Με πονάει όταν με λένε Τουρκόσπορο, από την Πόλη

«Ήμασταν λοιπόν “τουρκόσποροι”; Κάθε άλλο… Μάλλον είμαστε τόσο πολύ Έλληνες που κάποιους τους χαλάει, κατά το κοινώς λεγόμενο… Ως Έλληνας Κωνσταντινουπόλεως λοιπόν, ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης προσπαθεί να διαφυλάξει το εκεί ποίμνιό του που διαβιοί υπό τις δήθεν “φιλελεύθερες” συνθήκες που προανέφερα και να διατηρήσει το θεσμό του Οικουμενικού Θρόνου στην περιοχή».  


Αυτά γράφει στην προσωπική του σελίδα στο fb, ο συμπολίτης  μας  Costas Dimitriadis,  αναφερόμενος στον ευρέος διαδεδομένο, ιδιαίτερα στην Β. Ελάδα χαρακτηρισμό  για τους Έλληνες της διασποράς που διαβιούν στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας ή στις παράλιες πόλεις της πρ΄φην Μικράς Ασίας. 

Αναδημοσιεύω την ανάρτησή του παραβλέποντας την επισήμανσή του περί εγκατάλειψης των Κωνσταντινοπουλιτών εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, επισήμανση που όμως δεν ισχύει, εάν κρίνουμε από τις επαφές του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, εν πολλοίς δικαιολογούμενη από την αναγκαία διπλωματική κίνηση προσέγγισης των δύο χωρών, προς εξασφάλιση της ειρήνης στην φλεγόμενη από πολεμικά μέτωπα  περιοχή. 

Άλλωστε για μία ακόμη προσέγγιση των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης παλεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και είναι υποχρεωτικός όρος για την εξασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης, όπως ακριβώς μας την μεταλαμπαδεύει ο Πράσινος Πατριάρχης Βαρθολομαίος με φειδώμενος κόπων και εκτιμώντας την συνεύρεση ειρηνικών κινήσεων και Οικονομίας.

Με  αυτά ως πρόλογο σας προτρέπω να διαβάσετε το κατά τ' άλλα πολύ σημαντικό κείμενο, που συνειρμικά με αναλογίες παραπέμπει στα προβλήματα συμβίωσης  διαφορετικών των λαών, στο χωνευτήρι του Ελληνισμού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης!

Ο Costas Dimitriadis είναι με την Ρέα Μιχαηλίδου και 2 ακόμη.

8 ώρες ·

Επειδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης χαρακτηρίζεται από πολλούς άσχετους ως “τουρκόσπορος”, θα ήθελα να γράψω τις σκέψεις μου.

Η σχετική ρετσινιά πονάει κάθε Έλληνα της Κωνσταντινούπολης. Οι Τούρκοι μας λένε γκιαούρηδες, δηλαδή άπιστους. Οι γηγενείς μας φώναζαν τουρκόσπορους, όταν ήρθαμε στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Όμως αυτοί οι "τουρκόσποροι" είμαστε πιο Έλληνες από τους Έλληνες…

Είμαι παραπάνω από σίγουρος ότι πολλοί διαφωνείτε με τα σχόλια αυτά περί «τουρκόσπορου» και σε καμία περίπτωση δεν τα υιοθετείτε, επομένως απευθύνομαι στους λίγους εκείνους, που δεν ξέρουν τι σημαίνει να ζεις κάτω από ξένη κατοχή. Θα σας γράψω και μια άλλη όψη (πιθανόν) των γεγονότων. 

Ως μαθητής μειονοτικού σχολείου στην Κωνσταντινούπολη, τη θρυλική Αστική Σχολή Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, με την υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, την υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής ιστορίας και με την “κατάρα” να αναγκάζεσαι να εορτάζεις τις εθνικές εορτές της Τουρκίας, να τραγουδάω τον Εθνικό τους ύμνο κάθε Δευτέρα πρωί και κάθε Σάββατο μεσημέρι που σχολούσαμε, έχω βρεθεί κι εγώ στη δύσκολη θέση να απαγγείλω ποίημα “εθνικής υπερηφάνειας” στο οποίο εξιστορείται το πώς ”ρίξαμε τον εχθρό στη θάλασσα”. Μπορούσα να κάνω και αλλιώς?

Τον “εχθρό” που μπορεί για εμένα εκείνη την ώρα να είναι ο παππούς μου, κάποιος θείος ή γενικά συγγενής. Αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο έργο ήταν αυτό, πόσο περίσσευμα ψυχής χρειαζόταν ώστε την ώρα που μέσα μου η ψυχή μου μάτωνε από αυτό που αναγκαζόμουν να πω, εγώ να καλούμαι να αντέξω και να συνεχίσω.

Να συνεχίσω όχι γιατί ήμουν βολεμένος ή ευνοημένος αλλά γιατί θεωρούσα (όλοι οι Έλληνες της Πόλης θεωρούσαμε και θεωρούμε) ότι εκείνη την ώρα εγώ φυλάω τις Θερμοπύλες μιας μακραίωνης παράδοσης την οποία έπρεπε να υπερασπιστώ.

Έστω και κάνοντας πέτρα την καρδιά, περιμένοντας να γυρίσω το βράδυ στο σπίτι και να φιλήσω την Ελληνική σημαία που είχε ραμμένη μέσα στη μαξιλαροθήκη μου η κυρά Ζωή, η μάνα μου. 

Γιατί εμείς εκεί έτσι μάθαμε, να παλεύουμε και να μην υποστέλουμε τη σημαία. Κάνοντας το δάκρυ γέλιο και σφίγγοντας τα δόντια, με την ιδέα της Μητέρας Ελλάδας υπομέναμε καρτερικά.

Ήμασταν λοιπόν “τουρκόσποροι”; Κάθε άλλο… Μάλλον είμαστε τόσο πολύ Έλληνες που κάποιους τους χαλάει, κατά το κοινώς λεγόμενο… Ως Έλληνας Κωνσταντινουπόλεως λοιπόν, ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης προσπαθεί να διαφυλάξει το εκεί ποίμνιό του που διαβιοί υπό τις δήθεν “φιλελεύθερες” συνθήκες που προανέφερα και να διατηρήσει το θεσμό του Οικουμενικού Θρόνου στην περιοχή. 

Οι ενέργειές του πολύ περισσότερο σήμερα με την γνωστή κατάσταση της χώρας μας, την ουσιαστική αδυναμία και αδιαφορία στήριξής από την ελληνική κυβέρνηση του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε συνδυασμό με τις πομπώδεις “φιλίες” με τον Σουλτάνο και των μέχρι πρότινος ομοθρήσκων “αδερφών” Ρώσων, έχουν φέρει το θεσμό του οικουμενικού Πατριάρχη σε τέτοια θέση να παλεύει μόνος έναντι όλων.

Κάθε δήλωσή του πρέπει να μεταφέρει τα μηνύματα προς κάθε αποδέκτη: προς το ποίμνιο την καθοδήγηση και τη στήριξη, προς τους πολέμιους τη δυναμική και την ισχύ, προς τους ομόθρησκους τη θέση της Μητρός εκκλησίας της Πόλης. Μια άτυπη γλώσσα διπλωματίας με πολλαπλά μηνύματα όσοι και οι αποδέκτες αυτών. Μια γλώσσα σε πολλά κοινή με αυτή των θρησκευτικών παραβολών.

Μια γλώσσα η οποία έχει πολλαπλή ανάγνωση.

Μην ξεχνάμε πως βρίσκεται “στο στόμα του λύκου”. Δεδομένα συμπάσχει και προσεύχεται για τον Ελληνισμό της Πόλης και όχι μόνο, με μια προσευχή σιωπηρή. Απευθυνόμενος στο Θεό ως μόνη πιθανότητα για σωτηρία και όχι στα μέσα για το φαίνεσθαι. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω πάντα τα μηνύματα του το οποία είναι γεμάτα αγάπη.

“Το ουσιώδες νόημα του Σταυρού είναι ότι αποτελεί οδό προς την Ανάσταση” , “Η ζωή των ορθοδόξων πιστών, εις όλας τας εκφάνσεις και τας διαστάσεις αυτής, διαποτίζεται και τρέφεται από την πίστιν εις την Ανάστασιν, αποτελεί καθημερινό Πάσχα” , “Δεν είναι δυνατόν να θριαμβεύσουν οι σταυρωταί επί των τραγικών θυμάτων τους” .

Μια δεύτερη ανάγνωση των γραμμένων αλλάζει το νόημα και διορθώνει τις όποιες παρανοήσεις.

Είναι δύσκολη η διατήρηση ισορροπιών υπό ανισόρροπες συνθήκες, και το Πατριαρχείο αυτό προσπαθεί.

Θεωρώ ότι είναι εν μέρει άδικη μια κριτική, καλή ή κακή ,όταν γίνεται μονοδιάστατα. Πρέπει πάντα να διαβάζουμε πίσω από τα γράμματα τα ουσιώδη μηνύματα. 

Μην ξεχνάμε ότι η πίστη μας επιβίωσε χάρη στη λέξη ΙΧΘΥΣ με την οποία αναγνωρίζονταν μεταξύ τους οι χριστιανοί τους χαλεπούς καιρούς, η οποία όμως δεν αναφερόταν στο “ψαράκι” όπως με πρώτη ανάγνωση θα έλεγε κανείς.

Ήταν τα αρχικά ομολογίας πίστης Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.

Όταν λέω ότι δεν θέλω να διαβάζω τούρκικα κείμενα από Έλληνες ομογενείς, συμμαθητές και φίλους, που ζουν πλέον στην Ελλάδα, είναι γιατί έχυσα πολύ δάκρυ και αρρώστησα όταν το 1962 ήρθα στην Ελλάδα και οι συμμαθητές μου με φώναζαν Τούρκο ή τουρκόσπορο. Για το λόγο αυτό απέβαλλα σε λίγα χρόνια τα χοντρά λάμδα, τα σε και τα με και την Πολίτικη προφορά, την οποία ακούω πολλοί να έχετε.

Ελπίζω να μη σας κούρασα, ήθελα απλά να σας εκφράσω αυτή μου την πικρία για το “τουρκόσπορος” που σχολίασε ο "Ελληνάρας φίλος" για τον Πατριάρχη μας, το οποίο σαν μαχαιριά με πλήγωνε και με πληγώνει ακόμα. Φυσικά τον διέγραψα. 

Σας εύχομαι από καρδιάς υγεία και πολύ ευτυχία.