Σε πλήρες αδιέξοδο οι συνεταίροι, αναζητούν σενάρια αποστασίας βουλευτών.
 
Η κυβέρνηση σύρεται στην παράταση του Μνημονίου και προχωρεί σε πολιτικό αντιπερισπασμό προσπαθώντας να αλλάξει την ατζέντα των πολιτικών προτεραιοτήτων. "Ξεχνάει" το Μνημόνιο και την τρόικα και ανασύρει την περίφημη συνταγματική αναθεώρηση. Επισπεύδει και προτάσσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες πλαστής - εκβιασμένης συναίνεσης, ώστε να ξεπεράσει τον κάβο της διαφαινόμενης άκαρπης προεδρικής εκλογής και να εκλέξει μνημονιακό Πρόεδρο.

Το σχέδιο αυτό στηρίζεται σε όργιο παρασκηνίου, με πολιτικές και άλλες αντιπαροχές, που κρύβεται πίσω από δήθεν θεσμικές πρωτοβουλίες. Η κίνηση ορισμένων ανεξάρτητων βουλευτών για "συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας" και αναβολή των εκλογών δεν παραπέμπει μόνο στους "συνήθεις υπόπτους", αλλά σηματοδοτεί κινήσεις ουσιαστικής αποστασιοποίησης βουλευτών από τα κόμματά τους εν ονόματι του... υπέρτερου εθνικού συμφέροντος! Δηλαδή κατασκευάζεται άλλοθι για συμπεριφορές αποστασίας.

Η ιδεολογική δικαιολόγηση αυτού του φαινομένου συνίσταται στον αντισυνταγματικό ισχυρισμό πως η Βουλή δεν συναποτελείται από συγκροτημένα κόμματα, αλλά από ασύντακτους και αδέσποτους βουλευτές. Αυτή η θεωρία βρήκε πρόσφορο έδαφος την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου η κυβερνητική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ αποσυντέθηκε μέσα στη Βουλή πριν εξαερωθεί στις κάλπες.

Οι κινήσεις, λοιπόν, βουλευτών, ανεξαρτήτων και οργανωμένων, να συγκροτήσουν ένα φάσμα συναίνεσης αποσταθεροποιούν την ίδια την κυβερνητική πλειοψηφία, απειλούν με ωμή παρέμβαση και με διάλυση τις κοινοβουλευτικές ομάδες μικρότερων κομμάτων και αποσκοπούν στη ρευστοποίηση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, ώστε με όρους ακραίου νεοφιλελευθερισμού, χωρίς τις "δουλείες" της ιστορικότητας και της ιεραρχίας των κομμάτων του δικομματισμού, να επιχειρηθεί η ανασυγκρότηση του μνημονιακού - αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτή η ρευστοποίηση μοιάζει ως ομόλογο φαινόμενο του Ποταμιού. Και φαίνεται να εξυπηρετείται από δυναμικά ερείσματα του συστήματος, που αντιμετωπίζουν με φόβο το ενδεχόμενο κυβέρνησης της Αριστεράς.

Η επίσκεψη Μεϊμαράκη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δείχνει ότι τα σχέδια αμοιβαδοποίησης των κομμάτων κερδίζουν συμφωνίες και μεταξύ κορυφαίων θεσμικών παραγόντων. Πίσω από τη φάρσα συναίνεσης, εάν και εφόσον ξεπεραστεί ο "κίνδυνος" των εκλογών, ελλοχεύει η κυβέρνηση ειδικού σκοπού, μια νέα εκδοχή πειράματος Παπαδήμου, που η θητεία της θα αντιστοιχηθεί, τελικώς, με τη λήξη του Προγράμματος το 2016.

Ευσεβείς πόθοι του καταρρέοντος μνημονιακού παλαιοκομματισμού! Εκείνο που σίγουρα θα πετύχουν είναι τη δική τους αποδιάρθρωση και την περαιτέρω πολιτική και ηθική απονομιμοποίησή τους. Κανένα κόλπο, κανένα παρασκήνιο, κανένα πραξικόπημα δεν μπορεί να αποτρέψει την κατάρρευση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)