Στα Ενθέματα της ΑΥΓΗΣ αύριο Κυριακή 17 Νοεμβρίου‏

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

 

Κείμενα των: Στέφαν Κολίνι, Άρη Καλαντίδη, Δημήτρη Παπανικολάου, Ηλία Νικολακόπουλου, Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, Αχμέτ Ινσέλ

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 

Από την κρίση των δικτατοριών στην κρίση της δημοκρατίας. Ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς συζητάνε για  τη σημασία του Πολυτεχνείου, τη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη,  τη στάση του Κ. Καραμανλή, τη συμβολή του Πουλαντζά στη μελέτη των δικτατοριών, γιατί σήμερα δεν ζούμε μια «νέα χούντα», αλλά τον εκφυλισμό της δημοκρατίας.

Η. Νικολακόπουλος: «[Ξαναγυρίζουμε στην εποχή] Πιουριφόι που έκανε δηλώσεις για το πότε πρέπει να γίνουν εκλογές, με ποιο εκλογικό σύστημα κ.ο.κ. Τέτοιου είδους παρεμβάσεις βλέπουμε και σήμερα, με την τρόικα -- προσωπικά δεν καταλαβαίνω ούτε καν σε επικοινωνιακό επίπεδο πώς φτάσαμε σε αυτό το χάλι… […] Δεν έχουμε παρασύνταγμα σήμερα, αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτό τον ρόλο τον παίζει, όχι το Μνημόνιο, αλλά η συμπεριφορά και οι εμμονές της Τρόικας».

Κ. Τσουκαλάς: «Τα δημοκρατικά ελλείμματα πολλαπλασιάζονται, οι πολιτικές εξουσίες γίνονται πιο αυταρχικές, καταπιεστικές, ανεξέλεγκτες και τελικά βλακώδεις. Όπως ο Πουλαντζάς μιλούσε για τη δημοκρατική ρήξη, υπάρχει και ένα άλλο όριο, αντίστροφο: Από ποιο σημείο και πέρα μπορεί να μιλάμε για ανεπίστρεπτη αυταρχική ρήξη, δικτατορική ρήξη; Δεν έχουμε φτάσει εκεί, αλλά ας το έχουμε κατά νου».

Το «Γενικό Λαϊκό Ιατρείο» του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης ανασυστήνει την ιστορία του ιατρείου του Πολυτεχνείου, που στήθηκε τις μέρες τις εξέγερσης από εθελοντές γιατρούς και φοιτητές: «Η έρευνα έχει πιστοποιήσει μέχρι στιγμής ότι τουλάχιστον τέσσερις από τους εικοσιτέσσερις τεκμηριωμένους νεκρούς των ημερών εκείνων χτυπήθηκαν από τα πυρά των δυνάμεων ασφαλείας στην ευρύτερη περίμετρο του Πολυτεχνείου, τις βραδινές ώρες της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου. […]. Ταυτόχρονα, είναι γεγονός ότι στο χώρο του Πολυτεχνείου μεταφέρθηκαν και αρκετοί αιμόφυρτοι τραυματίες από σφαίρες (έχουν ταυτοποιηθεί επωνύμως τουλάχιστον δεκαέξι που τελικώς επιβίωσαν), ορισμένοι από τους οποίους είχαν χάσει τις αισθήσεις τους».

Ανώτατη εκπαίδευση: Επωλήθη. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το δοκίμιο του  καθηγητή λογοτεχνίας στην Οξφόρδη Stefan Collini,  για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Γιατί, παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι κοινός: «Το να ασκούμε κριτική στην πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στα πανεπιστήμια δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε πως παλιότερα όλα είχαν καλώς ή πως αναπολούμε κάποια χρυσή εποχή στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε, ούτε, τέλος πως τα πανεπιστήμια δεν είναι υπόλογα στην κοινωνία -- κατηγορίες, όλες αυτές, που απαγγέλλουν οι υπερασπιστές της  εν λόγω πολιτικής προκειμένου να απαξιώσουν τη δικαιολογημένη κριτική που τους γίνεται. Με άλλα λόγια, η επιλογή δεν έγκειται ανάμεσα στην υποστήριξη της σημερινής πολιτικής και σε κάποια αίσθηση κεκτημένων δικαιωμάτων που ισοδυναμεί με στρουθοκαμηλισμό» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Ομόφυλα ζευγάρια: Μονίμως «εκτός προτεραιότητας»; Γράφει ο Άρης Καλαντίδης: «Ναι, γνωρίζω το επιχείρημα: υπάρχουν “πολύ σημαντικότερα προβλήματα αυτή τη στιγμή” από το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.  Μια στιγμή που κρατάει χρόνια… Και, με κάποιον μυστήριο τρόπο, το θέμα πάει πάντοτε στον πάτο της λίστας με τις προτεραιότητες, λες και οι νομοθέτες δεν δουλεύουν πάντοτε πολλά θέματα ταυτόχρονα. Πολύ φοβάμαι πως πρόκειται μόνον για δικαιολογία, που ίσα-ίσα κρατάει τα προσχήματα για να μη φανεί  η βαθιά ομοφοβία μεγάλου κομματιού μιας κοινωνίας που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της».

Στην Ευρώπη, στην Ευρώπη! Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου: «Ρε παιδιά, οι υπόλοιποι; Στην ιδανική μου ατζέντα αυτό θα έπρεπε να είναι το βασανιστικό ερώτημα σε κάθε πολιτική εκφορά του ομοφυλόφιλου κινήματος, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα σήμερα. Η βαθιά κατανόηση, δηλαδή, του ότι η καταπίεση, η εκμετάλευση, ο αποκλεισμός και η άρνηση δικαιωμάτων, η υπονόμευση της αυτονομίας, είναι πλέγματα που εγκλωβίζουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων και πολλές πλευρές της ζωής των ίδιων ανθρώπων ταυτόχρονα. Η αίσθηση ότι στην υποτέλεια και την αποστέρηση είμαστε από πολλές μπάντες συνδεδεμένοι. Και η απόφαση αυτή η σύνδεση να γίνει η βάση της ελευθεριακής μας πολιτικής».

Ερντογάν, ο ιμάμης. Ένας ξεκάθαρος και κοντινός κίνδυνος για τη δημοκρατία. Ο Αχμέτ Ινσέλ γράφει για την προσπάθεια Ερντογάν να ελέγξει την προσωπική ζωή, απαγορεύοντας τη συγκατοίκηση φοιτητών αντίθετου φύλου: «[Ας θυμηθούμε τι είχε πει ο Ερντογάν το 1994]. Ο Αλπέρ Γκιορμούς, μετά την απαγόρευση πώλησης αλκοόλ σε όλα τα καφέ και τα εστιατόρια που ανήκουν στον δήμο, είχε ρωτήσει τον Ερντογάν, νεοεκλεγέντα τότε δήμαρχο Κωνσταντινούπολης: “Γιατί δεν αφήνετε τους ανθρώπους μόνους τους ενώπιον των αμαρτιών τους;”. Η απάντηση που έλαβε έκανε, όπως είπε ο  Γκιορμούς, «το αίμα του να παγώσει»: “Γιατί εγώ είμαι ταυτόχρονα και ιμάμης αυτής της πόλης. Και το να εμποδίζω τους ανθρώπους να διαπράττουν αμαρτίες συγκαταλέγεται στα καθήκοντά μου”. Αυτό που εννοούσε δεν ήταν ο ιμάμης του τζαμιού της γειτονιάς που λέει την προσευχή, αλλά ο λειτουργός της θρησκείας που ερμηνεύει τον νόμο, που θεωρείται θρησκευτική αυθεντία – από εκείνους τους ιμάμηδες που έχουν φτιάξει τις νομικές σχολές του Ισλάμ” (μετάφραση: Ιλεάνα Μορώνη).