Η 17χρονη Άννα Σταμέλου ορίζεται από τον συγγραφέα να μιλά για τους γονείς της, για την οικονομική κρίση του 1932, που έφερε το χρεοστάσιο στη χώρα μετά το χάσιμο των εκλογών από το Βενιζέλο. Μιλά για το ρεμπέτικο που απαγόρευσε ο Μεταξάς, όπως και στις δικτατορίες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας οι Σαλαζάρ και Φράνκο, αντίστοιχα που απαγόρευσαν το τάγκο. Για την εκκόλαψη του ναζισμού στη Γερμανία, μετά τον αμοραλισμό που επέδειξαν οι νικητές του Α΄ Παγκ. Πολέμου και πολύ σωστά, για την οικονομική και στρατιωτική στήριξη των φασιστικών κομμάτων της Ευρώπης, από τις τότε μεγάλες δυνάμεις της Αντάτ.
Εντεκάχρονη τότε, στα 1939, η Άννα Σταμέλου θυμάται την ζεστή φιλική γειτονιά της Αθήνας, μίας πόλη που δύσκολα θα αναγνωρίσουμε σήμερα, με τον ρεμπέτη κυρ Φώτη, που όλη η γειτονιά του πήγε στην κηδεία του, την ελευθέρων ηθών Μπούκη, που άφησε την νυχτερινή έξοδο εκείνη την ημέρα για να βρεθεί κι αυτή εκεί.
Τους μπράβους του καθεστώτος και τους μεγαλοϊδεατισμούς με τις αρχαιοπρεπείς παράτες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν η λαίλαπα του πολέμου πλησίαζε στη χώρα.
Αλλά και το σημαδιακό έτος 1939. Είναι τότε που η Αυστρία, καταλαμβάνεται από τους ναζί, όπως και το Ντάτσιχ της Πολωνίας. Η ίδια χώρα μοιράζεται από Γερμανούς και Σοβιετικούς, η Αιθιοπία καταλαμβάνεται από τους Φασίστες Ιταλούς. Έτσι Ευρώπη και Αφρική μπαίνουν στη δίνη του Β΄ Παγκ. Πολέμου.
Κι ενώ ο πόλεμος πλησιάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου