για τελευταία φορά την Τετάρτη 26/5 στην κηδεία του στο Βασιλικό. Εκεί στην πατρική του γη, από τη χρονιά αποφοίτησης (1969) του τότε Γ’ Γυμνασίου, συναντηθήκαμε αρκετοί συμμαθητές. Και όλοι συμφωνήσαμε πως η ζωή μας από δω και πέρα θα είναι πιο φτωχή. Ο Τάκης, ο Τακούλης, θα μας λείψει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου