Στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τέθηκαν -και ώς ένα βαθμό απαντήθηκαν- αρκετά ερωτήματα σχετικά με την οργάνωση και τον ρόλο του κόμματος, τις σχέσεις του κόμματος με την κυβέρνηση, τις σχέσεις του με την κοινωνία και τα κινήματα, την κυβερνητική πολιτική, πτυχές και επιπτώσεις της στην κοινωνία.
Όμως από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο άνοιγμα του συνεδρίου και τις τοποθετήσεις των συνέδρων την Παρασκευή φάνηκε ότι υπάρχει ένα βασανιστικό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο επικαθορίζει και τις απαντήσεις σε όλα τα προηγούμενα: Μπορεί η κυβέρνηση -κατά βάση- του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση «με την κοινωνία όρθια», όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας, ή να ασκήσει αριστερή - προοδευτική πολιτική υπό ασφυκτικές δημοσιονομικές συνθήκες, όπως το διατυπώνουν άλλα στελέχη;
Εικάζουμε ότι η απάντηση στο κεντρικό ερώτημα θα μείνει ανοιχτή μέχρι το τέλος του συνεδρίου αφού, κατά κοινή μάλλον εκτίμηση, συναρτάται με έναν άγνωστο Χ: τις ρυθμίσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους και τον χρόνο που αυτές θα ληφθούν. Αυτή τη στιγμή αυτός φαίνεται να είναι ο καθοριστικός παράγων για την επιτυχία ή μη του προγράμματος συνολικά.
Αν γυρίσουμε έναν χρόνο πίσω, θα θυμηθούμε ότι, μετά τη συμφωνία Ελλάδας - δανειστών, και οι δύο πλευρές διατείνονταν ότι το νέο τριετές πρόγραμμα είναι «εμπροσθοβαρές» τόσο ως προς τα υφεσιακά μέτρα όσο και ως προς τη χρηματοδότηση. Ότι μετά από ένα χρόνο, πάνω - κάτω, η χώρα θα επέστρεφε στην ανάπτυξη και στο τέλος του προγράμματος, το 2018, θα ήταν σε θέση να αφήσει οριστικά πίσω τη σκοτεινή περίοδο των Μνημονίων και της διεθνούς εποπτείας.
Αν επίσης θυμηθούμε πότε υποβλήθηκε η ελληνική πρόταση για το ασφαλιστικό και πότε ολοκληρώθηκε η συζήτηση ή πόσο έχει καθυστερήσει το νομοσχέδιο για το πλαστικό χρήμα, όχι με ευθύνη της ελληνικής πλευράς, όπως επισήμανε την Παρασκευή και ο Ν. Βούτσης, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος της συνεχούς διαπραγμάτευσης χωρίς τέλος είναι και πάλι ορατός.
Κάτι τέτοιο θα ήταν οδυνηρό για την επιτυχία του προγράμματος και, βεβαίως, για τους πολίτες που περιμένουν κάποια στιγμή να πιάσουν τόπο οι θυσίες χρόνων.
Άρα, τι κάνουμε και προς τα πού πάνε τα πράγματα; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το αίτημα που είχαν διατυπώσει τις προηγούμενες εβδομάδες όλα τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου και επαναδιατύπωσε υπό τη μορφή απόφασης - προειδοποίησης προς τους δανειστές ο Αλ. Τσίπρας στην έναρξη του συνεδρίου: Τώρα και ταυτόχρονα να ληφθούν οι αποφάσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση και την αναδιάρθρωση του χρέους, το «θα δούμε» δεν θα γίνει αποδεκτό.
Αν κανείς διερωτηθεί εδώ πώς η Ελλάδα μπορεί να επιβάλει τον χρόνο των αποφάσεων και να μη συρθεί μετά τις γερμανικές εκλογές, που θα γίνουν τον Νοέμβριο του 2017, μπορεί να συνεκτιμηθεί ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται στη θέση στην οποία βρισκόταν το 2015, η Ευρώπη είναι αρκετά διαφορετική, ίσως και ασθενική, οι συσχετισμοί δυνάμεων έχουν μεταβληθεί και η γερμανική κυβέρνηση δεν αισθάνεται τόσο καλά τελευταία...
Αυτό είναι ένα άλλο πλαίσιο συζήτησης, που ναι μεν τίποτα δεν εγγυάται, αλλά αφήνει και αρκετά περιθώρια.
(Από το κύριο άρθρο της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ Αυγής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου