Από τον Βασίλη Χριστόπουλο, μέλος της αντιρατσιστικής Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών Πάτρας
Ελεγείο από τον Πατρινό συγγραφέα Βασίλη Χριστόπουλο, στην προσωπική του σελίδα στο fb, αφιερωμένο στην μνήμη του θανόντα αντιρατσιστή του Κινηματος Ανδρέα Αθανασόπουλου, αγωνιστή του αντιρατσιστικού κινήματος Πάτρας, συνταξιούχου αυτοκινητιστή, ετών 74, που πέθανε χθες το απόγευμα στις 6.30 στο σπίτι του στην Καρυά, από συγκοπή καρδίας, μπροστά στους δικούς του, αν και από τριμήνου είχε προσβληθεί από την ασθένια της επαράτου που τον ταλαιπωρούσε αρκετά.
«Αποχαιρετισμός στον Αλληλέγγυο Αντρέα Αθανασόπουλο (πολιτική κηδεία την Τρίτη 24/1, ώρα 1 μμ, στο Πρώτο Νεκροταφείο). Θα ακολουθήσει η ταφή στο κοιμητήριο του Άη Μηνά στη Λεύκα
Το Κίνημα Κοινωνικής αλληλεγγύης μαζί και η αγαπημένη του σύζυγος Ελένη Θεοδωρή με τα παιδιά τους Μυρτώ και Θοδωρής, αποχαιρετούμε σήμερα τον Ανδρέα Αθανασόπουλο, γεννημένο το 1949 στη Μερόπη Μεσσηνίας.
Από το 1964 μέχρι το 1990 έζησε στην Αθήνα, για να εγκατασταθεί στη συνέχεια στην Πάτρα, που έγινε η δεύτερη πατρίδα του.
Ο Αντρέας υπήρξε ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Στην Αθήνα έγραψε την δική του πορεία, πάντα δραστήριο μέλος της Αριστεράς. Και ερχόμενος στην Πάτρα άφησε κι εδώ έντονο το πολιτικό του αποτύπωμα στην Αριστερά και κυρίως στο κίνημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Θα μιλήσω για αυτήν την δεύτερη συμμετοχή του, μέσα από γεγονότα και δράσεις στις οποίες ανελλιπώς συμμετείχε. Κι ας είναι αυτά και ένας ακόμη αποχαιρετισμός του από την Κίνηση Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών/τριών Πάτρας.
Ο Αντρέας ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Κίνησης που δημιουργήθηκε εκεί γύρω στα 2005 και συμμετείχε σε όλες τις δράσεις αλληλεγγύης και αντιρατσισμού.
Ο καταυλισμός της οδού Ευρώτα στον Μείλιχο το 2005 έχει ήδη δημιουργηθεί. Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί, κάποιοι Παλαιστίνιοι ζουν σε άθλιες συνθήκες μέσα σε πρόχειρες καλυβούλες και υπό συνεχή τρομοκρατία. Ο πληθυσμός τους έφτασε και τα 1000 άτομα.
Ταυτόχρονα και άλλες αντιρατσιστικές και αλληλέγγυες κινήσεις δημιουργούνται. Η Κίνηση ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες.
Μόνο, όμως, η Κίνηση τροφοδοτεί συστηματικά τον καταυλισμό με τρόφιμα και ρούχα, προσφέρει πρώτες βοήθειες υγείας, υποστηρίζει διαδικασίες νοσοκομειακής περίθαλψης και αιτήσεων ασύλου.
Όταν την επόμενη χρονιά (2006) δημιουργείται ο σύλλογος «Η Πόλις Εάλω» από κατοίκους και καταστηματάρχες της περιοχής του καταυλισμού, η Κίνηση έχει το καθήκον να αντιμετωπίσει τις απειλές τους με τα ρατσιστικά δημοσιεύματά τους, τις καθημερινές εκπομπές πληρωμένων τοπικών ΜΜΕ, τις προσφυγές τους στο Πολεοδομικό.
Θυμάμαι τον Αντρέα με την παρέα του να ζυμώνουν και να φουρνίζουν εκατοντάδες φρατζόλες ψωμιού, χιλιάδες βουτήματα και κουλούρια στο φούρνο του συντρόφου μας Λάμπρου. Να ψήνουν εκατοντάδες αυγά. Και μετά στο Στέκι της Κίνησης να συσκευάζουν τα κουλούρια σε σακούλες, να μοιράζουν το ρύζι και τα φασόλια για να ετοιμάσουν 500, 600, 800 τσάντες με τρόφιμα πρώτης ανάγκης.
Και μετά μια φορά τη βδομάδα, κάθε Σάββατο μέσα στον καταυλισμό να τις μοιράζουν.
Ο Αντρέας να πρωτοστατεί, ήρεμος και στωικός, στο να βάλει τους νεαρούς και ατίθασους πρόσφυγες στη σειρά. Να χάνεται ανάμεσά τους, σαν ένας από τους ίδιους, σαν δικός τους άνθρωπος. (Τον βοηθούσε, βλέπετε, και το μελαψό του χρώμα, όπως τον πείραζαν με αγάπη οι φίλοι του). Να επαναφέρει με ευγένεια και αγάπη στη σειρά όποιον πρόσφυγα ξέφευγε και κυρίως να αντιμετωπίζει με κατανόηση όποιον κατάφερνε να πάρει και δεύτερη ακόμη και τρίτη τσάντα. Κι όταν κάποια μέλη της Κίνησης τον παρατηρούσαν για έλλειψη αυστηρότητας, ο Αντρέας Αθανασόπουλος απαντούσε με εκείνο το πλατύ χαμόγελο και το βροντερό του γέλιο.
Ιστορικές έχουν μείνει οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις (2008) μεταναστών και αλληλέγγυων – αντιεξουσιαστών προς το κέντρο της πόλης, στις οποίες ο Αντρέας Αθανασόπουλος συμμετέχει σε πλήρη παραλλαγή ανάμεσα στους μελαψούς πρόσφυγες.
Ο καταυλισμός έζησε μέχρι τις 12 Ιούλη 2009, που Νομαρχία και Αστυνομία τον κατεδάφισαν και μετά πυρπόλησαν ο,τι απέμενε. Κράτησε περίπου 15 χρόνια και έγινε σύμβολο θετικό και αρνητικό της πόλης. Σύμβολο κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και σύμβολο σκληρού ρατσισμού.
Μετά την κατεδάφισή του πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκουν καταφύγιο στα εργοστάσια Πειραϊκή – Πατραϊκή, ΑΒΕΞ και Λαδόπουλου.
Ο Αντρέας Αθανασόπουλος υπήρξε η ζωντανή ιστορία του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μετά το 2005 και συνεχίζει ακόμη τη δράση του, με πολλά από τα παλιά μέλη, αλλά και ακόμη περισσότερα νέα.
Κι η συμμετοχή του αυτή, τώρα που απέδρασε στους ουρανούς, του δίνει το δικαίωμα να γίνει εκεί ψηλά, ο εκπρόσωπος των απανταχού αλληλέγγυων.
Όταν, λοιπόν, σύντροφε Αντρέα Αθανασόπουλε, συναντήσεις εκεί στο Υπερπέραν το Θεό, εσύ που έζησες από πρώτο χέρι την αθλιότητα της προσφυγιάς, ζήτησέ του να πάτε μια βόλτα στα σύνορα, να ταξιδέψετε στη θάλασσα του Αιγαίου, να επισκεφτείτε τα camp και τους καταυλισμούς. Δείξε του πόσο ο κόσμος του, ο κόσμος μας, είναι γεμάτος αδικίες και ανισότητες. Μίλησέ του και για τα εμπόδια που υψώνουν οι κάθε λογής εξουσίες απέναντι στους αλληλέγγυους. Πες τα με τον πράο τρόπο σου, το μειλίχιο ύφος σου, με το πλατύ σου χαμόγελο.
Και αν καταλάβεις πως σε άκουσε, ζήτησέ του να καπνίσετε κι ένα τσιγάρο. Δεν μπορεί, θα έχεις μαζί σου, ποτέ δεν τα αποχωρίστηκες. Κι αν δεν σε ακούσει, ή καταλάβεις πως δεν χαμπαριάζει τι του λες, μην στενοχωριέσαι. Οι φίλοι σου, εδώ που μείνανε θα συνεχίσουν... όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου