Εκλογές στην Ιταλία: Μια προαναγγελθείσα καταστροφή

(ANSA / ORIETTA SCARDINO)

 

 

 

Έχουμε επιθετική επιστροφή της Δεξιάς, αναβαπτισμένης στην εθνικιστική κολυμπήθρα. Αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί την απαρχή μιας «νέας κανονικότητας» στην Ευρώπη;

Παραμένει μια «προαναγγελθείσα καταστροφή» ακόμα καταστροφή ή τελικά ακριβώς αυτή η προαναγγελία την κάνει πιο εύπεπτη; Η νίκη των «Αδελφών της Ιταλίας», ενός κόμματος, που δεν αισθάνεται ιδιαίτερη ανάγκη να κρύψει ότι αποτελεί κληρονόμο της φασιστικής παράδοσης, είχε προεξοφληθεί ως μια «καταστροφή για την Ευρώπη». Το όνομα της νέας πρωθυπουργού είχε επίσης ανακοινωθεί: Η 45χρονη ηγέτις του Τζόρτζια Μελόνι, δήλωνε από καιρό «έτοιμη» (pronti) να ηγηθεί μιας κυβέρνησης, που θα βρεθεί απέναντι σε ένα βουνό προβλημάτων, αλλά και στην καχυποψία της «ελίτ» των Βρυξελλών, που βλέπει με ραγδαίους ρυθμούς να πληθαίνουν οι μαύρες κηλίδες στην εικόνα της «Ευρώπης της πολυχρωμίας», που με τόσο κόπο προσπαθεί να φιλοτεχνήσει εδώ και τρεις δεκαετίες, μετά την κατάρρευση του ανατολικού αντίπαλου δέους.

Επιστροφή στο παρελθόν

Η κεντρο-ακρο-δεξιά Συμμαχία Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι θα διαθέτει ξεκάθαρη απόλυτη πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία. Τα τελικά νούμερα όπως και την ακριβή κατανομή των εδρών σε Βουλή και Γερουσία θα τα γνωρίζουμε σε λίγες ώρες. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια επιθετική επιστροφή της Δεξιάς στην Ιταλία, αναβαπτισμένης στην εθνικιστική κολυμπήθρα και σε ένα μοντέλο όχι πολύ διαφορετικό από προηγούμενες κυβερνήσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στις αρχές του 21ου αιώνα, αλλά με μια σημαντική μετατόπιση του κέντρου βάρους, σαφώς δεξιότερα. Το εφιαλτικό ερώτημα είναι φυσικά αν αυτή η εξέλιξη μπορεί να αποτελεί την απαρχή μιας «νέας κανονικότητας» στη Δυτική Ευρώπη.

Έλλειμμα υπομονής στην κοινωνία

Απομένει να δούμε τις επόμενες μέρες πώς θα προχωρήσουν τα κόμματα αυτής της Κεντρο-Ακρο-Δεξιάς Συμμαχίας, τόσο σε επίπεδο προγραμματικών δηλώσεων όσο και στην επιλογή προσώπων και την κατανομή των υπουργείων. Λογικά με βάση την εδώ και καιρό διαφαινόμενη νίκη τους αυτά θα πρέπει να τα έχουν ήδη συμφωνημένα. Αυτό που δε μπορούν ούτε αυτοί, ούτε κανείς να προβλέψει είναι αφενός πόσο θα διαρκέσει ακόμα ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση και το παγκόσμιο τσουνάμι πληθωρισμού και αφετέρου πόσο μεγάλη μπορεί να αποδειχτεί η υπομονή της κοινωνίας σε όλα αυτά που της επιφυλάσσει ο επερχόμενος χειμώνας.

Το σίγουρο είναι ότι οι αντοχές δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες, όπως έδειξαν και οι αντιδράσεις σε διλήμματα του τύπου «Θέλετε ειρήνη ή κλιματισμό;», που με μια δόση αφέλειας και κομπορρημοσύνης είχε ξεστομίσει ο Μάριο Ντράγκι. Ο πρώην Ευρωπαίος Κεντρικός Τραπεζίτης ενσάρκωνε ταυτόχρονα την εμμονή στη λογική του δημοσιονομικού «στενού κορσέ», που οι Ιταλοί θεωρούν ότι τους έχουν επιβάλλει οι «ψυχροί Βόρειοι» της ΕΕ. Το σύνθημα «Πρώτα η Ιταλία» δεν επιλέχθηκε τυχαία από τη Μελόνι και τελικά αποδεικνύεται ότι χτύπησε στόχο. Αλλά στην Ιταλία «μετά τις εκλογές είναι πριν τις επόμενες εκλογές» και οι δυσκολίες και η ματαιοδοξία του «τρίο» Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι μπορεί να αρχίσουν να προκαλούν τριβές γρηγορότερα από όσο θα ήθελαν αυτοί που τους ψήφισαν.

Το χάσμα Βορρά Νότου και οι απέχοντες

Θα πρέπει να περιμένει κανείς για να δει αναλυτικά και τα ποσοτικά στοιχεία των αποτελεσμάτων. Ψήφισαν ομοιόμορφα στον πλούσιο Βορρά με τον φτωχό Νότο; Υπερτερεί η ακροδεξιά και στις νεαρές ηλικίες και ποιές ηλικίες έχουν την πρωτιά στην αποχή; Το χαμηλό ποσοστό της προσέλευσης, ειδικά στο Νότο, μαρτυρά πάντως ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν προσδοκά και πολλά πράγματα από την πολιτική. Αυτό δε σημαίνει ότι και αυτοί ίσως κάποιοι στιγμή να αναζητήσουν τρόπους για να μετρήσει η γνώμη τους και να ακουστεί η φωνή τους.

Ποιος έχει να προσφέρει εναλλακτική;

Αποκαρδιωτικά είναι φυσικά τα αποτελέσματα για την (κλασσικά) πολυδιασπασμένη Αριστερά. Δυστυχώς όχι μόνο στην Ιταλία, παρατηρείται το φαινόμενο ενώ ο «νεοφιλελευθερισμός με εθνικιστικό πρόσωπο» καλπάζει, τα κόμματα της Αριστεράς παραμένουν διχασμένα και ασχολούνται με θεωρητικές διαφωνίες ή απλώς δε μπορούν να ξεπεράσουν παλιές αντιπαλότητες. Αλλά εδώ πλέον δεν τους χτυπάει απλώς ένα καμπανάκι, αλλά ολόκληρο καμπαναριό.

Το ίδιο ισχύει και για την Κεντροαριστερά. Κάποιοι ήθελαν να δηλώσουν «κεντρώοι», άλλοι δεν ήθελαν να συμπορευτούν με «συμβιβασμένους» και έτσι ουσιαστικά δεν υπήρχε μια πειστική πλειοψηφική εναλλακτική. Η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει πρωτίστως το Δημοκρατικό Κόμμα, που κάποτε χρίστηκε κληρονόμος των ευρωκομμουνιστών, αλλά τώρα είχε κάνει σημαία του το πρόγραμμα του Μάριο Ντράγκι, υποσχόμενο να μην αγγίξει και το σχέδιο που είχε καταστρώσει ο πρώην πρωθυπουργός για τη «μοιρασιά» των κονδυλίων (περίπου 200 δισ. συνολικά) από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Κώστας Αργυρός στο Avgi.gr

___________________

Σημ. του Istologiou G. Mosxou Παρακάτω η πρώτη αφήγηση αυτόπτου μάρτυρος  στην εκτέλεση του Μουσολίνι από τους Ιταλούς παρτιζάνους,, δημοσιευμένη στον ΝΕΟΛΟΓΟ ΠΑΤΡΩΝ Πατρών. Το φάντασμά του ξανάρθε από την Κυριακή χθες στην Ιταλία!