Τα μισόλογα, τα ημίμετρα και η ισχύς του αντισημιτισμού

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

Η φετινή εκδήλωση (συγκέντρωση-πορεία-τελετή -15 Μαρτίου), όπως και οι αντίστοιχες των τελευταίων ετών, για την επέτειο της αναχώρησης των πρώτων τρένων προς τα στρατόπεδα του θανάτου  στο Άουσβιτς δημιουργεί ελπίδες ότι θα ξεκινήσει και στην Ελλάδα, μαζί με τις αναφορές για τα δεινά που υπέστη από τους χιτλερικούς εισβολείς στο σύνολό του ο ελληνικός λαός , η εξειδικευμένη συζήτηση για τη σημασία του Ολοκαυτώματος στη σύγχρονη ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία.

 

Τα τελευταία χρόνια διογκώνεται και στη χώρα μας ο αριθμός των ενδιαφερόμενων για το ζήτημα της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης και πληθαίνουν οι τίτλοι βιβλίων και δημοσιευμάτων, ελληνικών και ξένων σε μετάφραση, που αφορούν τη συγκεκριμένη θεματολογία: η αλήθεια είναι ότι αυτό γίνεται με εξαιρετικά μεγάλη καθυστέρηση – μια επιπρόσθετη ένδειξη του γεγονότος ότι ο αντισημιτισμός έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. 

Η εμφάνιση του νεοχιτλερικού εκτρώματος στα έδρανα της Βουλής κινητοποίησε τα αντανακλαστικά μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας: δεν είναι, φυσικά, η μοναδική αιτία, εφόσον υπάρχουν και πλείστοι άλλοι λόγοι που βοήθησαν να αναδυθεί η συζήτηση για την εγκληματική φύση του νατσισμού στη δημοσιότητα – έχουμε, ωστόσο, πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας…

Διότι ούτε το όψιμο αυτό ενδιαφέρον δεν είναι αρκετό για να εξαλείψει το ποικιλόχρωμο φαινόμενο του μαζικού αντισημιτισμού, το οποίο διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα και επηρεάζει, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, καταλυτικά σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα: η ελληνική  κοινωνία κρύβεται ακόμη πίσω από μισόλογα και η πολιτική της τάξη αρκείται στα ημίμετρα – ο καθένας «κόβει και ράβει» την ιστορική πραγματικότητα στα μέτρα της δικής του πολιτικής και ηθικής.

Τα ημίμετρα στην Θεσσαλονίκη αφορούν στη διαχείριση του δημόσιου χώρου και τη διαχείριση της σχέσης του με το ιστορικό παρελθόν: εδώ ο φόβος απέναντι στα αντισημιτικά αντανακλαστικά του πληθυσμού και στις πιθανές αντιδράσεις του είναι ολοφάνερος – στην Θεσσαλονίκη η πλατεία Ελευθερίας, εξακολουθεί να ονομάζεται πλατεία Ελευθερίας, το μνημείο του Ολοκαυτώματος έχει στριμωχτεί σε μια γωνία της και ο χώρος  χρησιμοποιείται ως… πάγκινγκ αυτοκινήτων!

Είναι προφανές από ποιο «ιδεολογικοπολιτικό κλίμα» τροφοδοτούνται αυτές οι ιεραρχήσεις της δημοτικής αρχής: εκτός των άλλων  αντίκεινται και στη στοιχειώδη πολιτική λογική, την ηθική, τον πολιτισμό και τις ανθρώπινες αξίες - τα μισόλογα του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και διαφόρων συνεργατών του ότι ο συγκεκριμένος χώρος συνδέεται και με την επανάσταση των Νεοτούρκων είναι υπεκφυγές.

Το μνημείο θα πρέπει να  αποκτήσει «δεσπόζουσα» θέση στην πλατεία, αυτή θα πρέπει να μετονομασθεί σε Πλατεία Ολοκαυτώματος (Θυμάτων και όχι Ηρώων…) και η καλαισθητική διαμόρφωση του χώρου θα πρέπει να συνδεθεί με τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης: κάτι που δεν επιτυγχάνουν οι μέχρι τούδε προταθείσες μελέτες ανάπλασης – στην πλατεία θα πρέπει να «εγχαραχθούν» τα ονόματα των θυμάτων, ένα προς ένα, για να μη χαθούν ποτέ από τη συλλογική μνήμη της πόλης. 

 

(*) Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Πολιτικής»