Το παραταξιακό χάος στον αστερισμό των δημοτικών εκλογών

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

Γρίφος: Στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπως υποθέτω και στα αντίστοιχα άλλων πόλεων, έχουν ανεβεί οι τόνοι: η αίθουσα ενθυμίζει συχνά προεκλογική περίοδο- άνδρες και γυναίκες δημοτικοί σύμβουλοι  λειτουργούν πλέον  με γνώμονα την επανεκλογή τους.

Αλλά η κατάσταση είναι αρκετά περίπλοκη: κανείς δε γνωρίζει πως θα διαμορφωθεί τελικώς το προεκλογικό πλαίσιο. Οι πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται στις διάφορες δημοσκοπικές μετρήσεις  ενισχυμένες στο εκλογικό σώμα, είναι υποεκπροσωπημένες στο δημοτικό συμβούλιο: υπό αυτή την έννοια η επόμενη εκλογική αναμέτρηση αποτελεί γρίφο –  η  κατάσταση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη εξαιτίας του γεγονότος ότι κανείς από τους πολιτικούς φορείς  «δεν ανοίγει ακόμη τα χαρτιά του».

ΣΥΡΙΖΑ: Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) εκ των πραγμάτων θα έχει τον πρώτο λόγο: αλλά οι ταγοί  του σωπαίνουν για τις δημοτικές εκλογές – το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχεί στην Θεσσαλονίκη μια αφόρητη σιωπή για το μέλλον της πόλης. Με ποιους θα κατέλθει στις δημοτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και με ποιο πρόγραμμα: η επιλογή κομματικού υποψηφίου, ή υποψηφίου που θα ορίσει το κόμμα ερήμην της τοπικής κοινωνίας είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη – από την άλλη η αδυναμία του συγκεκριμένου κόμματος στα δημοτικά πράγματα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που εκτινάχθηκε εκλογικώς, είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Ο «ένας» δημοτικός του σύμβουλος στο δημοτικό συμβούλιο μάχεται μόνος και αβοήθητος: έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίζουμε με την παλαιά τακτική των αιφνιδιαστικών επιλογών υποψηφίων από την Αθήνα;

Η διοικούσα παράταξη:  Η ομάδα υπό τον Γιάννη Μπουτάρη έχει παρουσιάσει σημαντικό έργο σε αρκετούς τομείς:  αλλά το ετερόκλητο του σχήματος δημιουργεί διάφορες ανυπέρβλητες αγκυλώσεις στη λειτουργία της και στην απόδοση έργου – ό,τι είχε να προσφέρει στην Θεσσαλονίκη το προσέφερε.  Ικανό έργο, αλλά ανεπαρκές σε σχέση με τις ανάγκες της πόλης: το ετερόκλητο καταγράφεται και ως έλλειψη  αποτελεσματικότητας –  στη συγκεκριμένη δημοτική παράταξη λείπει ο γενικότερος πολιτικός και κοινωνικός προσανατολισμός, υπάρχει έλλειψη οράματος για το μέλλον της πόλης. Τώρα που το παραταξιακό χάος εισέρχεται στον αστερισμό των δημοτικών εκλογών θα προσπαθήσει να αναζητήσει νέα κοινωνικά και πολιτικά ερείσματα: ο δήμαρχος πασχίζει να διασώσει το ερείπιο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» - αλλά τα πράγματα φαίνεται να έχουν πάρει αμετάκλητα το δρόμο τους.

Η συντηρητική παράταξη:  Η παράταξη του συντηρητικού κόμματος έχει να αναμετρηθεί με τις ανομίες της 24χρονης κυριαρχίας της στην Θεσσαλονίκη: οι συντηρητικοί είναι υπεύθυνοι για την πολιτική και οικονομική καθίζηση της Θεσσαλονίκης –  και κάτι ακόμη χειρότερο, ο πρόεδρός της Νέας Δημοκρατίας  και πρωθυπουργός  της Ελλάδας είναι υπεύθυνος για αυτή την καθίζηση. Ήταν ο πρωταγωνιστής και ο κύριος παράγοντας του εκπεσμού της χώρας στην βαλκανική συνθήκη και της Θεσσαλονίκης στη διεθνή περιθωριοποίηση. Θεωρώ ότι θα είναι εγκληματική ενέργεια η επιστροφή στο παλιό καθεστώς  των δημαρχιών Σωτήρη Κούβελα, Ντίνου Κοσμόπουλου, Δημήτρη Δημητριάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου: κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο εάν συνεχίσουν να ολιγωρούν οι προοδευτικές δυνάμεις της πόλης – κάθε μέρα που περνάει και δεν ανοίγει η συζήτηση για την υποψηφιότητα που θα διασφαλίσει μια νέα δημοτική αρχή με στόχους  και όραμα βοηθάει στην παλινόρθωση των δυνάμεων της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.

Η κομμουνιστική εκδοχή: Η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος σε δημοτικό επίπεδο στην Θεσσαλονίκη είναι αξιοπρόσεκτη: οι, κατά καιρούς συμμαχίες του, υπαγορεύθηκαν από καιροσκοπισμό –  ενδεικτική η διαδρομή του Γιάννη Μπουτάρη (σήμερα δήμαρχος Θεσσαλονίκης)  και της Χρυσούλας Γιαταγάνας (σήμερα βουλεύτριας των ΑΝ.ΕΛ.).  Και οι δύο έγιναν πολιτικοί εθνικής κλίμακας  εκμεταλλευόμενοι τη συνεργασία τους με το Κομμουνιστικό Κόμμα καταλαμβάνοντας αρχικώς έδρανα του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Θεσσαλονίκης για λογαριασμό της κομμουνιστικής δημοτικής παράταξης: αντίθετα τα άτομα που ευρίσκονται στον ευρύτερο «αριστερό χώρο» ως πιθανοί συνεργάτες προκαλούν αλλεργία στους σχεδιαστές της κομμουνιστικής δημοτικής πολιτικής – μια παλιά ασθένεια της κομμουνιστικής Αριστεράς αναφορικά με τη σχέση της με τις υπόλοιπες εκδοχές της Αριστεράς. Από τη  “Λαϊκή Συσπείρωση», της δημοτικής ομάδας του ΚΚΕ, δεν μπορεί κανείς να περιμένει εκπλήξεις: εδώ δεν υπάρχει καμία ρευστότητα, αλλά η θανατερή σταθερότητα του απολιθώματος.

Η προοπτική: Επείγει να ανοίξει άμεσα η συζήτηση στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της χώρας για τις υποψηφιότητες και τους προγραμματικούς στόχους των διαφόρων εκλογικών συνδυασμών: η αναμέτρηση στις δημοτικές εκλογές είναι προοίμιο για το είδος της πολιτικής αλλαγής που θα ακολουθήσει (ή δε θα ακολουθήσει)  σε εθνικό επίπεδο – οι εναλλακτικές δυνάμεις της κοινωνίας θα πρέπει να δηλώσουν ενεργά και άμεσα την παρουσία τους στο πολιτικό πεδίο.

Σημείωση: Σήμερα πεντηκοστή δεύτερη (52) ημέρα της απεργίας των εργαζομένων στην Κόκα Κόλα της Θεσσαλονίκης και η δημοτική τηλεόραση  μετατράπηκε σε φερέφωνο των επιχειρημάτων της πολυεθνικής εταιρίας: εκούσια ή ακούσια είναι αδιάφορο – η διοίκηση του Γιάννη  Μπουτάρη φέρει ακέραιη την ευθύνη για την άθλια συμπεριφορά των δημοτικών μέσων ενημέρωσης που κινούνται πέρα από κάθε κώδικα επαγγελματικής δεοντολογίας. [Για τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης και τη στάση τους στο ζήτημα της απεργίας και γενικώς για την απεργιακή σύγκρουση  βλ. και: Όμηρος Ταχμαζίδης, H Coca Cola  και η αποσιώπηση των ειδήσεων, Όμηρος Ταχμαζίδης, Εν-οχλείται η Coca Cola  από τη φωνή του τηλεβόα, Όμηρος Ταχμαζίδης, Δεν εισάγεται Coca Cola  από το Κοζλοντούι].