«Κακώς το ΠΑΣΟΚ ήταν ουρά της Νέας Δημοκρατίας και δεν θα γίνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ» έλεγε η Φ. Γεννηματά. «Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε ''τσόντα'' ούτε ουρά» σημείωνε ο Ευ. Βενιζέλος. Η προεκλογική τακτική τους, της οποίας βασικός άξονας ήταν τα παραπάνω, τελικά απέτυχε. Δεδομένου ότι κανένα από τα στελέχη που έμειναν πίσω στη Χαριλάου Τρικούπη δεν εγκατέλειψε το όραμα του μεγάλου κόμματος, το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει εκλογικά, ενώ απώλεσε και τη δυνατότητα να διαμορφώνει τις κυβερνητικές εξελίξεις.
Από το 2015 και μετά ο ένας μετά των άλλον οι Σοσιαλδημοκράτες προσέγγισαν ο καθένας με τον τρόπο του τον ΣΥΡΙΖΑ, ερήμην της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Οι Ευρωπαίοι εταίροι είδαν τις τρεις εκλογικές νίκες του 2015 ως τη μαγιά της αλλαγής συσχετισμών στην Ευρώπη και όχι ως την εκπνοή ενός κάποιου λαϊκισμού - μήνυμα που εξέπεμπε στο εσωτερικό η Νέα Δημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να προσχωρήσει στο αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας και, παρά τις προσπάθειες να κρατηθούν ίσες αποστάσεις, δεν πείστηκε κανένας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
«Δεν ξέρω πώς να σε βοηθήσω με αυτή την κατάσταση» είχε πει ο Φρανσουά Ολάντ στον Αλέξη Τσίπρα.
Παράλληλα ο Ρέντζι ζήτησε διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας προσκλήθηκε στη συνάντηση των Σοσιαλδημοκρατών στο Παρίσι, ο Ζίγκμαν Γκάμπριελ έχει αλλάξει φανερά στάση, ο Αντόνιο Κόστα εμφανίζεται ως ο καλύτερος σύμμαχος του Έλληνα ομολόγου του κι αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα Σοσιαλδημοκρατών ηγετών, όπως ο Σουλτς ή ο Πιτέλα.
Ο στενός χώρος της Κεντροαριστεράς βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια αφήγηση που δεν έρχεται σε επαφή με τη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι πολιτικές αγκυλώσεις στο εσωτερικό της χώρας δεν μπορούν να κατανοηθούν εύκολα από τους Ευρωπαίους εταίρους και αυτό προκαλεί εκνευρισμό και στις δύο πλευρές. Η συμμαχία που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια, από τις Κάννες του 2011 και μετά, σε συνδιασμό με την εκλογική καθίζηση επί προεδρίας Ευάγγελου Βενιζέλου, απογύμνωσε το ΠΑΣΟΚ από τις φιλόδοξες αφηγήσεις της μεταπολίτευσης.
Ταυτόχρονα, αν και στο ΠΑΣΟΚ είχαν πάντα διάθεση να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις στις τάξεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών -βέβαια κυρίως από το 1993 και έπειτα-, πλέον παρατηρείται μια αδυναμία να συνταχθούν με τους ιδεολογικούς συγγενείς τους. Το νέο διακύβευμα των Σοσιαλιστών στην Ευρώπη, είναι η δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές της λιτότητας.
Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής μπροστά στην προοπτική κατίσχυσης εθνικών κυβερνήσεων στην τροχιά επιρροής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Βρισκόμαστε, άλλωστε, στην ύστερη φάση της μικρής εποχής της οικονομικής κρίσης.
Διαπιστώνεται από Ευρωπαίους παράγοντες πως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στριμωγμένο στις εσωκομματικές πιέσεις που έχουν ονοματεπώνυμο, στις ιστορικές ματαιώσεις και στους άφατους εγωισμούς ορισμένων στελεχών του. Αδυνατεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Ευρώπης και όλοι το ψιθυρίζουν αυτό.
Δεν αρνείται για να αρνηθεί, όπως έκανε ο Ανδρέας. Δεν συγκρούεται εσωτερικά για να συστοιχηθεί με τους Ευρωπαίους φίλους, όπως έκανε ο Σημίτης. Αντίθετα απομακρύνεται από τον πυρήνα του σοσιαλδημοκρατικού διακυβεύματος περπατώντας μέσα στα χειροκροτήματα της ελληνικής μιντιακής πιάτσας.
Το ΠΑΣΟΚ πράγματι βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Η μία επιλογή είναι ο απομονωτισμός των συνταξιούχων. Η άλλη επιλογή είναι αυτή που προτείνεται από τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες. Η τρίτη είναι να συνεχίσει να επιμένει για μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας. Άρα να αβαντάρει τον ρόλο του Κυριάκου Μητσοτάκη και να γίνεται επισήμως σύμμαχος ή (πώς το είπε ο Βενιζέλος;) «τσόντα» και ουρά του.
Αντρέας Μπελεγρής-avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου