«Ξεκίνησε και τυπικά η νέα σχολική χρονιά, με τον υπουργό παιδείας να
προβλέπει τη χειρότερη!
Πράγματι, μια σχολική χρονιά με τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για
την παιδεία να έχουν φτάσει στο τραγικά χαμηλό ποσοστό του 1,9% του ΑΕΠ, όταν
στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι 5,5%.
Με τους εκπαιδευτικούς να έχουν μειωθεί κατά 30%, ενώ οι μισθοί τους
έχουν καταρρακωθεί, όπως άλλωστε και όλων των εργαζομένων. Με τις προσλήψεις
των νέων εκπαιδευτικών να είναι κυριολεκτικά μηδενικές την ίδια ώρα που οι
άνεργοι εκπαιδευτικοί ξεπερνούν τους 78.000. Με τους αναπληρωτές να στερούνται
της προϋπηρεσία τους, ακόμη κι επιδομάτων που θα δικαιούνταν αν ήταν μόνιμοι
(επίδομα ευθύνης του ολοήμερου). Με την ειδική αγωγή συνεχώς στο στόχαστρο. Με
την τράπεζα θεμάτων και την αλλαγή του τρόπου προαγωγής από τάξη σε τάξη στο
Λύκειο να αυξάνει τη μαθητική διαρροή και να
εξωθεί τους μαθητές στην πρόωρη μεταγυμνασιακή στενή κατάρτιση και τη
μαθητεία. Με χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών και χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες.
Με τα προβλήματα στις μεταφορές των μαθητών να συνεχίζονται.
Με τα ιδιωτικά φροντιστήρια να είναι τελικά οι μόνοι κερδισμένοι.
Και τον περιφερειακό διευθυντή να υπενθυμίζει στις ευχές που έστειλε στα
σχολεία ότι απαιτείται «μία εκπαιδευτική κοινότητα δυνατή και ενωμένη,
προσηλωμένη στην προσπάθεια για την επίτευξη της αριστείας». Και απαντάμε: οι συνθήκες απαιτούν μια
σχολική κοινότητα δυνατή και ενωμένη, προσηλωμένη στον αγώνα για ένα δημόσιο
σχολείο που θα παρέχει όλα τα αναγκαία μορφωτικά εφόδια χωρίς να χρειάζεται να
βάζουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη. Ένα σχολείο με μαθήματα που τα απαιτεί η ίδια
η ζωή και όχι οι ανάγκες της αγοράς. Ένα σχολείο που θα μαθαίνει δημιουργικά
και δεν θα εξετάζει εξοντωτικά. Μια διδασκαλία που θα σέβεται την προσωπικότητα
και το ρυθμό ανάπτυξης του παιδιού και δεν θα το κακομεταχειρίζεται με ύλη και
βιβλία που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία του.
Μπορούμε;
Μια σχολική κοινότητα που θα
εξασφαλίσει δίχρονη προσχολική εκπαίδευση για κάθε παιδί, ολοκλήρωση της
μόρφωσής του με δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, και στη συνέχεια ελεύθερη
πρόσβαση σε δημόσια τριτοβάθμια ιδρύματα ή μεταλυκειακή τεχνική-επαγγελματική
εκπαίδευση.
Μπορούμε;
Μια σχολική κοινότητα που θα χτίσει την εκπαίδευση που θέτει στο
επίκεντρο του σχολείου τον/την εκπαιδευτικό και τον/την θεωρεί πρωτεργάτη στο
χτίσιμο του σχολείου που χρειάζεται η νέα γενιά. Κι όχι φοβισμένο υπάλληλο κάτω
από τις εντολές του διευθυντή.
Μπορούμε;
Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, λέμε ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Ασφαλώς όχι μόνοι μας. Ασφαλώς όχι
χωρίς κόπο. Και δεσμευόμαστε για όλα αυτά. Δεσμευόμαστε μέσα από το πρόγραμμά
μας για την παιδεία, που θα αποτελέσει τη βάση ενός ουσιαστικού διαλόγου με
όλους τους εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς φορείς, με όλη την κοινωνία.
Κλείνουμε με ευχές στους εκπαιδευτικούς που συνταξιοδοτήθηκαν. Με ευχές
σε εκπαιδευτικούς και μαθητές για το καλύτερο για τη δύσκολη σχολική χρονιά που
αρχίζει. Με ευχές για μια χρονιά που θέλουμε και θα αγωνιστούμε να
σηματοδοτήσει την ανατροπή των μνημονίων, της τρόικας, της συγκυβέρνησης. Για
ένα σχολείο χωρίς λιτότητα και περικοπές. Για ένα σχολείο δημόσιο, δωρεάν για
όλο το λαό και τις ανάγκες του.
Τμήμα Παιδείας
ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου