Ελεύθερη αγορά α λα καρτ

Επιχειρώντας επικοινωνιακό αντιπερισπασμό για τη σκανδαλώδη εύνοιά του προς τις πολυεθνικές του φαρμάκου, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης στην αρχή κατηγόρησε τον σταθμό "Στο Κόκκινο" ότι έχει πάρει "τερατώδη ποσά" για να διαφημίσει φαρμακευτική εταιρεία. Κάλεσε μάλιστα, δίκην ΣΔΟΕ, τον ραδιοφωνικό σταθμό να του γνωστοποιήσει τα... παραστατικά! 

Με τους ισχυρισμούς του ο Γεωργιάδης αποσκοπούσε να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υποστηρίζει

φαρμακοβιομηχανίες. Μετά τη δημοσιοποίηση των παραστατικών, όπου το "τερατώδες ποσό" ανέρχεται σε 3.600 ευρώ (!), ο Γεωργιάδης το γύρισε λέγοντας ότι ακόμη κι ένα ευρώ στο "Κόκκινο" είναι ντοκουμέντο διαπλοκής!

Ακολουθώντας τη "γραμμή Γεωργιάδη", υπήρξαν δημοσιογράφοι οι οποίοι υποστήριξαν ότι ένα "κομματικό ραδιόφωνο" δεν πρέπει να παίρνει διαφημίσεις, διότι αυτό μπορεί να υποκρύπτει σχέσεις διαπλοκής. 

Αντιπαρερχόμεθα την υποψία ότι ο αποκλεισμός ενός ραδιοφώνου ή μιας εφημερίδας από τη διαφημιστική πίτα μπορεί να υποκρύπτει αθέμιτο ανταγωνισμό εκ μέρους άλλου ΜΜΕ. Για την οικονομία της συζήτησης δεχόμεθα τον ισχυρισμό, αλλά τον απευθύνουμε και προς τους άλλους.

Μπορεί ένα ΜΜΕ να ανήκει σε έναν έμπορο όπλων; Σ' έναν εφοπλιστή; Σ' έναν μεγάλο κατασκευαστή; Σ' έναν πετρελαιά; Ή σε κάποιον άλλο μεγιστάνα του πλούτου, ο οποίος μάλιστα συναλλάσσεται με το Δημόσιο; 

Αυτά τα ΜΜΕ μπορεί να παίρνουν π.χ. δημόσια διαφήμιση; Μπορούν να έχουν στο μετοχικό κεφάλαιό τους off shore εταιρεία και να μη γνωρίζει ο πολίτης ποια συμφέροντα εκπροσωπούν;

Μπορούν υπερχρεωμένες εταιρείες ΜΜΕ να παίρνουν δάνεια από τράπεζες χωρίς να εκπληρώνουν τα στοιχειώδη τραπεζικά κριτήρια; Και, τέλος, γιατί άραγε όλοι αυτοί να διατηρούν εταιρείες ΜΜΕ που είναι παθητικές; Από πόνο για την ενημέρωση του πολίτη;

Η συζήτηση είναι μεγάλη. Ένα κομματικό ΜΜΕ έχει γνωστή ιδιοκτησία και ελέγχεται από τους πολίτες. Ελέγχεται μάλιστα όχι μόνο για το "προϊόν" του, αλλά και για τον ιδιοκτήτη του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι άλλα εμπορικά ΜΜΕ συμπεριφέρονται αδίστακτα ως κομματικά. Ή ακόμη ότι τα ιδιωτικά ΜΜΕ λειτουργούν ως "κόμματα νέου τύπου", επιχειρώντας να υποκαταστήσουν τα σε κρίση ευρισκόμενα κυρίαρχα κόμματα. Αλλά οι ιδιοκτήτες τους αρνούνται τον στοιχειώδη έλεγχο.

Οι κανόνες χρειάζονται. Ακόμη και για την ελεύθερη αγορά, όπως δέχονται οι υποστηρικτές της. Ακόμη και στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού υπάρχουν κανόνες, τους οποίους όμως αρνούνται να ακολουθήσουν οι εδώ ταλιμπάν της ελεύθερης αγοράς, ισχυριζόμενοι ότι οι κανόνες οδηγούν στη λογοκρισία.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)