Όχι μπροστά στα μούτρα μας

Φωτογραφία από τη WSJ.

 Γράφει ο Παναγιώτης Περιβολάρης

Το προσφυγικό ζήτημα έχει απασχολήσει την Ελλάδα από τα τέλη του ’90, όταν χιλιάδες εξαθλιωμένοι Κούρδοι του Ιράκ βρέθηκαν στη χώρα μας, για να γλυτώσουν από τους διωγμούς του Σαντάμ Χουσεΐν. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στον άθλιο τρόπο, με τον οποίο η χώρα μας αντιμετώπισε αυτούς τους ανθρώπους.

Από προσωπική εμπειρία, θυμάμαι κάποιους συντοπίτες μου στην Πάτρα να διαδηλώνουν, για να απομακρυνθούν αυτοί οι άνθρωποι από ένα πρόχειρο καταυλισμό, που είχαν φτιάξει σε μια καλή περιοχή της πόλης μας. Δεν ζητούσαν να δοθεί μια λύση στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων αλλά να τους μεταφέρει το κράτος αλλού, να μην τους βλέπουν. Κλείνει η παρένθεση.

Μπορεί ο Σαντάμ Χουσεΐν να μην είναι πλέον εν ζωή αλλά η Μέση Ανατολή παραμένει ένα καζάνι, που βράζει και τροφοδοτεί με μετανάστες και πρόσφυγες τη Δύση.  Κάποιοι εξ αυτών καταφέρνουν είτε να αποκτήσουν άδεια παραμονής σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και σε κάποιους άλλους χορηγείται πολιτικό άσυλο. Οι περισσότεροι, όμως, δεν στέκονται τόσο τυχεροί και είτε απελαύνονται είτε παραμένουν κυνηγημένοι και αόρατοι στις χώρες της Δύσης.

Εδώ και μερικές μέρες, Σύριοι πρόσφυγες κατέφυγαν σε απεργία πείνας στο Σύνταγμα αξιώνοντας από το ελληνικό κράτος να τους χορηγήσει πολιτικό άσυλο καθώς και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Μιλάμε για την ίδια χώρα, που εξετάζει τις αιτήσεις για πολιτικό άσυλο με αργούς ρυθμούς – έστω πιο γρήγορους απ’ ό,τι προ δεκαετίας – και αδιαφορεί για τη στέγαση, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των προσφύγων. Κάπου, λοιπόν, απελπίστηκαν οι άνθρωποι αυτοί, ζώστηκαν κουβέρτες και βαρύ ρουχισμό και βρέθηκαν στο Σύνταγμα.

Είναι πολύ εύκολο να στηλιτεύσει κανείς την επιλογή των Συρίων προσφύγων να καταφύγουν στο ακραίο αυτό μέσο, για να αξιώσουν από το ελληνικό κράτος να τους φερθεί με αξιοπρέπεια. Ακόμα και ο πιο στερημένος στην Ελλάδα της κρίσης συμπολίτης μας δεν κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χάσει τη ζωή του, επειδή μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος και είτε ο στρατός ενός καθάρματος με δικτατορική εξουσία είτε ο στρατός κάποιων φανατικών θρησκόληπτων ή μια ομάδα πολέμαρχων έχουν αποφασίσει να καθαρίσουν μια χώρα απ‘ όσους θεωρούν εχθρούς τους. Συνεπώς, η κρίση για το πρόσφορο του μέσου δεν έχει κανένα νόημα.

Ωστόσο, η στάση ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην απεργία πείνας των παραπάνω προσώπων στο Σύνταγμα δείχνει, ότι το πρόβλημα δεν είναι το μέσο διαμαρτυρίας ή τα αιτήματά τους αλλά τα ίδια τα πρόσωπα. Παρατηρούνται εδώ και μερικές μέρες λυσσαλέες αντιδράσεις αυτού του τμήματος της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε ανθρώπους, που διεκδικούν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Οι αντιδράσεις αυτές είναι δυσανάλογα ακραίες και υστερικές σε σχέση με το καθαυτό περιστατικό. Αναφέρομαι σε ανθρώπους, που κάνουν λόγο για «λαθρομετανάστες» που απειλούν την πολιτεία, χαλάνε την αισθητική μας και βεβηλώνουν το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Κάποιοι, μάλιστα, μιλάνε για σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας μας, σα να είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα της Δύσης, που δέχεται μετανάστες και πρόσφυγες.

Πρόκειται για καθαρό μίσος απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, που διεκδικούν για τον εαυτό τους αυτονόητα για εμάς πράγματα. Όσο καιρό οι άνθρωποι αυτοί στοιβάζονταν με το κρύο και τ’ αγιάζι έξω από τις αρμόδιες υπηρεσίες για την εξέταση των αιτημάτων τους για πολιτικό άσυλο και μετά περίμεναν ένα αιώνα, μέχρι να αποφασίσει το ελληνικό κράτος να εξετάσει τα αιτήματά τους, και στο μεταξύ ζούσαν σε παραπήγματα, αρρώσταιναν και πεινούσαν χωρίς καμμία πρόνοια από το κράτος, που υποχρεούνταν βάσει διεθνών συνθηκών να τους φροντίζει, ο ίδιος κόσμος, που σήμερα σουφρώνει τα μούτρα του στη θέα τους στο Σύνταγμα, δεν έλεγε κουβέντα. Όσο καιρό στοιβάζονταν σε κρατητήρια, επειδή η αστυνομία δεν ήθελε να πιστέψει, ότι το αίτημά τους για πολιτικό άσυλο δεν έχει, ακόμα, εξεταστεί, και κινδύνευαν με απέλαση, πάλι οι εν λόγω συμπολίτες μας αδιαφορούσαν.

Χρειάστηκε να φτάσουν στο απροχώρητο κάποιοι από αυτούς τους πρόσφυγες και να εμφανιστούν σε ένα κεντρικό σημείο της πρωτεύουσάς μας, για να αποδειχθεί, ότι αρκετοί συμπολίτες μας ανατριχιάζουν από απέχθεια στη θέα τους και θα προτιμούσαν αυτοί οι πρόσφυγες να πάνε να διαμαρτυρηθούν και ενδεχομένως να πεθάνουν σε κάποιο πιο απομακρυσμένο μέρος παρά να τους καταστρέφουν την αισθητική. Γι’ αυτούς τους συμπολίτες μας οι απεργοί πρόσφυγες τόλμησαν να επιλέξουν να πεθάνουν μπροστά στα μάτια μας και εκ του λόγου αυτού είναι καταδικαστέοι. Θέλετε να τα τινάξετε; Κάντε το αλλά όχι μπροστά στα μούτρα μας και τα μνημεία μας! Υπάρχουν και όρια. Όσο για τα αιτήματά τους; Για τους εν λόγω συμπολίτες μας, η ευρισκομένη σε κρίση Ελλάδα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα ν' ασχοληθεί.

Λέγεται, ότι η κρίση κατέστρεψε πολλές ψυχές στη χώρα μας. Διαφωνώ. Η κρίση γύμνωσε τις ψυχές μας και φάνηκε η πραγματική τους μορφή. Μόνο που σε πολλές περιπτώσεις αυτή αποδείχθηκε αποκρουστική και αδιάφορη ακόμα και για τις θεμελιώδεις αρχές του ανθρωπισμού και το δράμα κάποιων συνανθρώπων μας.

(Πηγή: o-klooun.com)