Η αυτοκριτική του ΚΚΕ

Θαν. Καρτερός.

 Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Σε κριτική εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και σε αυτοκριτική για την προεκλογική δράση του κόμματος προχώρησε η Κ.Ε. του ΚΚΕ. Η οποία διαπίστωσε αδυναμίες στην κομματική προπαγάνδα, στη δουλειά ανάμεσα στους νέους, στην εκτίμηση-πρόβλεψη της πτώσης του δικομματισμού και της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, στα εκλογικά συνθήματα, στη δουλειά στο Διαδίκτυο, στην αντιμετώπιση της επίθεσης κατά του κόμματος. Κι όλα αυτά, μαζί με τις αντικειμενικές δυσκολίες, που καθιστούσαν την εκλογική μάχη για το ΚΚΕ τη «δυσκολότερη των τελευταίων 40 χρόνων»,  είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει το κόμμα τη μισή εκλογική του δύναμη.

Καλώς. Η γραμμή όμως με την οποία δόθηκε η εκλογική μάχη; Η Κ.Ε. αφιερώνει πέντε από τις πεντακόσιες αράδες σ’ αυτό: Η Κ.Ε. εκτιμά ότι η γενική πολιτική γραμμή που δόθηκε η εκλογική μάχη ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της κρίσης, της διεξόδου που είχε ανάγκη ο λαός, σε συνθήκες που προοιωνίζονταν νέα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα των όποιων χειρισμών θα γίνονταν από τη νέα κυβέρνηση, η οποία θα πρόκυπτε… Μια χαρά δηλαδή η γραμμή! Στην οποία αναγνωρίζεται μια και μόνη αδυναμία. Η Κ.Ε. έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάσθηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6 Μάη. Δηλαδή να προτάξει το μέτωπο στην αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης». Που πάει να πει ότι αν υπήρξε ένα πρόβλημα γραμμής, αυτό είναι ότι το κόμμα δεν ανέδειξε εγκαίρως σε κύριο αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προσοχή: Δεν μιλάει εδώ η Κ.Ε. για κάποια αντίθεση ιδεολογική, στρατηγική -εκεί όντως οι διαφορές είναι μεγάλες. Μιλάει για αντίθεση πολιτική, τακτική, ακόμα και εκλογική,  επιμένοντας να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ κύριο εχθρό. Έτσι το ΚΚΕ δεν πάει κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαντάζεται, αλλά στην απαίτηση της συγκυρίας,  που εκφράστηκε και εκλογικά: Να δοθεί συντονισμένα η μάχη της επιβίωσης, της ανυπακοής, της αντεπίθεσης. Και δεν καταργεί μόνο την προοπτική μιας αριστερής συμμαχίας -αυτή θα βρει τον δρόμο της-, αλλά την προοπτική της δικής του συμμετοχής στην αποφασιστική σύγκρουση που έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει και  σύντομα. Και στην οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αντί γι’ αυτό, δείχνει να επιμένει στο χτεσινό του λάθος και να ετοιμάζει το αυριανό…