Ο Αντ. Σαμαράς παρέλειψε, αυτή τη φορά, κάθε "ηρωική αναφορά" στην... εκδίωξη του ΔΝΤ και "το τέλος των Μνημονίων", ενώ επιχείρησε να απευθυνθεί στις αγορές και το διεθνές ακροατήριο καθησυχάζοντάς τους πως η κυβέρνηση θα πάρει όλα τα... μέτρα.
Μάλιστα, ο πρωθυπουργός προανήγγειλε πως η κυβέρνηση "δεν θα παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από τις μεταρρυθμίσεις" κλείνοντας το μάτι στους δανειστές για τη διεκπεραίωση όλων των "μνημονιακών" υποχρεώσεων που έχουν μείνει σε εκκρεμότητα -αλλά και δρομολόγηση των μέτρων που ζητούν οι "τροϊκανοί" στο πλαίσιο της πέμπτης αναθεώρησης του Μεσοπρόθεσμου. Προς τούτο, μάλιστα, ο Αντ. Σαμαράς ζήτησε από τους υπουργούς "να μην χαλαρώσει το κυβερνητικό έργο", "να υπάρξει καλύτερος και περισσότερος συντονισμός μεταξύ των υπουργείων και των υπουργών", αλλά και "καλύτερη προβολή" του κυβερνητικού έργου.
Ωστόσο οι αγορές, δηλαδή οι διακινούντες το ρευστό, καραδοκούν ευκαιρίες και με την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση άρχισε να διατείνεται ότι δεν έχει ανάγκη νέας χρηματοδότησης η χώρα και σε λίγο επίκειται το τέλος του μνημονιακού προγράμματος, παρά τις υποδείξει των Ευρωπαίων, άρχισαν να κατευθύνουν τον χορό των σπρέντς. Αποτέλεσμα ήταν να χάσει το Ελληνοικό Χρηματιστήριο σε μία μόνον συνεδρία προχθές γύρα στα 8 δις.
Επί των παραπάνω έχει ιδιαίτερη αξία η ανάλυση που γίνεται στο κύριο άρθρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ, υπό τον τίτλο "Από θέση ευθύνης".
Διαβάστε το παρακάτω:
Από θέση ευθύνης
Η νέα εκτίναξη των σπρεντ επιβεβαιώνει ότι το σχέδιο Σαμαρά για "έξοδο
από ΔΝΤ" δεν στηριζόταν στην πραγματικότητα, αλλά ήταν σχέδιο
προεκλογικής σκοπιμότητας. Το σχέδιο αυτό ουσιαστικά δεν έγινε δεκτό από
το ΔΝΤ και το Eurogroup, ενώ πρακτικά "έκλεισαν" και οι αγορές.
Η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με την κρίση εμπιστοσύνης του λαού, αλλά και με τη διάψευση προσδοκιών που η ίδια δημιούργησε για τους πιστωτές. Τα διεθνή κέντρα, επίσημα και αγορές, από τα οποία αντλούσε την όποια ισχύ της δεν ανταποκρίθηκαν. Σε αυτό το σκηνικό, προστίθεται και η γενικότερη διεθνής αναστάτωση (ορισμένοι διαβλέπουν νέο κύκλο οικονομικής ύφεσης), εξέλιξη που επιβεβαιώνει τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
Ο Σαμαράς, με τη γραμμή της ψευδεπίγραφης αποχώρησης του ΔΝΤ, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα επικοινωνιακό γεγονός εν όψει εκλογών, αλλά και τρύπα χρηματοδότησης μετά τις εκλογές, όταν θα έχει αναδειχθεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η λακκούβα αυτή, όμως, ανοίγει τώρα και πέφτει ο ίδιος μέσα. Μπορεί η χώρα να κυβερνάται από μια κυβέρνηση έσχατης λαϊκής μειοψηφίας επί τέσσερις μήνες; Μπορεί η χώρα να αντέξει την κλιμακούμενη ενορχηστρωμένη κινδυνολογία, με την οποία επιχειρείται η κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ενοχοποίηση του δημοκρατικού κανόνα εναλλαγής στην εξουσία;
Μόλις λίγες μέρες μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, επανέρχεται στο προσκήνιο η μοναδική λύση που μπορεί να εξασφαλίσει δημοκρατική νομιμοποίηση και αποτελεσματικότητα για μια κυβέρνηση, ώστε να αντιμετωπίσει την κρίση που ξεφεύγει: εκλογές! Καθώς οι εξελίξεις είναι εκτός ελέγχου, στο κυβερνητικό επιτελείο επανέρχονται οι σκέψεις για εκλογές ως τακτική φυγής προς τα μπρος. Άλλα σχήματα, όπως π.χ. η παράκαμψη με κυβέρνηση ειδικού σκοπού, θα επιδεινώσουν την κρίση εκπροσώπησης και θα μετατρέψουν την όποια κυβέρνηση σε καταλύτη πολιτικής κρίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να οργανώσει, σε συνθήκες δημοκρατικής αντιπαράθεσης, τη μετάβαση στην εναλλακτική εξουσία. Είναι αναμενόμενο η προοπτική κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να προκαλεί αντισυσπειρώσεις και επιφυλάξεις. Είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει ένα συνεχώς διευρυνόμενο πλαίσιο κοινωνικής εμπιστοσύνης. Είναι δύσκολο να περιγράψει την κρίση που θα παραλάβει, αφού αυτή εκτραχύνεται. Είναι ανάγκη, όμως, να επιμείνει σε σαφής πολιτικούς στόχους. Η επίτευξή τους προϋποθέτει ευρεία λαϊκή στήριξη, διεθνείς συμμαχίες, αποφασιστικότητα και πολιτική ευελιξία, μια διαλεκτική της δημοκρατίας ανάμεσα σε σύγκρουση και σε συμφωνία, χωρίς να διαστρέφεται η κοινωνική - πολιτική πόλωση σε τηλεοπτικό σίριαλ, όπως ατέχνως σκηνοθετεί το Μαξίμου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με την κρίση εμπιστοσύνης του λαού, αλλά και με τη διάψευση προσδοκιών που η ίδια δημιούργησε για τους πιστωτές. Τα διεθνή κέντρα, επίσημα και αγορές, από τα οποία αντλούσε την όποια ισχύ της δεν ανταποκρίθηκαν. Σε αυτό το σκηνικό, προστίθεται και η γενικότερη διεθνής αναστάτωση (ορισμένοι διαβλέπουν νέο κύκλο οικονομικής ύφεσης), εξέλιξη που επιβεβαιώνει τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
Ο Σαμαράς, με τη γραμμή της ψευδεπίγραφης αποχώρησης του ΔΝΤ, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα επικοινωνιακό γεγονός εν όψει εκλογών, αλλά και τρύπα χρηματοδότησης μετά τις εκλογές, όταν θα έχει αναδειχθεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η λακκούβα αυτή, όμως, ανοίγει τώρα και πέφτει ο ίδιος μέσα. Μπορεί η χώρα να κυβερνάται από μια κυβέρνηση έσχατης λαϊκής μειοψηφίας επί τέσσερις μήνες; Μπορεί η χώρα να αντέξει την κλιμακούμενη ενορχηστρωμένη κινδυνολογία, με την οποία επιχειρείται η κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ενοχοποίηση του δημοκρατικού κανόνα εναλλαγής στην εξουσία;
Μόλις λίγες μέρες μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, επανέρχεται στο προσκήνιο η μοναδική λύση που μπορεί να εξασφαλίσει δημοκρατική νομιμοποίηση και αποτελεσματικότητα για μια κυβέρνηση, ώστε να αντιμετωπίσει την κρίση που ξεφεύγει: εκλογές! Καθώς οι εξελίξεις είναι εκτός ελέγχου, στο κυβερνητικό επιτελείο επανέρχονται οι σκέψεις για εκλογές ως τακτική φυγής προς τα μπρος. Άλλα σχήματα, όπως π.χ. η παράκαμψη με κυβέρνηση ειδικού σκοπού, θα επιδεινώσουν την κρίση εκπροσώπησης και θα μετατρέψουν την όποια κυβέρνηση σε καταλύτη πολιτικής κρίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να οργανώσει, σε συνθήκες δημοκρατικής αντιπαράθεσης, τη μετάβαση στην εναλλακτική εξουσία. Είναι αναμενόμενο η προοπτική κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να προκαλεί αντισυσπειρώσεις και επιφυλάξεις. Είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει ένα συνεχώς διευρυνόμενο πλαίσιο κοινωνικής εμπιστοσύνης. Είναι δύσκολο να περιγράψει την κρίση που θα παραλάβει, αφού αυτή εκτραχύνεται. Είναι ανάγκη, όμως, να επιμείνει σε σαφής πολιτικούς στόχους. Η επίτευξή τους προϋποθέτει ευρεία λαϊκή στήριξη, διεθνείς συμμαχίες, αποφασιστικότητα και πολιτική ευελιξία, μια διαλεκτική της δημοκρατίας ανάμεσα σε σύγκρουση και σε συμφωνία, χωρίς να διαστρέφεται η κοινωνική - πολιτική πόλωση σε τηλεοπτικό σίριαλ, όπως ατέχνως σκηνοθετεί το Μαξίμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου