Σοφία Σακοράφα: "Ο μόχθος των λαών της Ευρώπης ρίχνεται στη μαύρη τρύπα των τραπεζών"

Το ζήτημα του δημοσίου χρέους, το οποίο απασχολεί έντονα όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, έχει χρησιμοποιηθεί ως το πρόσχημα αποδόμησης θεμελιωδών αξιών, καταρράκωσης της δημοκρατίας και καταστροφής των κοινωνιών.

Η Επιτροπή θα εξοπλίσει την ελληνική κυβέρνηση με νομικά επιχειρήματα, αλλά και επιστημονικές τεκμηριώσεις, για το ζήτημα της διαγραφής μέρους του χρέους κατά τις σχετικές διαπραγματεύσεις

Με τη συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος υλοποιείται μια σημαντική προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζει η ευρωβουλευτής του κόμματος, Σοφία Σακοράφα. Η σύστασή της, επισημαίνει, "θα εξοπλίσει την ελληνική κυβέρνηση με νομικά επιχειρήματα, αλλά και επιστημονικές τεκμηριώσεις, για το ζήτημα της διαγραφής μέρους του χρέους κατά τις σχετικές διαπραγματεύσεις".

* Πώς κρίνετε την πορεία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές; Ποιες θα πρέπει να είναι, κατά την άποψή σας, οι επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης;

H σκληρή διαπραγμάτευση την οποία επιχειρεί η κυβέρνηση είναι μια διαδικασία αχαρτογράφητη, αφού όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις εντέλλονταν από την τρόικα ακόμη και με e-mail. Δεν μιλάμε καν για ένα πολιτικό προσωπικό μπόσικο στους δανειστές, αλλά για ένα προσωπικό που υπηρέτησε υποτακτικά την τρόικα. Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι αχαρτογράφητη η διαπραγματευτική διαδικασία και με δεδομένη τη σκληρή -ελπίζω ώς το τέλος όχι άκαμπτη- στάση των δανειστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον χρόνο για να μας στραγγαλίσουν οικονομικά, ζητούμενο κατά την άποψή μου είναι η εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα. Και την εμπλοκή την εννοώ τόσο σε κινηματικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο λαϊκών διεργασιών.

Σήμερα που η πατρίδα μας βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή από τη μεταπολίτευση και μετά, είναι εγκληματικό το κίνημα να εγκλωβίζεται στη λογική του κυβερνητισμού, του από μηχανής θεού δηλαδή, και η Αριστερά να αποδυναμώνεται από τον πλέον ισχυρό σύμμαχό της, την ίδια την κοινωνία σε κατάσταση εγρήγορσης. Οι κόκκινες γραμμές δεν χαράσσονται εξ ονόματος της κοινωνίας, αλλά από την ίδια την κοινωνία. Η κοινωνία τις θέτει, η κοινωνία τις στηρίζει και η κυβέρνηση τις υλοποιεί.

* Ποιοι είναι οι βσικοί στόχοι της Επιτροπής Αλήθειας για το χρέος; Με ποιον τρόπο τα πορίσματά της θα ενισχύσουν την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της με τους δανειστές;

Το ζήτημα του δημοσίου χρέους, το οποίο απασχολεί έντονα όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, έχει χρησιμοποιηθεί ως το πρόσχημα αποδόμησης θεμελιωδών αξιών, καταρράκωσης της δημοκρατίας και καταστροφής των κοινωνιών. Ο στόχος μας, λοιπόν, που είναι ταυτόχρονα και θεμελιώδες δικαίωμα του λαού μας, είναι η αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από τη διόγκωσή του. "Γιατί, πότε, πώς, από ποιον, υπέρ ποίου" είναι συνοπτικά ο στόχος της Επιτροπής.

Τα αποτελέσματα του ελέγχου θα αποτελέσουν ένα στιβαρό διαπραγματευτικό χαρτί μιας διαπραγμάτευσης που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει, αυτής για το χρέος. Η Επιτροπή θα εξοπλίσει την ελληνική κυβέρνηση με νομικά επιχειρήματα, αλλά και επιστημονικές τεκμηριώσεις, για το ζήτημα της διαγραφής μέρους του χρέους κατά τις σχετικές διαπραγματεύσεις.

Ταυτόχρονα θα αποτελέσει και ένα εργαλείο πολιτικής, αφού θα αποδεικνύει ότι απέναντι στη συστημική προπαγάνδα, που θέλει τον ελληνικό λαό να επιβιώνει εις βάρος του Ευρωπαίου φορολογούμενου, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ότι ο μόχθος των λαών της Ευρώπης ρίχνεται στη μαύρη τρύπα των τραπεζών. Με λίγα λόγια το δημόσιο χρέος εργαλειοποιήθηκε ώστε να διασωθούν οι τράπεζες, μέσω των καθημαγμένων και παράλληλα ενοχοποιημένων κοινωνιών.

* Πώς κρίνετε τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε ό,τι αφορά την Επιτροπή;

Στο σημείο αυτό θέλω να υπενθυμίσω στη μέχρι χθες κυβέρνηση και σήμερα αντιπολίτευση, που εντελώς υποκριτικά κόπτεται για την ευρωπαϊκή εικόνα της χώρας, ότι τον Μάιο του 2013 η Ε.Ε. ψήφισε έναν κανονισμό. Το σημείο 9 του άρθρου 7 του κανονισμού προβλέπει για τις χώρες που υπόκεινται σε σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής ότι πρέπει να προβούν σε πλήρη λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους για να εξηγήσουν γιατί το χρέος αυξήθηκε υπερβολικά και να εντοπιστούν ενδεχόμενες παρατυπίες.

Η ελληνική Βουλή, μέσω της προέδρου της Ζωής Κωνσταντοπούλου, υλοποιώντας προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ και απαίτηση του κινήματος, δημιούργησαν την Επιτροπή Αλήθειας κινούμενοι μάλιστα μέσα σε απόλυτα ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αντίθετα όλες οι κυβερνήσεις, από το 2010 ακόμη, όταν για πρώτη φορά ζήτησα επίσημα από το βήμα της Βουλής τη δημιουργία της επιτροπής για τον λογιστικό έλεγχο, αρνήθηκαν επίμονα και σκόπιμα τη σύσταση της επιτροπής.

Αρνήθηκαν την αποκάλυψη της αλήθειας, την απονομή δικαιοσύνης, το ξεσκέπασμα πράξεων, παραλείψεων και ενεργειών συγκεκριμένων προσώπων, που υπηρετούσαν τις συγκεκριμένες πολιτικές που μας έφτασαν ώς εδώ. Το αρνήθηκαν, περίπου με τη λογική "δεν θα βάλω τα χέρια μου να βγάλω τα μάτια μου".

Από τον Μάρτιο όμως που συγκροτήθηκε η επιτροπή δεν διαπιστώνουμε απλώς άρνηση, αλλά τέλεια παρεκτροπή. Απειλές, απαξίωση, προσωπικές επιθέσεις. Τους κατανοώ, κατανοώ τον φόβο τους έναντι της αλήθειας. "Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται, μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη". Σύντομα θα φτάσουμε στο τέλος!
* Πώς αποτιμάτε τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. αναφορικά με τους μετανάστες;

Συνολικά η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., εκφραζόμενη με τις Συνθήκες Σέγκεν και Δουβλίνο 2, είναι και αποδεικνύεται αποτυχημένη και επικίνδυνη. Αδιαμφισβήτητη απόδειξη αποτελούν οι χώρες - σύνορα, που έχουν μετατραπεί σε αποθήκες ανθρώπινων ζωών, ενώ την ίδια στιγμή η Μεσόγειος μετατρέπεται σε υγρό τάφο χιλιάδων προσφύγων, όπως συνέβη και πολύ πρόσφατα στη Λαμπεντούζα. Η πρόσφατη σύνοδος, που πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα πολύ φορτισμένο κλίμα, δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, των απαιτήσεων, αλλά και των εγκληματικών γεγονότων.

Είναι σαφές ότι η Ε.Ε εξαντλείται σε βραχυπρόθεσμους, κατασταλτικού τύπου, σχεδιασμούς, για ένα ζήτημα που αποτελεί πρόκληση ιστορικών διαστάσεων για την Ευρώπη. Εάν επιχειρήσουμε να μπούμε και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης, εκεί θα διαπιστώσουμε την απόλυτη υποκρισία της. Από τη μία αποτελεί έναν παράγοντα αποσταθεροποίησης κρατών και δημιουργίας μεταναστευτικών ροών, από την άλλη δεν κρατά ούτε τα προσχήματα μιας στοιχειώδους αντιμετώπισης των προβλημάτων τα οποία και η ίδια παράγει.

Σίμος Χρήστος-avgi.gr