Στα Ενθέματα σήμερα: Για την ΕΡΤ, τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, την πορνογραφία και άλλα‏

Στα «Ενθέματα» της ΑΥΓΗΣ σήμερα Κυριακή 15 Μαρτίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Μαριλένας Κατσίμη, Ροσάνα Ροσάντα, Μενέλαου Χαραλαμπίδη, Δήμητρας Κόφτη, Μαγδαληνής Βαρούχα, Δέσποινας Λαλάκη, Γιώργου Νικολαΐδη, Κρις Χετζες

ΕΡΤ: Πέρα από τη συγκίνηση και τη χαρά. Η Μαριλένα Κατσίμη μιλάει για τις προσδοκίες της από το νέο άνοιγμα της ΕΡΤ. «Τώρα μένει σε μας, τους εργαζόμενους, να αποδείξουμε ότι μια νέα εποχή για την ΕΡΤ ξεκίνησε. Όλοι κρινόμαστε. Το ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει την ΕΡΤ είναι μόνο το πρώτο κομμάτι ενός δύσκολου δρόμου, για να κερδίσουμε πολλά από αυτά που η ΕΡΤ ανέκτησε στις συνειδήσεις των Ελλήνων μόλις ο κ. Σαμαράς την έκλεισε. Ας μην το ξεχνάμε, οι συμπολίτες μας μάς συμπαραστάθηκαν όχι τόσο από αγάπη στην παλιά ΕΡΤ, αλλά από πίστη στη δημοκρατία».

Να ανακτήσουμε την έννοια της ταξικής πάλης. Συνέντευξη της Ροσάνα Ροσάντα στον Γιώργο Σουβλή. «Δεν ξέρω αρκετά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Ιταλία εκτίμησα την σαφήνεια και την λεπτότητα των αναλύσεών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τώρα μια πολύ περίπλοκη φάση του αγώνα και παράλληλα έχει την ανάγκη να δημιουργήσει συμμαχίες για την μετάβαση. Όπως και να έχει, θα είναι ένα πολύ καλό μάθημα για την υπόλοιπη φτωχή ευρωπαϊκή Αριστερά».

Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και ελληνικό δημόσιο χρέος. Ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης καταθέτει τις απόψεις του για το ζήτημα «Πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για τη διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, θέτοντας όμως ξεκάθαρα το διακριτό πολιτικό και ηθικό πλαίσιο που διέπει τη διεκδίκηση αυτή και το οποίο δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το ζήτημα των διαπραγματεύσεων για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Παράλληλα η διεκδίκηση αυτή πρέπει να γίνει αντιληπτή ως μια ευκαιρία να ανοίξει επιτέλους ο δημόσιος διάλογος για το τι έγινε την περίοδο της Κατοχής στην Ελλάδα, με παραλήπτες όχι μόνο τη γερμανική κυβέρνηση αλλά και την ίδια την ελληνική κοινωνία».

«Σόφια, έτος 2015 - Πραγματική αίσθηση, 1989» Η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στη Βουλγαρία μέσα από την έρευνα στους βιομηχανικούς εργάτες της Βουλγαρίας της Δήμητρας Κόφτη. «Παρ’ ότι οι βουλγαρικές διαδηλώσεις έδειξαν πως ο ακτιβισμός μπορεί να είναι καταλυτικός για κάποιες πολιτικές αλλαγές, φαίνεται πως υπάρχει έλλειψη οράματος ενός καλύτερου μέλλοντος και αίσθηση αδυναμίας αντίδρασης στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που κρατά πολλούς ανθρώπους μακριά από την πολιτική συμμετοχή. Η δυσπιστία πολλών για τις πολιτικές κινητοποιήσεις και την πολιτική συμμετοχή καταδεικνύει επιπλέον την κριτική τους πως η αγορά εξουσιάζει την πολιτική με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που εξουσιάζει τη ζωή τους.»

Δεν χρειαζόμαστε μια ελληνογερμανική διαμάχη με όρους εθνικούς. Η Μαγδαληνή Βαρούχα εξηγεί γιατί το χαρτί του εθνικισμού δεν έχει θέσει στην παρούσα διαμάχη «Τα διακυβεύματα είναι πολιτικά, οικονομικά, ταξικά. Και συνδέονται με συγκεκριμένες επιλογές αναδιανομής του πλούτου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με ζητήματα διαφθοράς ελληνικών, γερμανικών και ευρωπαϊκών ελίτ, υπονόμευσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, ελέγχου των ΜΜΕ κλπ. Ένα αριστερό κόμμα δεν μπορεί παρά να εστιάζει στα πολιτικά επιχειρήματα, να αναδεικνύει το πρόβλημα λογοδοσίας της Ε.Ε. και να αναζητά συμμαχίες με αριστερές, δημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη -- και όχι να πατάει την μπανανόφλουδα της ρητορικής περί «αντιμαχόμενων εθνών».

First We Take Manhattan… Παγκόσμιες πόλεις και διασπορικά δίκτυα μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ από την Δέσποινα Λαλάκη. «Η Ελλάδα έχει εξάψει το πολιτικό φαντασιακό της Αριστεράς ανά τον κόσμο, συχνά προς μεγάλη έκπληξη του κόσμου της Αριστεράς στην Ελλάδα ο οποίος είναι πιο επιφυλακτικός και συγκρατημένα αισιόδοξος. Από την πόλη της Νέας Υόρκης, επίκεντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού και πηγή τεράστιας συμβολικής αξίας, μικρά διασπορικά δίκτυα μπορούν να κεφαλοποιήσουν τo γόητρο που εκπέμπει η πόλη μεγιστοποιώντας την προβολή των αγώνων τους, επεκτείνοντας την επιρροή τους και οικοδομώντας, πιθανά, ισχυρές αντι-ηγεμονικές οργανωτικές δομές. Αν μη τι άλλο, τα αποτελέσματα των πρόσφατων διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο Eurogroup υποδηλώνουν ότι η διεθνής αλληλεγγύη και οι κινητοποιήσεις μπορεί να αποτελέσουν το κλειδί όχι μόνο για να αποφευχθεί μια περαιτέρω συνθηκολόγηση αλλά και για να αναπτυχθεί ένα δυνατό μέτωπο ενάντια στις συνεχείς επιθέσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα αλλά και παραπέρα.»

Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού. Ιστορίες καθημερινής τρέλας πριν, κατά και μετά τα Μνημόνια του Γιώργου Νικολαΐδη. «Τον τελευταίο χρόνο, οι μνημονιακές διοικήσεις, αφού μάλλον είδαν και απόειδαν πως δεν μπορούν σε αυτή τη φάση να μας κλείσουν, αλλάξανε τροπάρι. Άρχισαν να θέλουν να βάλουνε χέρι στους πόρους που εξασφάλιζε το επιστημονικό προσωπικό. Ταυτοχρόνως, άνοιξαν όλη την καταστροφική ατζέντα των μνημονιακών κυβερνήσεων για τους φορείς του δημοσίου: συγχωνεύσεις Διευθύνσεων και τμημάτων, νέος οργανισμός και εσωτερικός κανονισμός, αυταρχισμός, «αξιολόγηση Μητσοτάκη» και πάει λέγοντας. Η τελευταία, δε, μνημονιακή διοίκηση στην προεκλογική περίοδο και στις πρώτες δυο βδομάδες μετά τις εκλογές ήταν πιο επιφυλακτική ως προς όλα τούτα. Τον τελευταίο μήνα όμως, παρά την κυβερνητική αλλαγή και παρότι η θητεία της λήγει ούτως ή άλλως σε λίγους μήνες, εξαπόλυσε μια ολομέτωπη επίθεση, επιχειρώντας να περάσει όλα τα παραπάνω εντός μηνός. Από πού άραγε αντλεί αυτή την ορμή η μνημονιακή διορισμένη μας διοίκηση; Ας μην αναπαράγω φήμες. Πάντως από την πρώτη μετεκλογική ημέρα, με έκπληξη μάθαμε ότι κάποιοι από τη διοίκησή μας ήταν από τα γεννοφάσκια τους… αριστεροί και πως πανηγύριζαν για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ!»

Η πορνογραφία δείχνει πώς θα είναι το τέλος του κόσμου. Με αφορμή τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», ο Κρις Χέτζες αναλύει την βιομηχανία του πορνό. «Τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τα πιστωτικά ιδρύματα, και η πορνογραφία μοιράζεται κι αυτή το ίδιο κρεβάτι. Από τη στιγμή που προτίθεσαι να προσφέρεις σε ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού την τεράστια πλειονότητα των αγαθών, πρέπει να έχεις εγκαταστήσει ένα πειστικό ιδεολογικό σύστημα που να νομιμοποιεί τα οικονομικά βάσανα των πολλών. Αυτό κάνει και η πορνογραφία, εκπέμποντας το μήνυμα ότι η υλική ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν είναι απότοκο ενός οικονομικού συστήματος, αλλά εξηγείται βιολογικά. Οι γυναίκες δεν είναι παρά πουτάνες κατάλληλες μόνο για σεξ, οπότε δεν αξίζουν πλήρη ισότητα δικαιωμάτων. Η πορνογραφία είναι το ιδεολογικό φερέφωνο που νομιμοποιεί ένα σύστημα υλικής ανισότητας. Το πορνό είναι για την πατριαρχία ό,τι είναι τα ΜΜΕ για τον καπιταλισμό».