Η χουλιγκανοποίηση της πολιτικής είναι αντιδραστική

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ(*)

Ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ανάρτησε στο twitter (διεύθυνση: Kostas Poulakis @pulakis_k – υπεύθυνος για την αυτοδιοίκηση – υπεύθυνος για τις δημοσκοπήσεις) μια «εικαστική» σύνθεση: μια φωτογραφία από την εποχή της δικτατορίας μπροστά στο χώρο του Πολυτεχνείου και μια ψηφιακή εικόνα του νεαρού που κτυπήθηκε χθες και τραυματίστηκε στο πρόσωπο από τις ειδικές ομάδες της αστυνομίας – είχα μια  ανταλλαγή «επιχειρημάτων» με το συγκεκριμένο στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το φωτογραφικό δίπτυχο και τις ιδεολογικές συνδηλώσεις του. 

Το twitter (ο λογαριασμός μου είναι Omiros Tachmazides @homloizides) δεν ενδείκνυται για την ανάπτυξη συγκροτημένης συζήτησης: είναι δυνατόν να δημιουργηθούν πλείστες όσες παρεξηγήσεις – στην «αντιπαράθεση» αυτή ο «συνομιλητής» μου δεν εννοούσε να απαγκιστρωθεί από την «ανοησία» της παράθεσης των δύο φωτογραφιών υπό τη μορφή ψηφιακού δίπτυχου. Χρησιμοποίησα την έκφραση «πολιτική ανοησία» ενσυνειδήτως και στη μεταξύ μας αντιπαράθεση στο twitter και θεωρώ πως αυτή περιγράφει πληρέστατα την πολιτική ύβρη: δηλαδή την απαράδεκτη ταύτιση της δικτατορίας με το σημερινό πολιτικό καθεστώς - όπως και αν θελήσει να το χαρακτηρίσει κανείς, είναι βέβαιο πως πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από τη «Δημοκρατία» των συνταγματαρχών. 

Δε ζούμε σε καθεστώς πολιτικού τρόμου: την ίδια ανοησία εκστομίζουν όλοι εκείνοι που ταυτίζουν τη σημερινή κατάσταση με την χιτλερική Κατοχή –  ότι δεν ταυτίζουμε τη σημερινή κατάσταση με τη Δικτατορία ή την Κατοχή, δε σημαίνει ότι την αποδεχόμαστε σε όλες της τις εκφάνσεις. Είναι προφανές ότι δε ζούμε στην καλύτερη περίοδο της εθνικής  μας ιστορίας. Η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Αυτό δεν αμφισβητείται. Όσο ταχύτερα, τόσο καλύτερα: πως όμως και προς ποια κατεύθυνση; 

Θεώρησα το περιστατικό στο twitter τυχαίο, αλλά το βράδυ έτυχε να βρεθώ στο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (νομική σχολή) και αντίκρισα σε μια αφίσα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια «λογική» και την ίδια «επιχειρηματολογία» συμπυκνωμένες σε ένα απαράδεκτο πολιτικά και ιστορικά σύνθημα: «Ούτε χούντα γνωρίσαμε, ούτε δημοκρατία. Ούτε μια μέρα χαμένη» - στην αφίσα η κόκκινη σκιά ενός υποτίθεται ενήλικα φίμωνε έναν νεαρό και από κάτω ένα κολλάζ από κομμάτια ασπρόμαυρων φωτογραφιών από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973.

Η πλήρης αποξένωση των πιο «κινητικών» τμημάτων της ελληνικής νεολαίας από το δημοκρατικό κεκτημένο είναι ένα ιστορικό δεδομένο που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ΄ όψη τους όλοι οι  πολιτικοί φορείς που ευαγγελίζονται μια άλλη πολιτική, μια άλλη προοπτική  για τη χώρα: το «ούτε δημοκρατία» προμηνύει δυσάρεστες εξελίξεις για το μέλλον του λαού μας γιατί προδίδει έλλειψη πολιτικής και δημοκρατικής παιδείας – από μόνο του το γεγονός παραλύει  κάθε στρατηγική μακροπρόθεσμων αλλαγών και αναπροσανατολισμού της χώρας.

Το «ούτε δημοκρατία δε γνωρίσαμε» αφαιρεί από τα συγκεκριμένα τμήματα της νέας γενιάς την πολιτικοκοινωνική πυξίδα: αντί να φτάσουν κάτω στη ρίζα των πραγμάτων, εξ ου και κατά Μαρξ η έννοια του ριζοσπαστισμού, εξαντλούν άσκοπα τον ενθουσιασμό τους και τις όποιες δυνατότητες αντίδρασης διαθέτουν στις εύκολες και πρόχειρες μανιχαïστικές πολιτικές και κοινωνικές διακρίσεις: συστημικοί-αντισυστημικοί, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, φασίστες- επαναστάτες, μπάτσοι-ακτιβιστές, βολεμένοι-αβόλευτοι – ανάλογες προς αυτές τις διακρίσεις είναι και οι όποιες πολιτικές και κοινωνικές τους δράσεις.

Το «ούτε δημοκρατία» καταγράφει πρωτίστως την αδυναμία της σημερινής «ενεργούς» νεολαίας να στοχασθεί τη θέση της στην κοινωνία: και για αυτό είναι εύκολη λεία, είτε για το σύστημα της πελατειοκρατίας, είτε για την κατασταλτική πολιτική ενός σαθρού, συντηρητικού, αντιδημοκρατικού σε πλείστες εκφάνσεις του καθεστώτος.

Το «ούτε δημοκρατία» είναι το ιδεολογικό αποκούμπι όλων εκείνων που αρνούνται να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα: αυτή  η συγκεκριμένη δημοκρατική πραγματικότητα τους παρέχει δικαιώματα, τα οποία αδυνατούν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους –  από εδώ προέρχεται και μεγάλο μέρος των μικροαστικών κοινωνικών τους ψευδαισθήσεων ότι δηλαδή μπορούν να «γεννήσουν» τον κόσμο από την αρχή (καταλήψεις, αυτοοργάνωση, αυτομόρφωση κλπ.), ή ότι χάνουν ενίοτε πλήρως το σεβασμό προς τους ανθρώπους (του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου) και τα πράγματα (οργή που επιζητεί την εκτόνωση, μπλαζέ αρνητισμός προς κάθε δημιουργία, απαξίωση της σκέψης και της «θεωρίας», τυφλός ακτιβισμός και υποταγή σε αγελαία σχήματα, σωματική βία κ.α.). 

Εκεί όπου ο φασισμός προσπαθεί να πολιτικοποιήσει τη βία του χουλιγκανισμού και να στρατολογήσει από τα πληβειακά στρώματα ομάδες κρούσης, τμήματα της αφιλοσόφητης Αριστεράς χουλιγκανοποιούν την πολιτική για τα παιδιά των μικροαστικών στρωμάτων: και στις  δύο περιπτώσεις  «πολιτικοποιείται» το σώμα – το σύστημα πληροφόρησης φροντίζει για τη μετατροπή αυτής της «πολιτικοποίησης» του  σε θέαμα, δηλαδή σε μέσο χειραγώγησης. 

Κάθε μορφή χουλιγκανοποίησης της πολιτικής είναι αντιδραστική: πρόπλασμα και πρόφαση για φασιστίζουσες εκτροπές.

_________________

(*) Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»