Ποια είναι στην πραγματικότητα η αυτοαποκαλούμενη «Ομάδα Αλήθειας»;

Πρόκειται για όργανο φασιστικής αντιΚΚΕ επίθεση από τους «Γεωργαλάδες» του Μητσοτάκη! Αποκάλυψη του inside story H αυτοαποκαλούμενη “Ομάδα Αλήθειας” πρόκειται για μια από τις κορυφές ενός δυσώδους τριγώνου μεταξύ της κυβέρνησης, μιας ιδιωτικής εταιρείας κομματικών φίλων του νεοδημοκρατικού καθεστώτος και της εν λόγω “ομάδας” που αποτελεί επικοινωνιακό βραχίονα του Μαξίμου, σιτιζόμενη με δημόσιο χρήμα, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του inside story. Σύμφωνα, επίσης, με ρεπορτάζ της εφημερίδας Documento, η εταιρεία Blue Skies, που σχετίζεται στενά με την επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας και του Μεγάρου Μαξίμου, φέρεται να λειτουργεί ως ανεπίσημος χρηματοδοτικός μηχανισμός για το κόμμα, διαχειριζόμενη ιδιωτικά κεφάλαια μέσω υπόγειων διαδρομών. Η έρευνα μιλά για ένα περίπλοκο δίκτυο σχέσεων ανάμεσα σε πρόσωπα του πολιτικού μηχανισμού της ΝΔ και υπαλλήλους της Blue Skies, που εργάζονταν ταυτόχρονα για κομματικές ανάγκες, ακόμα και σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις, ενώ οι μισθοδοσίες τους φέρονται να προέρχονταν από την εν λόγω εταιρεία. Η Blue Skies, σύμφωνα με την εφημερίδα, δήλωνε στο μισθολόγιο πρόσωπα που έγιναν υπουργοί, σύμβουλοι στο Μαξίμου, μετακλητοί και υπάλληλοι βουλευτών. Κομβικό στοιχείο του ρεπορτάζ αποτελεί η διασύνδεση της Blue Skies με την «Ομάδα Αλήθειας», έναν επικοινωνιακό πυρήνα της ΝΔ, που έχει κατηγορηθεί για στοχευμένες επιθέσεις και χειραγώγηση του δημόσιου λόγου. Όπως καταγγέλλεται, πολλά από τα μέλη της Ομάδας, καθώς και σύμβουλοι και μετακλητοί της κυβέρνησης, εμφανίζονται επίσημα ως υπάλληλοι της Blue Skies, χωρίς να αναφέρεται αυτή η εργασιακή σχέση στα επίσημα βιογραφικά τους. Αραγε, είναι ακριβή τα ρεπορτάζ; Τέτοιοι “ανιδιοτελείς” και “αγνοί ιδεολόγοι” τα παιδάκια της “Ομάδας Αλήθειας”, αυτού του επικοινωνιακού παραμάγαζου της ΝΔ; Θα πέφταμε από τα σύννεφα… “Ξέπλυμα” της χούντας Φυσικά ανεξαρτήτως “σίτισης”, δεν έχουμε καμία αμφιβολία για το ιδεολογικό “ποιόν” των εν λόγω. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για το “είδος” που έφτασε στο σημείο να προχωρά σε ξέπλυμα της χούντας ανήμερα του Πολυτεχνείου! Ηταν τότε που σε βίντεό τους γίνεται συστηματική προσπάθεια να ξεπλυθούν οι χουντικοί στρατιωτικοί οι οποίοι, όπως ακούμε, προειδοποίησαν, λέει, τους φοιτητές να απομακρυνθούν πριν μπει το τανκς. Ακούμε επίσης ότι οι φαντάροι έκαναν διάδρομο για να προστατεύσουν την έξοδο των φοιτητών. Υπενθυμίζουμε: Στη δίκη του Πολυτεχνείου, πέρα από τους Ιωαννίδη, Παπαδόπολου και Ντερτιλή, καταδικάστηκαν άλλοι 4 ανώτεροι αξιωματικοί τους στρατού -προφανώς χωρίς λόγο, κατά την Ομάδα Αλήθειας. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η σφαγή έγινε από κοινού από το στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος. Το χειρότερο, όμως, σημείο του βίντεο της Ομάδας Αλήθειας, είναι η αναφορά ότι δεν υπήρξαν νεκροί μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά έξω από αυτόν. Εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: Τι σημασία έχει το πού ακριβώς δολοφονήθηκαν οι εξεγερμένοι. Η χωροταξία του θανάτου έχει σημασία μόνο αν θέλεις να αναπαραγάγεις καλυμμένα το γκεμπελίστικο ψέμα περί μύθου του Πολυτεχνείου. Αυτό είναι ένα τρικ που επινόησε ο Άδωνις Γεωργιάδης στα χρόνια του ΛΑΟΣ. Λες λοιπόν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο (οπότε μύθος η υπόθεση) και προσθέτεις ότι οι νεκροί ήταν απ’ έξω, για να μη σε κατηγορήσουν ότι δεν είσαι δημοκράτης και φας και καμιά μήνυση. Αυτό που μένει όμως είναι η αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου. Τις αθλιότητες εκείνου του βίντεο της Ομάδας Αλήθειας, τις ακούγαμε τα τελευταία 50 χρόνια μόνο από τους ακροδεξιούς και τους χουντικούς. Το ότι τις υιοθετεί πια το κυβερνών κόμμα αποτελεί άγος για την κυβέρνηση Μητσοτάκη με σφραγίδα “Ομάδα Αλήθειας”. Ναι, αυτοί οι τύποι εφτασαν στο σημείο να μετρούν τόσο πολύ τον ίσκιο τους για μπόι τους ώστε να νομίζουν ότι μπορούσαν να βρωμίσουν – και μάλιστα ανήμερα της επετείου – ακόμα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εφτασε στο σημείο ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας μέσω της αποκαλούμενης “Ομάδας Αλήθειας” να λερώσει με τις ερπύστριες της βρωμιάς της και αυτή την ημέρα, συνεπώς δεν έχουμε παρά να συμβάλουμε σε αυτή την… ευγενική τους προσπάθεια. Θα σταθούμε ειδικότερα στους… αγώνες της παράταξης των Μητσοτάκη-Γεωργιάδη – Ομάδας βρωμιάς σε σχέση με το Πολυτεχνείο, που σε μεγάλο βαθμό αφενός εξηγούν αφετέρου δηλώνουν το… ιστορικό βάθος της δυσανεξίας τους με το θέμα. Φυσικά δεν θα ανακαλύψουμε την ιστορική…πυρίτιδα. Δείτε το, απλώς, ως υπενθύμιση. Αλλωστε οι αγώνες της παράταξης του κ. Μητσοτάκη στο Πολυτεχνείο (και για το Πολυτεχνείο) είναι γνωστοί. Γνωστότατοι: Απ’ όταν ο Καραμανλής παραλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας από τον Φαίδωνα Γκιζίκη και ορκιζόταν ενώπιόν του, ενώπιον, δηλαδή, του ίδιου ανθρώπου που μετά το Πολυτεχνείο και λόγω του Πολυτεχνείου διοριζόταν «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» της χούντας. Απ’ όταν ο στενός συνεργάτης του… εθνάρχη, ο και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Τσάτσος έγραφε: «Η στάση μου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν απλώς αξιοπρεπής. Ούτε βόμβες έφτιαχνα, ούτε βγήκα στο πεζοδρόμιο (…) Οταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν τη δικτατορία και ότι, όπως στα χρόνια της Κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον. Εχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακρυά από το Πολυτεχνείο, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς» (Κωνσταντίνος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», τ. Β΄, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2000, σ. 393). Απ’ όταν, ανήμερα της πορείας του Πολυτεχνείου (1980) δολοφονούνταν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου. Και από τη θέση που κάθεται σήμερα ο Μητσοτάκης, ο τότε πρωθυπουργός Ράλλης αθώωνε την Αστυνομία, λέγοντας για τους φόνους: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη»…. Απ’ όταν ο άλλος αρχηγός της παράταξης του Μητσοτάκη, ο Αβέρωφ, δήλωνε (Επίκαιρα, 10/5/1979) για το Πολυτεχνείο: “…Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων «πολυαρίθμων νεκρών», να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…”. Απ’ όταν ο σημερινός αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη, ο Γεωργιάδης, επαναλάμβανε – με πάθος – τα του Αβέρωφ μόλις προ διετίας, ενώ ήδη από την εποχή του ΛΑΟΣ διατράνωνε: “Δεν αντέχω τα παραμύθια. Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο. Ούτε ένας”… Απ’ όταν τα “μπουμπούκια” της βασιλοχουντικής Εθνικής Παρατάξεως του ’77 ενσωματώνονταν το 1981 στην ΝΔ και βουλευτής του κόμματος του οποίου προΐσταται σήμερα ο Μητσοτάκης, εκλέγετο ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της “Εθνικής Παράταξης”, ο Σπύρος Θεοτόκης. Κι απ’ όταν ο σημερινός υπουργός του Μητσοτάκη, ο Βορίδης, τον Μάρτη του 1985, παραλάμβανε από τον καταδικασμένο σήμερα ναζί Μιχαλολιάκο την ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος, δηλαδή, του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Θα το επαναλάβουμε: Οι αγώνες της παράταξης του κ.Μητσοτάκη (και) για το Πολυτεχνείο, είναι – δυστυχώς για τον κ.Μητσοτάκη και τις ομάδες βρωμιάς του κόμματός του – γνωστότατοι… Οι ξεπλυματίες της χούντας προβιβάστηκαν σε… αντιΚουΚουΕδολόγοι Ε, λοιπόν, αυτό το “είδος” των υπηρετών της… “αλήθειας”, ζήλεψαν δόξα ιδεολογικου… νωματάρχη της δεκαετίας του ’50 και με τα “ιστορικά” εφόδια του πιο γελοίου αντικομμουνισμού και της πιο χυδαίας ιστορικής παραχάραξης που παλιά την δίδασκαν οι “θαλαμοφύλακες” της χούντας, έφτιαξαν πρόσφατα έναν νέο οχετό που το λένε βίντεο για να διηγηθούν, κατά την ορολογία τους, “τα μεγαλύτερα εγκλήματα της αριστεράς” και συγκεκριμένα του ΚΚΕ… Κι έτσι, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιο κέντρο καθοδηγεί τον εσμό της πολιτικής αλητείας σε διαδίκτυο και πλατφόρμες, ό,τι υπάρχει χύμα από τρολ και από βρωμιάρηδες σε facebook, twitter κτλ ήρθαν αυτοί και το εξέμεσαν τσουβαλάτα: Τι “προδοτικό” το ΚΚΕ που έκανε “παιδομάζωμα” και ήθελε “ανεξάρτητη τη Μακεδονία”, τι “αντιπατριωτικό” το ΚΚΕ που δεν ήθελε την μικρασιατική εκστρατεία, τι “υπέροχη” η ταινία του Γκατζογιάννη “Ελένη” (για αυτόν τον βόρβορο διαβάστε εδω: Ελένη) και τι “αιμοσταγής” ο Αρης Βελουχιώτης, τι “δολοφονικό” το ΚΚΕ των… “κονσερβοκουτιών” που σκότωνε “πατριώτες” και όχι δωσίλογους στα Δεκεμβριανά και στον… Μελιγαλά (!!!) κι άλλα τέτοια βγαλμένα από την κοιλιά του Γεωργαλά και των κουίσλινγκ της Κατοχής. Αφού, επομένως, τα αμόρφωτα ΔΑΠιτοειδή ξύνονται στην γκλίτσα, ας τους κάνουμε το χατήρι: 1) Παιδομάζωμα: Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους “φιλέλληνες” Αμερικανούς “μπίσνεσμαν”, σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την “ευλογία” υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας. Γινόταν από τα όργανα της “βασιλομήτορος”, που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα “αναμορφωτήρια” της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν! Μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η “μόλυνσή τους” από “κομμουνιστικά γονίδια”! Χώρος υποδοχής για την “αποστείρωση” των “συμμοριτόπληκτων” παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού… Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην …εφαρμογή των “αρχών” τους περί “Πατρίδος – Θρησκείας – Οικογένειας”, κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για “παιδομάζωμα”! Πρόθεση των “δημίων κομμουνιστών”, σύμφωνα με τα ασφαλίτικα έντυπα της εποχής, ήταν “να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα… να τη βομβαρδίσουν με “μαρξιστικάς βόμβας” διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των… “. Αυτά αναπαράγονται εν έτει 2025 από τους “ιδεολογικούς” κατσαπλιάδες της “Ομάδας Αλήθειας”. Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο: “Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού… δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;”! Τόσο εύληπτο, ώστε η “μη αποκήρυξη του παιδομαζώματος” να αποτελεί “έγκλημα” ισότιμο της “μη αποκήρυξης του κομμουνισμού”, επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία… Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να προχωρήσουν από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες “Ναπάλμ”, που εκτόξευε η “Βασιλική Αεροπορία” κατά του αγωνιζόμενου λαού. Παιδιά, που αποτελούσαν υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά – εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου “βασιλικές παιδουπόλεις”… (για περισσότερα στοιχεία αμόρφωτα ΔΑΠιτοειδή, εδω: Το “παιδομάζωμα”, η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης, εδω: Τα παιδιά του εμφυλίου πολέμου: “Παιδομάζωμα” ή “παιδοσώσιμο”; και εδω: Αποκάλυψη: Το εμπόριο βρεφών του μετεμφυλιακού κράτους, η Φρειδερίκη και ο εσμός της εθνικοφροσύνης ) 2) Μακεδονικό Εχει πολύ ενδιαφέρον να μιλάνε για το Μακεδονικό και τις θέσεις του ΚΚΕ οι τύποι-απόγονοι του “Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας”! Οι ξεπουληματίες, δηλαδή, όλης της Ελλάδας! Οι χειροκροτητές του “η Ελλάδα είναι ο πιο δεδομένος και πιο πρόθυμος σύμμαχος των ΗΠΑ”! Οι τσανακογλείφτες του “η Κύπρος κείται μακράν”! Για να σερβιριστεί το γλυκό της ιστορικής παραχάραξης και της πολιτικής αμορφωσιάς, ξεθάβουν την περίφημη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ του Γενάρη του ‘49, με τρόπο αποσπασματικό, συνθηματολογικό, πρωτόγονα αντικομμουνιστικό. Οι δε τυμβωρύχοι, που ασκούν «κριτική» και ολοφύρονται για την τάχα έλλειψη «πατριωτισμού» (από τους κομμουνιστές, φυσικά…) περί την 5η Ολομέλεια, τι δεν λένε; Ότι το μόνο κόμμα που έχει τοποθετηθεί ολοκληρωμένα για την 5η Ολομέλεια, αλλά και για την πολιτική προϊστορία εκείνης της θέσης, είναι το ίδιο το ΚΚΕ! Και μάλιστα εδώ και 75 ολόκληρα χρόνια!!! Τι δεν λένε; Ότι εκείνη η λαθεμένη θέση (όπου το ΚΚΕ μιλούσε για «σλαβομακεδόνες», αλλά αυτό το ξεχνούν…), δεν κράτησε ούτε δέκα μήνες. Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την εγκατέλειψε στην αμέσως επόμενη, την 6η Ολομέλεια, τον Οκτώβρη του ‘49. Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την απέρριψε. Πότε; Εδώ και 75 χρόνια! Μα οι καλοί μας «πατριώτες», που ζητούν… εξηγήσεις από τους κομμουνιστές και τους επιτιμούν για «έλλειψη πατριωτισμού» (!!!), για μια θέση που οι κομμουνιστές, όμως, την έχουν εξηγήσει και απορρίψει εδώ και 75 χρόνια, απορροφημένοι καθώς είναι με την αντικομμουνιστική σπέκουλα, αποφεύγουν – όπως ο διάολος το λιβάνι – να μας πουν ένα: Κάποιο δείγμα δικής τους αυτοκριτικής, για όσα αυτοί διέπραξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της 75χρονης αντικομμουνιστικής «λαθολογίας» τους, υπάρχει; Ένα τέτοιο δείγμα έχουν να μας παρουσιάσουν; Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι αυτοί έκαναν και τι «ξεχνούν». Πάμε να δούμε τι κρύβει τόσο η λατρεία τους για τους Αμερικάνους, όσο και τα… ψεκασμένα του περί «διεθνούς κομμουνισμού». Πάμε να δούμε πως εξελίχτηκε το λεγόμενο «Μακεδονικό» και ποιοι θα έπρεπε να απολογούνται. Πρώτο: Τα ΔΑΠιτοειδή «ξεχνούν» ότι το 1948 η σύγκρουση μεταξύ Στάλιν – Τίτο οδηγεί στην αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ. «Ξεχνούν» ότι από εκεί και πέρα ο Τίτο γίνεται το αγαπημένο παιδί των Αμερικάνων. Όσοι μιλούν για Τίτο σήμερα, ώστε να πέφτει το «τιτικό» ανάθεμα στον… κομμουνισμό, στον Στάλιν και πάντα στο ΚΚΕ, αυτό το «ξεχνούν». Τόση, μάλιστα, είναι η αγάπη των Αμερικάνων προς τη Γιουγκοσλαβία (που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) που οι τράπεζές τους αποδεσμεύουν τις ποσότητες του χρυσού της που κατακρατούν και τον Σεπτέμβρη του ’49 οι ΗΠΑ χορηγούν το πρώτο δάνειο στον Τίτο ύψους 20 εκ. δολαρίων. Δεύτερο: Μαζί με την αγάπη τους προς τον Τίτο, οι Αμερικάνοι – την ίδια εποχή που ρίχνουν βόμβες ναπάλμ στην Ελλάδα – ζητούν επιμόνως από τις δουλικές ελληνικές κυβερνήσεις την πλήρη εξομάλυνση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων με στόχο τον περαιτέρω προσεταιρισμό της Γιουγκοσλαβίας στην αγκαλιά της Δύσης. Οι επιθυμίες των Αμερικάνων (παρότι η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αντιμετωπίζονται από το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα, όπως συνήθως: Ως προσταγή. Τρίτο: Στο πλαίσιο της ικανοποίησης των Αμερικανικών προσταγών – την προώθηση των οποίων έχει αναλάβει η βρετανική διπλωματία – ο Πιπινέλης (ήδη από τον Μάρτη του ’49) ενημερώνει τον Βρετανό πρέσβη για κινήσεις «συνεννόησης» μεταξύ Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας (https://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_68_23-01-97_10.jsp). Μια στάση εδώ: Ο Πιπινέλης, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι, είναι ο από τον Ιούνιο του 1947 έως τον Νοέμβριο του 1948 ο μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών και αργότερα ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη το 1950, είναι από το 1952 ο μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας στο ΝΑΤΟ,είναι μετεμφυλιακά το στέλεχος του Ελληνικού Συναγερμού του Παπάγου, είναι ο βουλευτής της ΕΡΕ και ο υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Καραμανλή (1961-1963) και φυσικά είναι ο μόνιμος υπουργός Εξωτερικών της χούντας των συνταγματαρχών μέχρι το θάνατό του το 1970. Αυτός ο… πατριώταρος είχε αναλάβει την υπόθεση. Τέταρτο: Λίγες μέρες αργότερα από την ενημέρωση Πιπινέλη στον Βρετανό και «συγκεκριμένα στις 31 Μαρτίου 1949 η λονδρέζικη εφημερίδα “Daily Mail” δημοσίευσε μια συνέντευξη του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ντ. Τσαλδάρη, ο οποίος δήλωνε ότι ενδέχεται μέσα σ’ ένα χρόνο η Ελλάδα να είναι σύμμαχος του Τίτο» (βλ: ο.π). Έτσι παιζόταν το παιχνίδι, παρά τις διαψεύσεις που ακολούθησαν. Και ποιοι το έπαιζαν το παιχνίδι της ελληνογιουγκοσλαβικής σύμπλευσης, για την υπέρ Αμερικανών αξιοποίηση της σύγκρουσης μεταξύ του Στάλιν με τον Τίτο (σε μια περίοδο που η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της); Άλλη μια στάση εδώ: Ποιος ήταν ο Ντίνος Τσαλδάρης; Μα ποιος άλλος από τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος, μέγας εθνικόφρων, διατελέσας άλλοτε πρωθυπουργός, άλλοτε αντιπρόεδρος και άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σε πλείστες όσες εμφυλιακές κυβερνήσεις. Πέμπτο: Ο,τι δεν ολοκληρώθηκε εν μέσω εμφυλίου ήρθε να ανατεθεί στον πρόθυμο Νικόλαο Πλαστήρα και στον ακόμα προθυμότερο αντιπρόεδρό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έτσι, μόλις 5 μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, στις 20 Απρίλη 1950, ο Πλαστήρας στη συνάντησή του στην Αθήνα με τον S.Sehovic, τον επιτετραμμένο της Γιουγκοσλαβίας (σσ: της Γιουγκοσλαβίας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) δίνoυν τα χέρια για την πλήρη εξομάλυνση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων (μεταξύ άλλων: Σ.Σφέτας, Η εξομάλυνση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων 1950/51, Βαλκανικά Σύμμεικτα 12-13 (2001- 2)). Έκτο: Με στρωμένο το έδαφος όλο το προηγούμενο διάστημα, τα πάντα ολοκληρώθηκαν μετά την ανάληψη από τον Σοφοκλή Βενιζέλο της δικής του διακυβέρνησης. Έτσι στις 28 Νοεμβρίου 1950, ο Βενιζέλος – με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργούς τους Ευάγγελο Αβέρωφ και Κωνσταντίνο Τσάτσο – διακηρύσσει στη Βουλή την πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων των δυο κρατών και σε λιγότερο από ένα μήνα γίνεται ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας (της χώρας, δηλαδή, που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της)… Έβδομο: Κάπως έτσι φτάνουμε στα 1954. Κυβέρνηση ο Συναγερμός. Πρωθυπουργός ο Παπάγος. Μέλη της κυβέρνησης όλοι οι Πυγμαλίωνες του Καμμένου, οι πρόγονοι των «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική»: Από Καραμανλή και Ράλλη μέχρι Κανελλόπουλο και Στέφανο Στεφανόπουλο. Στο κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος με τη Γιουγκοσλαβία (της χώρας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής (Βήμα 6/6/1954 και Νίκος Μισολίδης «Οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις 1950 – 1954»): «Kατόπιν προσκλήσεως του Βασιλέως των Ελλήνων, ο Πρόεδρος Γιόσιπ Μπρος Τίτο αφίκετο δι’ επίσημον επίσκεψιν εις Αθήνας την 2αν Ιουνίου 1954. Ο κ. Κότσα Πόποβιτς, υπουργός Εξωτερικών, μετείχε της συνοδείας του Προέδρου. Κατά τας συνομιλίας, αίτινες έλαβον χώραν και εις ας μετέσχον ο Στρατάρχης Τίτο, ο Στρατάρχης Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Αλέξανδρος Παπάγος, ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Σ. Στεφανόπουλος, εξητάσθη επιμελώς η διεθνής κατάστασις υπό το φως των προσφάτων γεγονότων. Αι συνομιλίαι αύται, χαρακτηρισθείσαι υπό πλήρους εγκαρδιότητος, κατέδειξαν δια μίαν εισέτι φοράν, την στενήν φιλίαν, ήτις υφίσταται μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδος και επέτρεψαν να διαπιστωθή ταυτότης αντιλήψεων εφ’ όλων των ζητημάτων, άτινα απετέλεσαν αντικείμενον των εν λόγω συνομιλιών. Η εξέτασις των ειδικών θεμάτων, άτινα ενδιαφέρουν τας δύο χώρας, απέδειξε την αρμονίαν των μεταξύ των σχέσεων και την θέλησιν προς σταθεροποίησιν αυτών. Εξεφράσθη η επιθυμία επεκτάσεως της εποικοδομητικής συνεργασίας των εφ΄όλων των πεδίων: πολιτικού, οικονομικού και μορφωτικού. Εις τον τομέα των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών διεπιστώθη ότι αι πραγματοποιηθείσαι μέχρι τούδε πρόοδοι υπήρξαν λίαν ικανοποιητικαί και ότι το πνεύμα ειλικρινούς και πλήρους συνεργασίας , εφ’ ου αι σχέσεις αύται βασίζονται, δικαιολογεί γόνιμον δια το μέλλον προοπτικήν». Και παρακάτω: «(…) αι δύο Κυβερνήσεις, εν πλήρει συμφωνία μετά της Τουρκικής Κυβερνήσεως, συνεφώνησαν όπως συμπληρώσουν το Τριμερές Σύμφωνον, δια της συνάψεως επισήμου συμμαχίας, σταθεροποιούσαι αύτω την ειρήνην και την συλλογικήν ασφάλειαν εν τω πνεύματι του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών. Προς τον σκοπόν τούτον απεφάσισαν όπως η συμμαχία συσταθή (sera etablie) υπό του Συμβουλίου των Υπουργών των Εξωτερικών, κατά την προσεχή τούτου ετησίαν Σύνοδον εν Βελιγραδίω(…)». Αυτό ήταν το κλίμα των σχέσεων με την Γιουγκοσλαβία και στις κατοπινές συναντήσεις του Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Τίτο και το 1956 (δυο μάλιστα φορές, μια στην Ελλάδα, μία στο Βελιγράδι), σε αυτό το κλίμα είχαμε το Νομοθετικό Διάταγμα 4009, ΦΕΚ 238 της 5/11/1959 περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας όπου στο άρθρο 7 γίνεται λόγος για το υπουργείο Δικαιοσύνης της Μακεδονίας κοκ. Μόνο που όταν γίνονταν όλα τα προηγούμενα, κι εφόσον σήμερα τα θεωρούν «αποτρόπαια», να ενημερώσουμε τους Βουκεφάλες για μια σημαντική αποκάλυψη: Τότε, ξέρετε, στην Ελλάδα δεν κυβερνούσε ούτε ο «διεθνής κομμουνισμός», ούτε το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, για την ακρίβεια, ήταν εκτός νόμου. Κυβερνούσαν αυτοί. Οι πολιτικοί πρόγονοι της “Ομάδας Αλήθειας”. Καταλάβατε, αμόρφωτα ΔΑΠιτοειδή; Και κάτι ακόμα: Στις 14 Ιουλίου 1943 δημοσιεύτηκε στον ελληνικό τύπο ανακοίνωση των γερμανικών αρχών στην οποία αναφέρονταν ότι παραχωρούνταν η «από στρατιωτικής απόψεως ασφάλειαν στην περιοχή ανατολικά του Αξιού» στις βουλγαρικές δυνάμεις λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στα πολεμικά μέτωπα και «εξαιτίας της πληγής των ανταρτών». Επρόκειτο για την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στην Μακεδονία. Το πρωί της 22ας Ιουλίου 1943 εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, μετά από κάλεσμα του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας γεμίζοντας την οδό Πανεπιστημίου από την Ομόνοια μέχρι τα Προπύλαια καθώς και τους γύρω δρόμους διαδηλώνοντας ενάντια στην βουλγαρική κατοχή της Μακεδονίας. Εκεί ήταν που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν δεκάδες. Εκεί ήταν που έβαλε το κορμί της απέναντι στο τανκ η Σταθοπούλου. Εκεί ήταν, έτσι ήταν, που οι… “ΕΑΜοβούλγαροι” και το ΚΚΕ ματαίωσαν την βουλγαρική κατοχή στη Μακεδονία. Μπορούν να μας πουν τα κωλόπαιδα της “Ομάδας Αλήθειας” αν ήταν κανένας δικός τους πολιτικός πρόγονος σε κείνη την διαδήλωση; Κι αν ναι, από ποια μεριά;… (διαβάστε εδω για το Μακεδονικό και για Τη στάση του ΚΚΕ) 3) Μικρασιατική καταστροφή Μιλούν για την (διαβάστε εδω:) Μικρασιατική εκστρατεία και την Μικρασιατική καταστροφή τα απολειφάδια της ιστορίας! Ζητούν… δήλωση μετανοίας 100 χρόνια μετά από το ΚΚΕ που είχε την ΤΙΜΗ να είναι το ΜΟΝΟ κόμμα που την πολέμησε πασχίζοντας με τις δυνάμεις του να την αποτρέψει και ποζάρουν σαν… πατριώτες αυτοί που αποκαλούν “εθνάρχες” εκείνους που προκάλεσαν την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Ελλάδας! Ζητούν τα ρέστα από το ΚΚΕ αυτοί που οι πολιτικοί τους πρόγονοι, αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή, αποκαλούσαν μετά τους μικρασιάτες πρόσφυγες “τουρκόσπορους”! Ε, να λοιπόν, για ποιούς σφαγιάστηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί, να για ποιόν μάτωσε ο ελληνικός λαός, να ποιοί ήταν οι “εθνάρχες” σας και να τι σόι “πατριώτες” είστε κι εσείς: “Πως εδόθη από τους Συμμάχους η εντολή της καταλήψεως της Σμύρνης Ε.Βενιζέλος: (Πρωθυπουργός): Ακούτε εδω… Τάς συμμαχικάς σχέσεις τας οποίας είχον είναι ότι με εκάλεσαν μιαν ημέραν και αι τέσσαρες και μου είπον: ¨Είσαι εις θέσιν να καταλάβης την Σμύρνην;”. Και τους είπον μάλιστα, και μου έδωκαν εντολήν να την καταλάβω” (“Ελευθέριος Βενιζέλος – Τρεις αγορεύσεις” – έκδοση Realnews, σελίδα 83) Φτου σας… “πατριώτες”. 4) Αρης Βελουχιώτης Τα αμόρφωτα της “Ομάδας Αλήθειας” έπιασαν στο στόμα τους τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ. Αλλά αφού τόσο τους νοιάζει η αλήθεια γιατί δεν κάθονται να διαβάσουν τι έλεγαν οι δικοί τους, από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο μέχρι κι αυτόν τον Αβέρωφ για τον “αγνό ιδεολόγο”, τον “ευφυή άνθρωπο», με ” ψυχοσύνθεση ηγέτου”, τον «ηγέτη», τον «γενναίο», τον «καλό οργανωτή», τον “δυνατό”, “στοχαστικό”, με “λεπτότητα” Αρη Βελουχιώτη. Οι δικοί τους τα λένε. Είναι πολύ απλό. Γιατί αυτά τα τσουτσέκια μοιάζουν πολύ με εκείνο το κουμάσι που χαιρόταν με το κρεμασμένο στο φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων κεφάλι του Αρη και για τον οποίο (στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945) ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:«Χαράς ευαγγέλια» γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με «τας κεκανονισμένας τιμάς» τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του.Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους». 5) Δεκέμβρης ’44 Μιλούν τα τον Δεκέμβρη του ’44 οι υμνητές του Χίτη του Γρίβα, μιλούν για τον Δεκέμβρη του ’44 οι απολογητές των γερμανοτσολιάδων που πάνω τους στήθηκε ο “εθνικός κορμός” που αυτοί σήμερα υπηρετούν και γλείφουν. Βλέπετε από τον χυδαίο αντικομμουνισμό μέχρι το ξέπλυμα του δωσιλογισμού, μισός… Γεωργιάδης δρόμος είναι (διαβάστε εδω για το πως και από μαθαίνουν την “ιστορία” αυτά τα παιδάκια: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη (…) και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι…») Εφτασαν να μιλούν στο βίντεο-οχετό τους για “ομαδικό τάφο”… σφαγιασθέντων εκ των κομμουνιστών βρικολακιάζοντας την εποχή που ο Βρετανός συνδικαλιστής και απεσταλμένος του Ουίνστον Τσόρτσιλ, σερ Ουόλτερ Σιτρίν, «ανακάλυπτε» πηγάδια με χιλιάδες πτώματα -δήθεν θύματα του ΕΛΑΣ στην Πετρούπολη και τον Κορυδαλλό ενώ άλλα πτώματα ξεθάφτηκαν και μεταφέρθηκαν ως «σφαγιασθέντες» από τον ΕΛΑΣ στην «έκθεση» του Περιστερίου για να αναγνωρισθούν, υποτίθεται, από τους συγγενείς τους. Ομως, ανάμεσα στα πτώματα βρίσκονταν μέλη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Τις ίδιες μέρες, οι αστικές εφημερίδες δημοσιοποιούσαν ονόματα νεκρών, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν ακόμα και όμηροι που είχαν πιαστεί από τους Αγγλους και είχαν σταλεί στην Ελ Ντάμπα. Ηταν στη βάση αυτών των χαλκευμένων στοιχείων που στηρίχθηκαν οι κατηγορίες με τις οποίες καταδικάστηκαν ή εκτελέστηκαν πολλοί αγωνιστές, και που σήμερα αναπαράγουν οι τσόγλανοι. Αλλά τι έγινε τον Δεκέμβρη; Εκείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944 δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ήδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαικής αναδημιουργίας. Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ» (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948). Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της. Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα. Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγηκε στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες. Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα. Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα — ΕΑΜ». Τα εγγλέζικα βόλια, σε συνεργασία με τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών, ξαναχτυπούν. Νέοι νεκροί… Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων. Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας. Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» υπήρξε και παραμένει ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορείς να διακρίνεις πότε μιλά η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. Ανάλογα με την απάντηση έρχεται στην επιφάνεια είτε η λεβεντιά του αντάρτη είτε το νήμα που συνέδεε τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες», τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες». Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας. Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ, στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Πολυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων. Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους. Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία. Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές: Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει. Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας: Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική έναντι των νικητών αντιπάλων τους! Συμφωνούμε… Ένα ερώτημα που συνήθιζε να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη ήταν τούτο: Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα; Η απάντηση από τα ανιστόρητα θρασίμια του συστήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «πρώην» αριστερούς και νυν γενίτσαρους, είναι γνωστή: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»… Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν». Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν. Η απάντηση στο ερώτηση αν τότε νικούσαμε εμείς, όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά, αν νικούσαμε όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και στρατιωτικά, είναι αυτή: Επειδή τότε νίκησαν αυτοί που νίκησαν και επειδή ακριβώς χάσαμε εμείς, επειδή ο λαός έχασε, γι’ αυτό η Ελλάδα, που μέσα στην Κατοχή «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα», έφτασε να πεινάει μετά τον Εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί. Επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, και επειδή νίκησαν αυτοί, γι’ αυτό η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία, στα πραξικοπήματα και στις χούντες. Επειδή νίκησαν αυτοί και επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, γι’ αυτό η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου. Αυτή είναι η αλήθεια που την έγραψε με το αίμα του ο ανθός του ελληνικού λαού: Ναι, αν είχαμε νικήσει εμείς, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει. Ο λαός της θα είχε κερδίσει. Και μια καταφανής απόδειξη είναι οι “ομάδες βρωμιάς” που μας κουνάνε και το δάκτυλο. 6) Δωσίλογοι Τα απολειφάδια της “Ομάδας Αλήθειας” έχουν άποψη για τον θάνατο της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη. Δεν ξέρουν τίποτα, όμως, για τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ που αποφάσισε τη διαγραφή της από το σωματείο, στηριζόμενη στο ότι η Παπαδάκη διατηρούσε σχέση με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη και με αξιωματικό των ναζί. Και κυρίως δεν ξέρουν τίποτα για την εκτέλεση από το ΚΚΕ του δολοφόνου της Παπαδάκη και την καταδίκη της δολοφονίας από το ΚΚΕ. Μιλούν, τα ΔΑΠιτοειδή, για την εκτέλεση του υπουργού “Δικαιοσύνης” του εμφυλιακού κράτους, του Λαδά, το 1948. Δεν ξέρουν τίποτα, βέβαια, για τους 900 κομμουνιστές που είχε εκτελέσει ο Λαδάς, ούτε για την “υπόσχεσή του” ότι θα εκτελούσε άλλους δυόμισι χιλιάδες κομμουνιστές. Ούτε, φυσικά, ξέρουν τίποτα για τον “μεταμεληθέντα” και μη εκτελεσθέντα εκτελεστή του Λαδά που το 1972 υμνούσε την χούντα των συνταγματαρχών… Αλλά εκεί που το θράσος τους γίνεται σημαία δυσωδίας είναι όταν λένε ότι το ΚΚΕ είχε στόχο τους “πατριώτες” και όχι τους δωσίλογους. Ε, ας δούμε ποιός αγαπούσε και ποιος αγαπάει τους δωσίλογους: – Τους αγαπούσαν και τους αγαπούν αυτοί που τους είχαν, τους δωσίλογους, συνεργάτες στα Δεκεμβριανά (διαβάστε εδω: Οι δωσίλογοι τον Δεκέμβρη – του Δημήτρη Κουσουρή) – Τους αγαπούσαν και τους αγαπούν αυτοί που τους αμνήστευσαν: Στην Αθήνα από τις 15.000 μηνύσεις και καταγγελίες κατά δωσιλόγων το 85% αρχειοθετήθηκε. Ο λόγος είναι ότι «πολλοί δωσίλογοι προσέφεραν κατόπιν τις υπηρεσίες τους στο νέο καθεστώς που στήθηκε υπό την αιγίδα των συμμάχων για την καταπολέμηση του Κομμουνισμού. Επίσης διέθεταν σοβαρή οικονομική επιφάνεια και διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό. Και έτσι σε ένα μεγάλο βαθμό κατάφεραν να διαφύγουν της τιμωρίας». Συνολικά εκτελέστηκαν 25 δωσίλογοι σε όλη την Ελλάδα. «Την ίδια πενταετία, από το 1944 έως το 1949 εκτελούνται από τα έκτακτα στρατοδικεία 3.500 κομμουνιστές ή συμπαθούντες τον Κομμουνισμό». – Τους αγαπούσαν και τους αγαπούν αυτοί που τους κατέστησαν “εθνικό κορμό”: Σε Αθήνα και Πειραιά υποβλήθηκαν 20.000 μηνύσεις κατά δωσιλόγων. Δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν περίπου 300 σε μικρές ποινές. Σε εκτελεστικό απόσπασμα οδηγήθηκαν μόλις… 2. Αυτού του κράτους κλακαδόροι και αυτής της πολιτικής παρακαταθήκης γελωτοποιοί είναι οι της “Ομάδας Αλήθειας”. 7) Μελιγαλάς Εκεί, δε, που δίνουν τα ρέστα τους οι της “Ομάδας Αλήθειας” είναι όταν παίρνουν επ’ ώμου την φασιστική προπαγάνδα και για την μάχη στο… Μελιγαλά!!! Το τί έγινε στον Μελιγαλά είναι γνωστό και καμιά ταγματαλήτικη κατασκευή δεν μπορεί να παραχαράξει την αλήθεια (διαβάστε εδω: Η αλήθεια για το Μελιγαλά). Οι άνθρωποι αυτοί ξεφτιλίζονται σε τέτοιο βαθμό που το μόνο που τους αξίζει είναι το σάλιο που θα χαραμίσεις για λογαριασμό τους να μην ξεπερνάει τα επίπεδα της “ιστορίας από τα Lidl”. Εξηγούμαστε: Ακόμα και η… Βικιπαιδεια (που δεν φημίζεται για τον… φιλοκομμουνισμό της), αναφέρει: “Η μάχη του Μελιγαλά έλαβε χώρα στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας, από τις 13 ως και τις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 ανάμεσα στον ΕΛΑΣ, αντιστασιακό στρατό του ΕΑΜ, και τα δωσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ). Ανταρτοομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δρούσαν στην κατεχόμενη Πελοπόννησο από το 1942 και το 1943 ξεκίνησαν να εδραιώνουν την κυριαρχία τους στην περιοχή. Για την αντιμετώπισή τους οι γερμανικές αρχές οργάνωσαν τα ΤΑ, ένα από τα οποία είχε έδρα τον Μελιγαλά, τα οποία συμμετείχαν σε αντιανταρτικές επιχειρήσεις και μαζικά αντίποινα εναντίον του συμπαθούντος πληθυσμού. Καθώς πλησίαζε η απελευθέρωση, οι ταγματασφαλίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο του ΕΛΑΣ. Μετά την αποχώρηση των κατοχικών γερμανικών δυνάμεων από την Πελοπόννησο τον Σεπτέμβριο του 1944, και μετά τη μάχη της Καλαμάτας, μέρος της δωσιλογικής διοίκησης κατέφυγε στον Μελιγαλά όπου οχυρώθηκε μια δύναμη περίπου 1.000 ταγματασφαλιτών. Εκεί περικυκλώθηκαν από τμήματα του ΕΛΑΣ, συνολικής δύναμης περίπου 1.200 ανταρτών. Μετά από τριήμερη σκληρή μάχη, οι αντάρτες εκπόρθησαν τις οχυρώσεις των ταγματασφαλιτών και εισήλθαν στην πόλη. Την επικράτηση του ΕΛΑΣ ακολούθησε σφαγή, κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν εκτελέσεις αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και κάποιων αμάχων σε μια κοντινή «πηγάδα». Το πλήθος των εκτελεσθέντων υπολογίζεται σε περίπου 700 με 1100. Μετά τη διάδοση της είδησης οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εργάστηκαν στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας για την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας, περιορίζοντας τα φαινόμενα αντεκδικήσεων. Μεταπολεμικά οι εκτελεσθέντες μνημονεύονταν στον επίσημο δημόσιο λόγο ως «πατριώτες», θύματα της «κομμουνιστικής βαρβαρότητας». Μετά την έκλειψη της εθνικόφρονος κρατικής αιγίδας, τη δεκαετία του ’80, οι εκτελεσθέντες τιμώνται από τους βιολογικούς απογόνους και τους ιδεολογικούς επιγόνους τους στην άκρα δεξιά (…)”. Το ενδιαφέρον, όμως, στην περίπτωση της “Ομάδας Αλήθειας” είναι ότι αυτό το αποκαλυπτικό από όλες τις απόψεις βίντεό της, όπου υπεραμύνεται μέχρι και των ταγματασφαλιτών στο Μελιγαλά, κυκλοφορεί λίγες μέρες πριν από την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Θυμίζουμε: Στις 15 Σεπτέμβρη 2013 οι ναζί της Χρυσής Αυγής επέλεξαν τον Μελιγαλά για να κάνουν την πρώτη μαζική επίδειξη των ναζιστικών ταγμάτων τους. Δυο μέρες μετά, οι ναζί της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα… Συμπέρασμα 1ο: Η τέτοια, μάλιστα, επίθεσή τους στο ΚΚΕ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία από μέρους τους για το ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος. Συμπέρασμα 2ο: Φτου σας! Συμπέρασμα 3ο: Φιλελεύθερε και δημοκράτη Μητσοτάκη, να τους χαίρεσαι. Πηγή imerodromos.gr