Σήμερα το πρωί στην Πάτρα, μετά από δίμηνο μάχη με την καλπάζουσα μορφή της επαράτου - Προσωπικότητα των δημοτικών ζητημάτων της πόλης και με καθοριστική συμβολή στην ανέγερση του μνημείου εκτελεσθέντων στο Γηροκομειό
Τον γνώριζα από αρκετά χρόνια πριν βρεθούμε σε έναν όροφο του Μεγάρου Λογου και Τέχνης του δήμου Πατρέων, όπου συνεδρίαζε το Δημοτικό Συμβούλιο. Γνωστή δημοκρατική μορφή των δημοτικών ζητημάτων, ο Τάκης Γκίκας, ο και οδοντίατρος της πολής μας.
Ήταν αρχές του 2005 και πια είχε τεθεί μετ' επιτάσεως στην επικαιρότητα το ζήτημα της ανέγερσης του ορειχάλκινου αγάλματος στην μνήμη των 125 εκτελεσμένων αγωνιστών της εθνικής αντίστασης και μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού.
Ο αείμνηστος Πέτρος Κομματάς με είχε ενημερώσει για κάποιο ανεπίσημο ραντεβού που μας ζητούσε ο Τάκης Γκίκας. Συναντηθήκαμε στο ιατρείο του. Κι εκεί συμφωνήσαμε πως δεν πάει άλλο, το μνημείο να βρίσκεται μπλοκαρισμένο από την παράταξη του ΚΚΕ και το άγαλμα αποθηκευμένο στου Λαδόπουλου, παρά το γεγονός πως είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του από τον γλύπτη Στάθη Λεοντή. Είχαν γίνει και οι πρώτες νύξεις προς την πλευρά Πελετίδη, η οποία έθεσε και την πρότασή της για το περιεχόμενο της πινακίδας, που θα ετίθετο στο μνημείο.
Ακολούθησε η συνάντηση στο Λόγου και Τέχνης, με συμμετέχοντες εκ μέρους της Τριμελούς Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ανέγερση τους Π. Κομματά, Γ. Μόσχο (ο Κώστας Κοκκοβίκας αδυνατούσε να παραβρεθεί, αλλά μας είχε εξουσιοδοτήσει) και προσκαλούντες τον Τάκη Γκίκα από την δημοτική αρχή και την Νατάσα Ράγιου εκ μέρους της παράταξης Φλωράτου, προσκείμενης στην ΝΔ(!), απών ο εκπρόσωπος της παράταξης του Κ. Πελετίδη, του ΚΚΕ, για δικούς τους λόγους. Έγινε η παρουσίαση και συζήτηση του κειμένου που θα χαράσσοταν επί της μαρμάρινης πινακίδας, μία τροποποίηση δική μας και το ζήτημα μόλις είχε προχωρήσει ένα ακόμη βήμα, παρά την γνωστή εκ των υστέρων μικρή, αλλά όχι καθοριστική αλχημεία. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Στο
χώρο αυτό (του Γηροκομείου) μετά από σχετική ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού
Συμβουλίου (υπ’ αρ. 429/18-5-2005), τοποθετήθηκε το 2010, αναμνηστική πλάκα, η οποία αποτέλεσε μέρος του μνημείου κατά τα αποκαλυπτήρια της 18 Απριλίου 2010. Σε αυτήν
αναγράφεται, όπως το εισηγήθηκε η διαπαραταξιακή επιτροπή:
Στο χώρο αυτό, κατά την περίοδο του
Εμφυλίου Πολέμου, οι δυνάμεις της αντίδρασης, και οι ξένοι πάτρωνές τους
εκτέλεσαν 250 κομμουνιστές, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του
Δημοκρατικού Στρατού, επειδή αγωνίζονταν για μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Ελλάδα».
Αυτά τα ολίγα από μένα για τον αξέχαστο φίλο και αγωνιστή Τάκη Γκίκα, τον άνθρωπο που αποτέλεσε την λαϊκή συνείδηση της αριστεράς, στην δύσκολη εκείνη στιγμή, που κράτησε άλλα πέντε χρόνια!
Πολύπλευρη η δραστηριότητα του αείμνηστου αγωνιστή
Ο γνωστός, και από την ενασχόλησή του με το Δήμο Πατρέων, οδοντίατρος Τάκης Γκίκας έφυγε σήμερα στις 9 το πρωί από τη ζωή, σε ηλικία 65 ετών, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στην πόλη της Πάτρας, της οποίας ο Τάκης ήταν γέννημα-θρέμμα.
Ο Τάκης Γκίκας διετέλεσε επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Πατρέων (επί Δημαρχιών Ανδρέα Καράβολα και Γιάννη Δημαρά). Μάλιστα υπήρξε από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία της Δημοτικής Κίνησης «Τώρα για την Πάτρα», που με επικεφαλής τον Γιάννη Δημαρά κέρδισε τις Δημοτικές Εκλογές του 2010, κάνοντας τη μεγάλη έκπληξη, χάρη και στη δική του μεγάλη συμβολή.
Είχε διατελέσει αντιδήμαρχος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.
Από τα φοιτητικά του χρόνια, την περίοδο της Χούντας, εντάχθηκε στην κεντροαριστερά και έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974. Ως φοιτητής της Οδοντιατρικής γνωρίστηκε και ανέπτυξε σχέσεις με τον Κώστα Λαλιώτη, τον Δημήτρη Ρέππα, τον Στέφανο Μανίκα και άλλα στελέχη που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, ουδέποτε διεκδίκησε ή δέχθηκε δημόσιες θέσεις, επιλέγοντας να παραμείνει μάχιμος οδοντίατρος, αλλά και ενεργός πολίτης.
Από το ΠΑΣΟΚ αποχώρησε το 1984, όταν οι πολλοί προσχωρούσαν, αν και δίχως την κομματική ιδιότητα, στάθηκε επί πολλά χρόνια κοντά σε αυτό τον πολιτικό χώρο, με μια στάση κριτικής υποστήριξης. Τα τελευταία χρόνια είχε εκδηλώσει την υποστήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι τον γνώρισαν, ξέρουν ότι δεν μπορούσε να χωρέσει σε κομματικά καλούπια και να εκχωρήσει την ανεξαρτησία του λόγου και της δράσης του. Μιας δράσης που πάντα αποσκοπούσε στην προσφορά στον συνάνθρωπο. Γι αυτό συμμετείχε σε ουκ ολίγες προσπάθειες που αποσκοπούσαν στη βελτίωση της ζωής, ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Γεννημένος στα Προσφυγικά, δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και δεν απομακρύνθηκε από τα λαϊκά στρώματα. Από τους πιο επιτυχημένους οδοντίατρους της Πάτρας, διατηρούσε τις πόρτες του ιατρείου του πάντα ανοιχτές, και για όσους χρειάζονταν τις υπηρεσίες του, αλλά δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε συμπολίτες που βρίσκονταν σε ανάγκη. Και είχε βοηθήσει πολλούς.
Άνθρωπος με χιούμορ και με μεγάλη καρδιά, ήταν υπέρ των ήπιων τόνων και απέφευγε τις έντονες αντιπαραθέσεις, ακόμα και με αυτούς που διαφωνούσε ριζικά. Στην παρέα, βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο καθώς είχε έναν μοναδικό τρόπο να «πειράζει» τους άλλους, αλλά και να αυτοσαρκάζεται.
Η μεγάλη αδυναμία του ήταν τα τρία του παιδιά, η Ευγενία, ο Γιάννης και ο Ραφαήλ, που στη δύσκολη τελευταία μάχη του, δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό του.
Γεμάτος ζωή και ο ίδιος, αγαπούσε πολύ τη ζωή, από την οποία έφυγε πρόωρα, μετά από δίμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 10 Μαΐου, όταν κάποιες εξετάσεις στο πλαίσιο τακτικού ελέγχου, τού φανέρωσαν ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας. Ήταν ήδη πολύ αργά. Μέσα σε δύο μήνες κατέληξε…
Εκατοντάδες ήταν οι Πατρινοί που έσπευσαν να του συμπαρασταθούν αυτούς τους δύο μήνες που έγινε γνωστό το πρόβλημα της υγείας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου