Ανοίγει ο δρόμος για τις Γερμανικές οφειλές; (επανορθώσεις και αναγκαστικό δάνειο)

Του συγγραφέα  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

    http://vasileioschristopoulos.wordpress.com

Την Πέμπτη 23-10-2014 το απόγευμα,  κατά τη διάρκεια  εκπομπής της αυτοδιαχειριζόμενης  ΕΡΑ Πάτρας (5 – 6 μ.μ.) που αναμεταδιδόταν σε πανελλαδικό δίκτυο, συνέβη κάτι εξόχως σημαντικό.  Βγήκε ζωντανά στην τηλεφωνική γραμμή ο Χαρίλαος Ερμείδης και με συγκινημένη φωνή ανακοίνωσε ότι ο αγώνας για τις γερμανικές αποζημιώσεις κατήγαγε την πρώτη του μεγάλη νίκη.

Να πούμε πρώτα ότι ο Ερμείδης είναι Πρόεδρος της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού συμβουλίου για την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα. Και ότι πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου είναι ο Μανώλης Γλέζος.

Ανακοίνωσε, λοιπόν, τηλεφωνικά ότι το Ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο,  αποφάσισε  ότι  το προνόμιο  της ετεροδικίας,  που επέβαλε   με την  απόφαση του 2012  το Δικαστήριο της Χάγης, δεν είναι συνταγματικό και  δεν έχει εφαρμογή σε περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Το βράδυ προσέτρεξα στο internet  να μάθω περισσότερα και κυρίως να κατανοήσω τη σημασία μιας τέτοιας απόφασης.  Στα συστημικά ΜΜΕ δεν υπήρχε  ούτε μία αναφορά. Φαίνεται πως οι συστημικοί δημοσιογράφοι δεν είχαν πάρει ακόμη γραμμή από την κ. Βούλτεψη αν πρέπει να παίξει αυτή η είδηση. Ευτυχώς στα εναλλακτικά ειδησεογραφικά μέσα και στα ειδικά site  υπήρχε αρκετό πληροφοριακό υλικό. Με την κατάλληλη επιλογή μπορούσε κάποιος  να συνθέσει την πλήρη  εικόνα και, κυρίως , να  θέσει γνωστά  γεγονότα σε μια σειρά.

Το 2009, η   Γερμανία  είχε προσφύγει στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης με το αίτημα να μην επιτραπεί στα Ιταλικά δικαστήρια να εκτελέσουν την απόφαση του πρωτοδικείου Λιβαδειάς  (του 1997) σε βάρος της. Με βάση την απόφαση του πρωτοδικείου  τα θύματα του Διστόμου  διεκδικούσαν να αποζημιωθούν μέσω της κατάσχεσης περιουσίας του Γερμανικού κράτους σε ιταλικό έδαφος. Η Γερμανία με την προσφυγή της ζητούσε να ισχύει χωρίς όρους το προνόμιο της ετεροδικίας (κρατικής ασυλίας), ο κανόνας του διεθνούς δίκαιου που δεν επιτρέπει ένα κράτος να δικαστεί από τα δικαστήρια άλλου ξένου κράτους.

Η Γερμανία δικαιώθηκε με  απόφαση  που εκδόθηκε το 2012 και η  η ιταλική κυβέρνηση έφερε στη βουλή νόμο για  την κύρωση της απόφασης της Χάγης.  Το εφετείο της Φλωρεντίας  απευθύνθηκε στο Συνταγματικό δικαστήριο  με το ερώτημα αν ο  νόμος που κυρώνει την απόφαση της Χάγης είναι σύμφωνος με το σύνταγμα.

Την Τετάρτη 22-10-2014,  λοιπόν, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας, ανακοίνωσε την ετυμηγορία του: ο νόμος  της κύρωσης της απόφασης της Χάγης  δεν είναι συνταγματικός.  Η ετεροδικία (κρατική ασυλία) δεν ισχύει όταν πρόκειται περί εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αυτή άλλωστε ήταν και η  ελληνική επιχειρηματολογία στο δικαστήριο της Χάγης.

Ουσιαστικά το συνταγματικό δικαστήριο της Ιταλίας αποφαίνεται ότι οι απαιτήσεις για κατασχέσεις υπέρ των θυμάτων των ναζιστικών καταστροφών (μεταξύ των οποίων και του Διστόμου) γίνονται απαιτητές.

Επιπλέον, η απόφαση του ιταλικού συνταγματικού δικαστηρίου στέλνει μήνυμα και στην ανώτατη δικαστική εξουσία στην Ελλάδα:  από τη στιγμή που πρόκειται για εγκλήματα πολέμου κατά της ανθρωπότητας, η ετεροδικία και η επίκληση της Χάγης από τη Γερμανία δεν έχουν καμία ισχύ στο εθνικό δίκαιο.

Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί, πράγματι, μια πρώτη μεγάλη νίκη!

Όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί νομομαθείς, η Γερμανία δεν διαθέτει άλλα ένδικα μέσα. Τώρα πια θα υποχρεωθεί να καθίσει στο τραπέζι των διμερών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα.
Αρκεί βέβαια η μνημονιακή κυβέρνηση να αξιοποιήσει την Ιταλική απόφαση.  Μπορεί, όμως, η παρούσα να βρει το πολιτικό θάρρος να θέσει επισήμως το ζήτημα των Γερμανικών οφειλών; Σίγουρα όχι. Μόνο η ανατροπή της και μια νέα κυβέρνηση  της κοινωνικής αριστεράς μπορεί να δρομολογήσει παρόμοιες διεκδικήσεις.

Το θέμα αυτό αφορά τις αποζημιώσεις – επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές,  σφαγές αμάχων  κλπ κατά τη διάρκεια της κατοχής. Υπολογίζεται, μόνο για τις υποδομές, στο ύψος των 7,1 δις δολαρίων του 1838 και σήμερα αποτιμάται σε 108 δις ευρώ χωρίς τόκους.

Να σημειώσουμε ότι το θέμα των επανορθώσεων είναι διαφορετικό από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Το δάνειο ύψους  3,5 δις δολαρίων του 1938,  σήμερα ανέρχεται σε 54 δις ευρώ χωρίς τόκους.

Το κατοχικό δάνειο αποτελεί μια ειδική ελληνική περίπτωση, γιατί τέτοιο «δάνειο» δεν συνήψαν οι κατοχικές δυνάμεις με καμία άλλη από τις κατεχόμενες χώρες.

Με βάση το Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου, αν μια χώρα κατακτηθεί με πόλεμο, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τα έξοδα του στρατού κατοχής!!!.   Μόνο που στην Ελλάδα τα έξοδα του στρατού κατοχής φαίνεται πως υπερέβαιναν κάθε προηγούμενο. Ο Αντώνης Μπρεδήμας, (καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών που παραστάθηκε στο Δικαστήριο της Χάγης  υπέρ των απαιτήσεων  του Διστόμου), στην εφημερίδα Αυγή, 7 Μάρτη 2010, υποστηρίζει ότι:

«η ίδια η Γερμανία συνειδητοποίησε ότι η διατήρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας στην Ελλάδα ήταν η προϋπόθεση για την ισχυροποίησή της στη χώρα, ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στο μέτωπο της Β. Αφρικής. Και αυτό δεν θα ήταν κατορθωτό με τη συνέχιση της αφαίμαξης από την Ελλάδα αυτών των τεράστιων ποσών (το κόστος κατοχής για την Ελλάδα αντιστοιχούσε στο 114% του ΑΕΠ της, ενώ σε άλλες κατεχόμενες χώρες το ποσοστό αυτό ήταν: 18% για την Ολλανδία, 24% για το Βέλγιο και 69% για τη Νορβηγία). Έτσι, προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση των στρατιωτικών δυνάμεων της Γερμανίας στην Ελλάδα (αλλά στην πράξη και σε άλλες περιοχές, όπως λ.χ. στη Βόρεια Αφρική), χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος του δανείου, ώστε να “ελαφρυνθεί” η κοινωνική πίεση σε βάρος των Ελλήνων, αφού τα δανεικά θα επιστρέφονταν κάποια στιγμή».

Με άλλα λόγια αυτό το υπέρογκο ποσό, αυτήν την ετήσια αφαίμαξη, η Γερμανία αναγνώρισε ότι την «δανείζεται» και υποχρεούται να την επιστρέψει.

Για να «δοθεί» αυτό το δάνειο ο λαός υποχρεώθηκε από τις κατοχικές κυβερνήσεις σε μια αβάστακτη υπερφορολόγηση. Όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα με το πρόσχημα της δημοσιονομικής κρίσης του χρέους. Άμεσα αποτέλεσμα της τότε (όπως και της σημερινής) υπερφορολόγησης ήταν, πέραν των άλλων κατοχικών δεινών, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η ανεργία, η καταστροφή της οικονομίας.

Ειδικά από τον Απρίλη του 1942 οι δυνάμεις κατοχής στράφηκαν και στη φορολόγηση των αγροτών σε είδος. Εφάρμοσαν το παμπάλαιο σύστημα της δεκάτης, δηλαδή την υποχρεωτική παράδοση στις κατοχικές φορολογικές αρχές του ενός δεκάτου της αγροτικής παραγωγής. Ταυτόχρονα εφάρμοσαν το λεγόμενο «παρακράτημα» για τους μεγάλους παραγωγούς, δηλαδή την υποχρεωτική παρακράτηση ενός τμήματος της παραγωγής πέραν της δεκάτης, αντί ενός αντιτίμου που αυθαίρετα καθόριζε το κατοχικό κράτος. Οι παραγωγοί έκρυβαν την παραγωγή τους  για να αποφύγουν το παρακράτημα. Η νόμιμη αγορά ξέμεινε από προϊόντα. Το αποτέλεσμα ήταν ελλείψεις βασικών ειδών διατροφής, πείνα, θάνατοι από ασιτία και άνθιση της μαύρης αγοράς προς δόξαν των μαυραγοριτών.

Και για όσους ανησυχούν ότι τα χρόνια που πέρασαν (από το 1945) αδυνατίζουν τις ελληνικές διεκδικήσεις (επανορθώσεις και κατοχικό δάνειο), θυμίζουμε ότι μέχρι το 1990 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν υπέγραψε καμία χωριστή συνθήκη ειρήνης. Από την ενοποίηση της Γερμανίας (1990) έχουν περάσει μόλις 24 χρόνια. Και οι ελληνικές διεκδικήσεις ξεκίνησαν μόλις 5 χρόνια μετά, από το 1995.