Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΔ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΙΣ 26-11-2012

Ο Δήμαρχος Πατρέων ομιλών.

Πέρασαν τρεις μήνες από την προηγούμενη Γενική  Συνέλευση της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδας και τη σύγκλιση του έκτακτου Συνεδρίου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων που συγκλήθηκαν τότε με αφορμή τις περικοπές κονδυλίων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον οικονομικό στραγγαλισμό των ΟΤΑ. Σε αντίθεση με τη δική μου εισήγηση που πρότεινε τότε δυναμικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα την κατασκήνωση των Δημάρχων και των Δημοτικών Συμβούλων στο Σύνταγμα, υιοθετήθηκαν οι προτάσεις που μιλούσαν για διήμερο αποκλεισμό των Δήμων.

Έγινε ο διήμερος αποκλεισμός και πως αντέδρασαν κυβέρνηση και τρόικα;

Αντέδρασαν προχωρώντας:

·                     Στην ψήφιση του Μνημονίου 3 με προβλέψεις πολύ σκληρότερες από τα Μνημόνια1 και 2,

·                     Σε απολύσεις εργαζομένων από τους ΟΤΑ, 

·                     Σε επιτροπεία των Δήμων και

·                     Σε αύξηση δημοτικών τελών έως και το δεκαπλάσιο της σημερινής τους τιμής προκειμένου να καλύπτονται τα όποια ελλείμματα παρατηρούνται σε Δήμους. Ελλείμματα που παρατηρούνται όχι λόγω κακοδιαχείρισης αλλά επειδή η κυβέρνηση δεν αποδίδει στην Αυτοδιοίκηση τους θεσμοθετημένους πόρους που τής αναλογούν.

Θα αντισταθούμε ή θα προσποιηθούμε ότι αγωνιζόμαστε;

Ειλικρινά, δεν έχω καμία διάθεση να εμφανιστώ σήμερα δικαιωμένος και να πω «σας το ‘λεγα τότε ότι αν δεν αντιδράσουμε δυναμικά θα έλθουν και χειρότερα».

Δυστυχώς αυτή ήταν η εξέλιξη και μάλιστα μέσα σε τρεις μόλις μήνες: όχι μόνον δεν αποτρέψαμε το κακό που μάς απειλούσε τότε, αλλά νέα δεινά προστέθηκαν. 

Πλέον θέτω ευθέως το ερώτημα προς όλους τους αιρετούς της Αυτοδιοίκησης, σε όλη την Ελλάδα: θα συνεχίσουμε να καμωνόμαστε τους Δημάρχους και τους Δημοτικούς Συμβούλους όταν η χώρα καταστρέφεται, η κοινωνία εξαθλιώνεται και οι Δήμοι διαλύονται;

Θα συνεχίσουμε να καμωνόμαστε τους αγωνιστές και δυναμικούς διεκδικητές  εκδίδοντας ανακοινώσεις και κλείνοντας για διήμερα και τριήμερα τους Δήμους, τιμωρώντας έτσι τους δημότες μας, ή επιτέλους θα καταλάβουμε ότι πρέπει πραγματικά να ξεσηκωθούμε, να αντιδράσουμε, να αντισταθούμε, να συγκρουστούμε με τις πολιτικές που εξαθλιώνουν την κοινωνία, διαλύουν τους Δήμους και καταστρέφουν τη χώρα;

Προέχει η καρέκλα μας ή η υπεράσπιση της κοινωνίας που οδηγείται στην εξαθλίωση;

Νομίζω ότι είναι η ώρα να μιλήσουμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια και να ξεκαθαρίσουμε τι προέχει για τον καθένα από μας: προέχει το αξίωμα που μας εμπιστεύθηκαν οι συμπολίτες μας ή οι ανάγκες των συμπολιτών μας;

Προέχει η προσωπική μας διάσωση και πολιτική μας επιβίωση ή η διάσωση και επιβίωση των κοινωνικών ομάδων που πλήττονται βάναυσα από την ακολουθούμενη πολιτική;

Γιατί αν θέλουμε να αποκαλούμαστε υπεύθυνοι εκπρόσωποι του λαού που μας εξέλεξε στις θέσεις που βρισκόμαστε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρέος και καθήκον μας δεν είναι να διαμαρτυρηθούμε μόνον όταν λαμβάνονται αποφάσεις που επηρεάζουν τη λειτουργία των Δήμων, αλλά οφείλουμε να ξεσηκωθούμε όταν σφαγιάζεται η κοινωνία ακόμα κι αν ο κίνδυνος δεν έχει φτάσει ακόμα στο κατώφλι των Δήμων μας.

Και πρέπει στο σημείο αυτό να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως Αυτοδιοίκηση και να παραδεχτούμε ότι όταν άρχισε η κοινωνική κατεδάφιση με τα πρώτα Μνημόνια, η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σφύριζε αδιάφορα, ή επέλεγε μια στάση εξοργιστικής ουδετερότητας. Έπρεπε να φτάσουμε στις πρώτες περικοπές κονδυλίων από τους ΟΤΑ και να ακολουθήσουν οι επαπειλούμενες απολύσεις κάποιων χιλιάδων εργαζομένων καθώς και οι αποφάσεις για επιτροπεία των Δήμων, ώστε να καταλάβουμε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το σφύριγμα ή την ουδετερότητα και να κάνουμε κάτι. Αλλά ακόμα και τότε επιλέξαμε δράσεις όχι για να «κάνουμε κάτι», αλλά μάλλον για να «δείξουμε ότι κάνουμε κάτι».

Ελπίζοντας ότι όλοι έχουμε διδαχθεί από όσα προηγήθηκαν θέτω το ερώτημα: γιατί είμαστε εδώ σήμερα;

Τι θα απαντήσουμε στους ανέργους ,στους μικρομεσαίους, στις οικογένειες όσων αυτοκτόνησαν;

Είμαστε εδώ, για να δούμε με ένα συντεχνιακό πνεύμα, πως θα αποτρέψουμε κάποιους κινδύνους που απειλούν τους Δήμους και την Αυτοδιοίκηση;

Είμαστε εδώ μόνον για να υπερασπιστούμε τη δουλειά 50 ή 100 ή 200 εργαζομένων  στους Δήμους μας που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα;

Είμαστε εδώ μόνον για να  περισώσουμε κάποια κονδύλια και να συνεχίσουμε έτσι να διαχειριζόμαστε μια μιζέρια;

Πριν προσπαθήσουμε να δώσουμε μιαν απάντηση, θέλω να ρωτήσω όλους και έναν-έναν ξεχωριστά: τι θα απαντήσετε ερώτημα που θα μας υποβάλλουν οι σύζυγοι και τα παιδιά των εκατοντάδων  απελπισμένων που αυτοκτόνησαν τα 3 τελευταία χρόνια, απελπισμένοι από την οικονομική εξαθλίωση;

Τι θα απαντήσουμε στους χιλιάδες άνεργους του ιδιωτικού τομέα που θα μας ρωτήσουν: «εσείς τι κάνατε όταν εγώ έχανα τη δουλειά μου»;

Τι θα απαντήσουμε στους χιλιάδες μικρομεσαίους που έβαλαν λουκέτο, όταν θα μας ρωτήσουν: «εσείς τι κάνατε όταν εμένα με έπνιγαν οι Τράπεζες, τα χαράτσια και οι αναδουλειά»; 

Και τελικά τι θα απαντήσουμε σε όλους αυτούς όταν μας ρωτήσουν: πώς νομιμοποιείστε, κύριοι Δήμαρχοι, κυρίες και κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, σήμερα που απειλούνται δικαιώματα και κεκτημένα των Δήμων να ζητάτε σταθούμε δίπλα σας, όταν δεν σας είδαμε δίπλα μας τότε που εμείς βάζαμε λουκέτο, τότε που μας απέλυαν και το ακόμα χειρότερο τότε που έφευγαν οι άνθρωποί μας υπό το βάρος της απόγνωσης;

Να ζητήσουμε συγνώμη από τον κόσμο και να αλλάξουμε τακτική

Προσωπικά, κι αν θέλετε εκλάβετέ το και ως μια μορφή αυτοκριτικής, και ως μια οφειλόμενη συγγνώμη σε όσους δεν με ένοιωσαν δίπλα τους όταν έπρεπε, δεν είμαι διατεθειμένος να υιοθετήσω μια τακτική δήθεν αντιδράσεων για το θεαθήναι. Δεν πρόκειται να ενδώσω σε αξιώσεις «εργατοπατέρων» όπου αυτοί κι αν δρούν: είτε στους κόλπους των αιρετών, είτε στους κόλπους των εργαζομένων.

Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, η παρακμή που ζούμε είναι συνολική: είναι παρακμή στην οικονομία, είναι παρακμή στην πολιτική, είναι παρακμή στο μοντέλο του «εργατοπατερικού» συνδικαλισμού, είναι παρακμή σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά.

Δεν χρεοκοπήσαμε μόνον οικονομικά. Χρεοκόπησαν όλα τα μοντέλα των τελευταίων 30 χρόνων. Χρεοκόπησαν όλα τα κατεστημένα. Χρεοκόπησε το πολιτικό κατεστημένο, χρεοκόπησε το συνδικαλιστικό κατεστημένο, χρεοκόπησε το μοντέλο του υπερσυγκεντρωτικού Κράτους, χρεοκόπησε το μοντέλο των πελατειακών σχέσεων, χρεοκόπησε το μοντέλο της διαφθοράς, της συναλλαγής, της ήσσονος προσπάθειας και του εύκολου πλουτισμού που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή είναι η αλήθεια κι όποιος κάνει ότι δεν την βλέπει, είτε στερείται των στοιχειωδών διανοητικών ικανοτήτων, είτε εθελοτυφλεί για να μην χάσει προνόμια που απολαμβάνει.

Αλήθεια, όλους εμάς που πριν δύο ακριβώς χρόνια ο λαός μάς εξέλεξε για να τον εκπροσωπήσουμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σήμερα, που βρισκόμαστε στη δίνη της κρίσης, που θεωρείτε ότι μας κατατάσσει ο λαός, ο ίδιος λαός που μας εξέλεξε: μας θεωρεί λύση του προβλήματος, ή μέρος του προβλήματος;

Μάς θεωρεί ελπίδα για να γεννηθεί κάτι καλύτερο, ή μάς θεωρεί κομμάτι του παρηκμασμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος;

Φοβάμαι ότι όλοι φοβόμαστε την απάντηση και γι αυτό με διπλωματικό τρόπο την αποφεύγουμε.

Για πόσο όμως θα κατορθώνουμε να ξεγλιστράμε από την πραγματικότητα και να αποφεύγουμε την αλήθεια;

Για πόσο θα κερδίζουμε πίστωση χρόνου για να μείνουμε στις καρέκλες μας, προσποιούμενοι τους αγωνιστές και επαναστάτες, επιλέγοντας μάλιστα μορφές κινητοποιήσεων που στρέφονται ευθέως κατά των ανθρώπων που μας εξέλεξαν.

Το κλείσιμο των Δήμων τιμωρεί τους συμπολίτες μας

Γιατί ερωτώ ευθέως: από που κι ως που θεωρείται αγωνιστική και επαναστατική πράξη να κλείνουμε τους Δήμους και να γεμίζουν οι δρόμοι σκουπίδια, να κλείνουν οι παιδικοί σταθμοί, να μην γίνονται γάμοι και ούτε καν κηδείες όπως εισηγούνται κάποιοι; Ποιον τιμωρούμε με αυτόν τον τρόπο;

Τον Τόμσεν, την τρόικα, τον Σαμαρά, την κυβέρνηση, την Μέρκελ, τον Φούχτελ;

Τους απολυμένους συμπολίτες μας τιμωρούμε, τους μικρομεσαίους που έβαλαν λουκέτο ή πασχίζουν να κρατήσουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους τιμωρούμε.

Τον συνταξιούχο των 300 ευρώ και τον μισθωτό των 500 ευρώ τιμωρούμε, που μέσα στην απελπισία του τού προσθέτουμε και την δυσοσμία των αμάζευτων σκουπιδιών μόλις ξεμυτίσει από το σπίτι του ή τον φέρνουμε σε απόγνωση καθώς δεν έχει που να αφήσει το παιδί του επειδή ο παιδικός σταθμός είναι κλειστός.

Ξέρετε, όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα σε δημοτικό παιδικό σταθμός το παιδί κανενός τροικανού ή κυβερνητικού παράγοντα. Τα παιδιά κάποιων μισθοσυντήρητων πολιτών βρήκα.

Και αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους δεν έχω καμία διάθεση να τους τιμωρήσω ακόμα περισσότερο, κλείνοντας τον παιδικό σταθμό.

Ζούμε σε πόλεμο, πρέπει να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις

Ξεκαθαρίζω σε όλους τους τόνους: με την ίδια θέρμη που θα αγωνιστώ για να μη χάσει κανείς εργαζόμενος του Δήμου τη δουλειά του, με την ίδια θέρμη θα αγωνιστώ για να μην ταλαιπωρείται άδικα κανείς συμπολίτης μου, με την ίδια θέρμη θα αγωνιστώ για να προσφέρει ο Δήμος τις καλύτερες υπηρεσίες που μπορεί σε κάθε δημότη του, με την ίδια θέρμη θα αγωνιστώ για  να ανατραπούν οι πολιτικές που οδήγησαν στην ανεργία ένα εκατομμύριο εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που έβαλαν λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν στην εξαθλίωση εκατομμύρια πολίτες. 

Οι συμπολίτες μας δεν μας εξέλεξαν μόνον για να προασπίσουμε τα συμφέροντα των δημοτικών υπαλλήλων. Μας εξέλεξαν για να προασπίσουμε τα δικαιώματα κάθε πολίτη, για να υπερασπιστούμε κάθε αδικούμενο συμπολίτη, για να δώσουμε λύσεις που θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή σε όλους τους δημότες μας.

Και αντί να έχουμε το περιθώριο να αναμετρηθούμε με τα προβλήματα της κοινωνίας μας και της περιοχής μας, βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε έναν «πόλεμο». Σε έναν οικονομικό πόλεμο με απίστευτες κοινωνικές προεκτάσεις και παρενέργειες. Ε, λοιπόν την ώρα του πολέμου, δεν έχεις το περιθώριο, δεν έχεις το δικαίωμα να ασχολείσαι μόνον με τα του οίκου σου.

Πολλώ δε μάλλον δεν έχεις το δικαίωμα να προσποιείσαι ότι πολεμάς.

Πολεμάς πραγματικά, με όσες δυνάμεις έχεις, για να διώξεις τον εισβολέα από την πατρίδα και όχι απλά και μόνον για να σώσεις το τομάρι σου ή το σπίτι σου. 

Σε αυτόν τον «πόλεμο» λοιπόν πρέπει να μπούμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε προασπιζόμενοι το μείζον, όχι το έλασσον.

Και το μείζον στην παρούσα φάση είναι η ανατροπή αυτών των πολιτικών της φτωχοποίησης και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Παράλληλα όμως είναι η ανατροπή των φαύλων πολιτικών που οδήγησαν την Ελλάδα, στο χάλι που βρίσκεται σήμερα. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να μην αλλάξει τίποτε, αλλά απεναντίας, είναι να αλλάξουν όλα. Να αλλάξουν και οι καταστροφικές πολιτικές φτωχοποίησης που ακολουθούνται τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και οι φαύλες πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια και μάς οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν.

Το ζητούμενο είναι να διώξουμε και τους εισβολείς που μεταβάλλουν τη χώρα σε προτεκτοράτο, αλλά να απαλλαγούμε και από τις φαύλες τακτικές που έφεραν τη χώρα μας στο σημερινό χάλι, είτε υιοθετήθηκαν από πολιτικούς, είτε από «εργατοπατέρες» συνδικαλιστές, είτε από διεφθαρμένους ή ακαμάτηδες υπάλληλους και πολίτες. 

Αν δεν τα καταφέρουμε να παραιτηθούμε

Με αυτό το σκεπτικό, με αυτή τη λογική και με το πολιτικό αίτημα που περιέγραψα ήδη εκτενώς, προτείνω:

Πρώτον, να συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα στην Αθήνα οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης από όλη την Ελλάδα και να μην αποχωρήσουμε από εκεί έως ότου ικανοποιηθεί το πολιτικό μας αίτημα.

Δεύτερον, να έλθουμε σε συνεννόηση με τους Ιταλούς Δημάρχους οι οποίοι ήδη βγήκαν στους δρόμους κι αυτοί διαμαρτυρόμενοι και να συντονίσουμε τις δράσεις μας.

Τρίτον, αν μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα (και πάντως όχι μεγαλύτερο του ενός μήνα) δεν επιτύχουμε τους στόχους μας, τότε όλοι οι Δήμαρχοι, να υποβάλλουμε τις παραιτήσεις μας.

Τέταρτον, αντί να κλείσουμε, να διευρύνουμε τη λειτουργία των Δήμων, προχωρώντας στις εξής ενέργειες:

·                     Να ανοίγουμε δημοτικά κτίρια και τις απογευματινές και τις νυχτερινές ώρες με σκοπό να βρουν λίγη ζεστασιά συμπολίτες μας που μη έχοντας λεφτά για πετρέλαιο, ξεπαγιάζουν μέσα στα παγωμένα σπίτια τους.

·                     Να δημιουργήσουμε ομάδες από εργαζόμενους στους Δήμους μας και εθελοντές συμπολίτες μας, και σε συνεργασία με την Εκκλησία να χτίσουμε ένα ισχυρό δίκτυο συγκέντρωσης τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών για την υποστήριξη των ανέργων, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων. Να διευρύνουμε δηλαδή κατά πολύ το έργο και τον τρόπο λειτουργίας των σημερινών Τραπεζών Τροφίμων.

Είναι ευνόητο ότι για να επιτύχουμε αυτή τη διεύρυνση πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συμφωνία και των εργαζομένων που πρέπει να αποδεχθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την κάλυψη αυτών των αναγκών. Πιστεύω ότι θα το κάνουν γιατί είμαι σίγουρος ότι κατανοούν ότι στη δύσκολη φάση που βρισκόμαστε η αλληλεγγύη προς τους συμπολίτες μας δεν είναι απλά δικαίωμά μας, αλλά καθήκον και υποχρέωσή μας. Και εμείς ως αιρετοί και οι εργαζόμενοι ως υπάλληλοι των Δήμων υπάρχουμε, επειδή υπάρχει η κοινωνία. Και τώρα που η κοινωνία κινδυνεύει έχουμε την υποχρέωση να σταθούμε στο πλευρό της.

Γιάννης Δημαράς

Δήμαρχος Πατρέων»