H ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Φάρσα για όσους την παρατηρούν εκ του μακρόθεν, τραγωδία για όσους την βιώνουν εκ του σύνεγγυς. Στις ευρωεκλογές του 1994 η ΠΟΛ.ΑΝ. του Αντώνη Σαμαρά πήρε 8,7%, αναδεικνυόμενη σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας. Στις εθνικές εκλογές του 1996 η ΠΟΛ.ΑΝ πήρε 2,94% και έμεινε εκτός Βουλής, για να κλείσει τον πολιτικό βίο της στις ευρωεκλογές του 1996, με το γλίσχρο 2,3%. Αυτή είναι η ιστορία. Η φάρσα μοιάζει να είναι το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο μπήκε στον πολιτικό στίβο ως η ορμητική δύναμη που θα παρασύρει τα πάντα και κοντεύει να βγει από τον στίβο χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς. Με έναν ανεπαίσθητο παφλασμό.

Εντυπωσιακή είσοδος ομολογουμένως. Οι δημοσκοπήσεις έγραψαν μέχρι και 14%, μόλις πέντε μονάδες κάτω από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, που έδειχναν να καταρρέουν, το νέο μόρφωμα έγινε
talk of the town- έτσι δεν το λέτε στα μέρη σας, κύριε Σταύρο;- μέχρι και τα διεθνή ΜΜΕ έκαναν λόγο για το κόμμα- φαινόμενο της Ελλάδας. Ώσπου το φαινόμενο άρχισε να φαίνεται, ο αρχηγός άρχισε να βγαίνει στο φως κι όσο έβγαινε στο φως ο αρχηγός, τόσο έπεφταν τα ποσοστά, για να κάτσουν εντέλει στο 6,6%. Και μετά ήρθαν οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου, που δείχνουν ότι το «Ποτάμι» κυλάει νωχελικά προς τους καταρράκτες του 3%.

Όταν πας από το 14% στο 6%, είναι πολύ εύκολο να βρεθείς στο 2,94%. Το 14% είναι υπόσχεση ανατροπής, το 6% είναι ένα ακόμη μικρομεσαίο κόμμα που πλασάρεται στο πολιτικό σκηνικό, αναζητώντας λόγο ύπαρξης. Κι όταν ο αρχηγός του εκλογικού 6% συμπεριφέρεται σαν να είναι ο αρχηγός του δημοσκοπικού 14%, όταν δηλώνει ότι θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα και να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους αντιπάλους του που είναι όλοι παρωχημένοι, τότε το πράγμα αρχίζει να όζει αλαζονεία και γραφικότητα. Την αλαζονεία πολλοί εμίσησαν, τη γραφικότητα ακόμα περισσότεροι.

Το «Ποτάμι» το έφαγε η αλαζονεία του αρχηγού, το έφαγε όμως και το ιδρυτικό του συνέδριο, το οποίο εξελίχθηκε σε φεστιβάλ νεοφιλελεύθερων ιδεών. Πολύς νεοφιλελευθερισμός, αδελφέ μου, άκρατο μίσος για ό,τι δημόσιο, για ό,τι κοινωνικό, όλος ο εκσυγχρονιστικός τζιχαντισμός τουδιαδικτύου μεταφέρθηκε με πουλμανάκια στο Λαύριο. Το έφαγαν το «Ποτάμι» και οι προσωπικότητες που έσπευσαν να το στηρίξουν, ο Πάγκαλος, ο Ψαριανός, η Σώτη Τριανταφύλλου, η Αντιγόνη Λυμπεράκη, αυτό Σταύρο μου δεν είναι κόμμα, αυτό είναι θίασος ποικιλιών.

Το «Ποτάμι» ξεκίνησε ως κόμμα παρθένο και πρωτοποριακό και έχει γίνει η χωματερή του εξτρεμιστικού κέντρου. Ξεκίνησε ως κόμμα- οδοστρωτήρας και τείνει να εξελιχθεί σε ένα ακόμη κομματίδιο της νεοφιλελεύθερης γωνίτσας. Ο πρόεδρός του εμφανίσθηκε ως Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης και κοντεύει να καταντήσει Τζήμερος, ο οποίος είναι επίσης τσουτσουλομύτης. Αν και είναι δύσκολο να γίνει ο Σταύρος Τζήμερος, διότι ο Τζήμερος παίζει και πιάνο.

(Άρθρο του Ανανδρανιστάκη Γιώργου στην avgi.gr)