Στην Αυγή, για το Φέργκιουσον, τη φρίκη του ναζισμού κ.α.

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 30 Νοεμβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής»,

 στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com),

στο facebook (Enthemata Avgis)

 και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Έρικ Ντρούκερ, Στίβεν Ρόζφελντ, Γιώργου Νικολαΐδη, Ιωάννας Μεϊτάνη, Ντέιβιντ Λάου, Δημήτρη Χασάπη, Ελένης Γιαννακοπούλου, Γιώργου Αγγελόπουλου, Ζόλταν Πογκάτσα, Γιάννη Θανασέκου

FERGUSON: NO JUSTICE, NO PEACE. ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ

 Φέργκιουσον: Χωρίς ελπίδα για το δίκιο του Έρικ Ντρούκερ. «Βέβαια, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, και τέιζερ χρησιμοποιούνται εδώ και καιρό: σε ειρηνικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις στα πρώτα χρόνια της εισβολής στο Ιράκ, και, φυσικά, στα χρόνια του κινήματος Occupy -- αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επέλεγαν να αγνοήσουν αυτές τις εικόνες. Τώρα που έχουν δαπανηθεί δισεκατομμύρια σε όπλα, η εντατική στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων αναγνωρίζεται, επιτέλους, μετά τη φρίκη του Φέργκιουσον».

Οχτώ τρομακτικές αλήθειες του Στίβεν Ρόζφελντ. «Η αστυνομία είναι οπλισμένη και εκπαιδευμένη να σκοτώσει. Η στρατιωτικοποίηση της τοπικής αστυνομίας έχει αυξηθεί από τότε που το Πεντάγωνο και το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ διέθεσαν σε αυτήν περίσσευμα οπλισμού από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο βαρύτερος οπλισμός χρησιμοποιείται κυρίως από ομάδες SWAT κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων κατά των ναρκωτικών, όπου οι έγχρωμες κοινότητες αποτελούν στόχο νυχτερινών επιδρομών. Οι ομάδες  αυτές δρουν σχεδόν ατιμώρητες για τυχόν αυθαιρεσίες τους, όπως ακρωτηριασμοί ή δολοφονίες ανθρώπων και κατοικίδιων ζώων, λεηλασία σπιτιών και περιουσιών.»

Τεχνοκρατικός λόγος στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού ή νεοφιλελευθερισμός υπό τη μορφή τεχνοκρατικού λόγου; Ο Γιώργος Νικολαΐδης αναλύει τις παγίδες που κρύβονται στον τομέα της υγείας ενόψει μιας ενδεχόμενης αριστερής διακυβέρνησης. «Δεδομένης της έλλειψης κυβερνητικής εμπειρίας της Αριστεράς, της πανθομολογούμενης κακής κατάστασης των οικονομικών του Δημοσίου αλλά και της έλλειψης επαρκών προγραμματικών αναλύσεων της ευρύτερης ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων που να ορίζουν ειδικότερα τι σημαίνει σήμερα στη χώρα μας αριστερή πολιτική για τον λαό, οποιοσδήποτε κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση --«ο οποιοσδήποτε ΣΥΡΙΖΑ», θα λέγαμε-- θα έχει να αντιμετωπίσει αμείλικτα διλήμματα από την πρώτη κιόλας μέρα. Τα διλήμματα αυτά μπορεί να επιλυθούν με προσφυγή σε «υποσυστήματα εξουσίας», τα οποία, πάντα πρόθυμα να μη χάσουν την προνομιακή τους θέση εντός του μηχανισμού εξουσίας, βλέπουν με ολοένα και καλύτερο μάτι την ενσωμάτωσή τους στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ή, πιο σωστά, την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο αειθαλές δικό τους μπλοκ (το «βαθύ κράτος»).»

Δειλή και επιβλαβής «ουδετερότητα». Η Ιωάννα Μεϊτάνη σχολιάζει την άρνηση του προέδρου του ΔΣΑ να παραχωρήσει την αίθουσα εκδηλώσεων του συλλόγου για συνέντευξη τύπου της πολιτικής αγωγής στην επικείμενη δίκη της Χρυσής Αυγής. «Ωστόσο, ο πρόεδρος και το ΔΣ ενός δικηγορικού συλλόγου (εφόσον αυτό ερωτηθεί…) οφείλουν, στην προκειμένη περίπτωση χωρίς μεγάλο κόπο και ρίσκο, να στηρίξουν, «μεροληπτώντας», τη φωνή του αντιφασιστικού κινήματος και να δηλώσουν ανοιχτά ότι του δίνουν χώρο και βήμα. Εξίσου ανοιχτά μπορούν να δηλώσουν (εάν τυχόν ερωτηθούν) ότι δεν δέχονται να δώσουν βήμα σε συνηγόρους μιας τρομοκρατικής νεοναζιστικής οργάνωσης. Το ζήτημα είναι στην ουσία του πολιτικό, και ο χειρισμός του δεν επιτρέπει το προσωπείο των «ίσων αποστάσεων», πίσω από το οποίο κρύβεται η εξίσωση θυτών και θυμάτων.

Καλιφόρνια: Occupy Campus. Ο Ντέβιντ Λάου περιγράφει στιγμές από την κατάληψη των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. «Η πολιτική συνείδηση βρίσκει πραγματικά εύφορο έδαφος σε τέτοια περιβάλλοντα. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, αναπτύσσονται όχι μόνο επαναστατικοί δεσμοί μεταξύ των καταληψιών, αλλά και δεσμοί αλληλεγγύης με το Φέργκιουσον ή με τους εξαφανισμένους φοιτητές της Αγιοτσινάπα. Όπως αναπτύσσεται και μια κοινή αίσθηση περί του ποιοι κινούν τα νήματα από την Ουάσινγκτον ως το Γραφείο της Προέδρου του UC. Μέχρι το τέλος του περασμένου σαββατοκύριακου, η διοίκηση δεν είχε κάποιο σχέδιο ανακατάληψης των κτηρίων. Η αστυνομική παρουσία στην επόμενη ηλεκτρονικομμουνιστική γιορτή των καταληψιών ήταν ελάχιστη και διακριτική. Και το αίθριο των Ανθρωπιστικών Σπουδών είναι μεταξύ άλλων το μέρος που δόθηκε μια απάντηση στην απόφαση του Φέργκιουσον.

Αριθμοί στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Δημήτρης Χασάπης και η Ελένη Γιαννακοπούλου συνοψίζουν  μερικές από τις διαπιστώσεις μιας ευρύτερης έρευνας για τη χρήση αριθμητικών εκφράσεων στον πολιτικό λόγο κατά την περίοδο της κρίσης. «η «τεχνικοποίηση» της πολιτικής επιβάλλει μια διαμορφωμένη από τους αριθμούς εικόνα της πραγματικότητας, ως την «πραγματικότητα», στην οποία επιτρέπονται μόνο ορισμένου τύπου επιλογές και δράσεις, διαμορφώνει μια ορισμένη πολιτική και κοινωνική «κανονικότητα» και προβάλλει μια «ιδεολογία» που θέλει να είναι κατανοητός μόνο εκείνος ο κόσμος που ποσοτικοποιείται και εκφράζεται αριθμητικά. Στις διαδικασίες αυτές τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και οι τίτλοι των τηλεοπτικών ειδήσεων αποτελούν σημαντικό μέρος των μηχανισμών παραγωγής και διάχυσης της «πολιτικής αλήθειας» συμπεριλαμβάνοντας, αποκλείοντας, τροποποιώντας, μεθοδεύοντας ή αναπαριστώντας καταστάσεις δεδομένα και απόψεις.

Θεσμικές μεταβολές και πολιτικές συμμαχίες στα πανεπιστήμια. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος συνοψίζει την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει μια αριστερή κυβέρνηση στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. «Η επιτυχία των θεσμικών μεταβολών μιας αριστερής κυβέρνησης στα ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν εξαρτάται μόνο από την ευκρίνεια των στόχων της αλλά και από την πορεία υιοθέτησής τους τόσο εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας (πανεπιστημιακοί, άλλοι εργαζόμενοι, φοιτητές) όσο και εντός της ευρύτερης κοινωνίας. Μια τέτοια προοπτική επιβάλλει συγκεκριμένες πρόνοιες αναφορικά με το φοιτητικό πληθυσμό, τους διδάσκοντες, τους άλλους εργαζόμενους των πανεπιστημίων, τις τοπικές κοινωνίες και συνολικά τη χώρα. Οι κατευθύνσεις των αλλαγών αναφορικά με τους φοιτητές αφορούν την κατάργηση των διδάκτρων στις μεταπτυχιακές σπουδές, την ενίσχυση της  σίτισης-στέγασης -υγειονομικής περίθαλψης τους, την επανεξέταση της συμμετοχής τους σε ορισμένα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων. Οι αλλαγές που εργασιακά αφορούν τους καθηγητές οφείλουν να εστιάσουν σε μεταβολές του θεσμικού και μισθολογικού καθεστώτος τους.

Η πολιτική οικονομία της ελληνικής κρίσης. Άρθρο του Zoltan Pogatsa από τα «Συγχρονα Θέματα» στο οποίο προτείνει μια διαφορετική αφήγηση της πολιτικής οικονομίας της Ελλάδας. «Ακόμη και με βάση τα αναθεωρημένα στοιχεία, το επίπεδο του ελληνικού χρέους δεν αυξήθηκε σημαντικά στη διάρκεια της δεκαετίας που η χώρα βρέθηκε στην ευρωζώνη, το 2001-2009. Σύμφωνα με τη Eurostat, οι δημόσιες δαπάνες την ίδια περίοδο ήταν στον μέσο όρο της ΕΕ, χαμηλότερα από εκείνες της Γερμανίας, ενώ οι δαπάνες του ελληνικού κράτους για τους δημοσίους υπαλλήλους ήταν μόλις μισή εκατοστιαία μονάδα πάνω από τον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Ακόμη και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν ήταν πολύ μεγαλύτερος αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το μέγεθος του κράτους. Τα πραγματικά ζητήματα επί δεκαετίες ήταν τα μειωμένα δημόσια έσοδα, οι πολύ υψηλές δαπάνες για τόκους και η αποβιομηχάνιση. Κανένα από αυτά, όμως, δεν αντιμετωπίστηκε από τη λανθασμένη συνταγή της Τρόικας, που όπως συμβαίνει συνήθως με τις λανθασμένες συνταγές, επιδείνωσε την κατάσταση του ασθενούς.»

Πώς διδάσκεται η φρίκη του ναζισμού; απόσπασμα από  το κείμενο «Ιστορία, μνήμη και νεοναζισμός», του Γιάννη Θανασέκου από το καινούριο τεύχος του περιοδικού των ΑΣΚΙ «Αρχειοτάξιο». «Η Χάννα Άρεντ σημειώνει κάπου ότι στην πεμπτουσία της η ναζιστική ιδεολογία, κι αυτό το ίδιο το ναζιστικό σύστημα, κάνουν τον άνθρωπο «περιττό», ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα έλεγα, άνθρωπο «μιας χρήσεως» -- βλέπε τις συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας στα ναζιστικά στρατόπεδα. Ας ρίξουμε πάλι ωστόσο, υπ’ αυτό το συγκεκριμένο πρίσμα, μια ματιά στο παρόν, ειδικά στο πλαίσιο της κρίσης που ζούμε και που διαιωνίζεται. H κατηγορία του «περιττού» ανθρώπου, του ανθρώπου «μιας χρήσεως», είναι όχι μόνο επίκαιρη, αλλά και συστατικό στοιχείο του παρόντος. Οι κοινωνίες μας παράγουν σήμερα σωρεία «περιττών» όχι μόνο ανθρώπων αλλά και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων.»