''Τώρα όλα είναι μια χαρά!''. Ο Καρέλιας, ο Ολάντ, ο Χότζας και οι άλλοι...

«Κοντά στη Λεψίνα είναι μια ρεματιά και ένα γεφύρι. Εκεί, κάθε νύχτα φαίνεται μια βλαχοπούλα. Κάποιοι ακούν μονάχα τα πατήματά της ενώ κάποιοι άλλοι αλαφροΐσκιωτοι τη βλέπουν. Η βλαχοπούλα δεν πειράζει κανένα» (Παράδοση από την Ελευσίνα).

Τα γεφύρια στη λαϊκή φαντασία είναι συνήθως τόποι στοιχειωμένοι. Η δυσκολία για την κατασκευή ενός γεφυριού οδήγησε τους ανθρώπους στο να φανταστούν διάφορες ιστορίες. Για να θεμελιωθεί ένα γεφύρι και να ημερέψει το στοιχειό του ποταμού έπρεπε να γίνει κάποια θυσία. Το πιο γνωστό και πολυτραγουδισμένο γεφύρι είναι εκείνο της Άρτας.

Αιώνες πριν, σε πολλούς πολιτισμούς,  οι ανθρώπινες θυσίες, περιλαμβάνονταν στο μενού των ιεροτελεστιών εξευμενισμού, ακόμη και των αγαπημένων θεών. Με τους θεούς δε μπορούμε να τα βάζουμε. Αντίθετα, για να μη θυμώνουν, πρέπει να προσφέρουμε ελπίζοντας στην επιείκεια τους...

Ας μη βιαστεί κανείς να σταθεί με εκσυγχρονιστική αλαζονεία απέναντι τις προλήψεις, την δεισιδαιμονία και την συνακόλουθη εθελούσια προσφορά θυσίας που έχουν μεγάλο βάθος στην ανθρώπινη διαδρομή.

Στην αυγή του νέου έτους, ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ανακοίνωνε με αρκετό θόρυβο μια νέα πρωτοβουλία ενάντια στην υψηλότατη ανεργία στη χώρα του.

Μίλησε για ένα ‘’Σύμφωνο Υπευθυνότητας’’ με τους εργοδότες, το οποίο όπως διευκρίνισε θεμελιώνεται στην εξής πολύ απλή αρχή: ‘’Χαμηλότερο κόστος απασχόλησης και μικρότεροι περιορισμοί στις επιχειρηματικές δράσεις. Σε αντάλλαγμα οι επιχειρηματίες θα επιδείξουν προθυμία για προσλήψεις με συμβάσεις μικρής διάρκειας και για περιορισμό των απολύσεων’’.

Το μέτρο θεωρείται αναγκαίο για την ενίσχυση της Ανταγωνιστικότητας της Γαλλίας, έναντι της Γερμανίας, της Ανατολικής Ευρώπης και φυσικά της Κίνας. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα ίδια μέτρα πάρθηκαν και εκεί, όπως και στην Ελλάδα και παντού και είναι ένα ερώτημα ποιός και πως θα αποκτήσει πλεονέκτημα σε αυτό το διαγωνισμό βαρβαρότητας.

Ποια είναι αυτή η Ανταγωνιστικότητα; Ως φαίνεται πρόκειται για κάποια θεά που πρέπει να καταλαγιάζεται το πάθος της ή να διατηρείται η νεότητά της, με θυσίες. Οι δε πολυεθνικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις, μάλλον είναι οι σύγχρονες ιέρειες, εκπρόσωποι μεταξύ θνητών που την υπηρετούν πιστά, έχοντας ως ταπεινό μέτρο αφοσίωσης το κέρδος.

Στην περίπτωση της Γαλλίας, τα θυσιάσματα είναι περίπου τρία εκατομμύρια άνεργοι ή το 10,9% του εργατικού δυναμικού. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Από τον περασμένο Μάιο στη χώρα του διαφωτισμού, μπαίνουν σε εφαρμογή ένα σύνολο ρυθμίσεων που κάνουν ευκολότερες τις απολύσεις, ενώ δίνεται η απόλυτη σχεδόν ελευθερία για μείωση κατά το δοκούν των μισθών και των ωρών εργασίας, με αντάλλαγμα κάποιες προσλήψεις μερικής απασχόλησης.

Οι τελευταίες γίνονται άραγε; Σύμφωνα με την International Herald Tribune, το μέτρο της  ελάφρυνση φόρων  στους ιδιοκτήτες εστιατορίων στη Γαλλίθα για να κάνουν κάποιες εποχικές προσλήψεις, απλά οδήγησε στο ‘’παντελόνιασμα’’ της ωφέλειας από αυτούς.

Πως απαντούν άραγε οι  εργοδότες, στην πρόταση για Σύμφωνο Υπευθυνότητας; 

‘’Είμαστε έτοιμοι να συμμετάσχουμε δραστήρια’’, δηλώνει ο πρόεδρος της ένωσης των εργοδοτών (Medef) Mr Gattaz, συμπληρώνοντας: ‘’Αλλά πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, διότι το ζήτημα είναι επείγον’’!

Την ίδια βιασύνη έχει και η κυβέρνηση Ολάντ. Αλλά και υψηλή αίσθηση καθήκοντος: ‘’Πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατό, να περικόψουμε δαπάνες, ώστε να μειωθούν χρέος και έλλειμμα και να εξασφαλιστεί η σταθερότητα του ευρώ’’, δηλώνει ο Πρόεδρος της Γαλλίας.

Πόσα όμοια είναι τα πράγματα!

Κατά τα άλλα, στοιχηματίζουμε, ότι μετά από κάποια χρόνια, θα εμφανιστούν και εκεί κάποιοι φωτισμένοι επιχειρηματίες, αλά Καρέλια, που θα μοιράζουν,  φιλεύσπλαχνα και ανοιχτόκαρδα,  λεφτά σε εργαζόμενους. Αν δεν τους δοξολογούν οι ίδιοι μέσα στη δυστυχία τους, σίγουρα θα τους υμνολογούν οι γελωτοποιοί υπηρέτες τους, δηλαδή τα αστικά κόμματα και τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Κατά το γνωστό ανέκδοτο με το Χότζα:

Μια φορά κι έναν καιρό, εκεί που ο Χότζας καθότανε και απολάμβανε τον ναργιλέ του, ήρθε και τον βρήκε ένας χωρικός.

-”Χότζα μου”, του λέει, ”ήρθα και σε βρήκα γιατί έχω μεγάλο πρόβλημα και θέλω τη συμβουλή σου.”

Βγάζει ο Χότζας το μαρκούτσι απ’ το στόμα, φτύνει κάτω, τον κοιτά στα μάτια και λέει:
-”Πες μου, φίλε μου, τα βάσανά σου”.
-”Να, όπως ξέρεις έχω μεγάλη οικογένεια. Έχω έξι παιδιά, τους γονείς μου και τα πεθερικά μου. Όλοι -δώδεκα νοματέοι- μένουμε στην παράγκα μου, που την ξέρεις, ένα τόσο δα δωματιάκι είναι. Η κατάσταση είναι αφόρητη και λεφτά για σπίτι δεν έχω. Τι να κάνω Χότζα μου, πες μου. Εσύ όλο και κάποια λύση θα έχεις στο μυαλό σου.”
Τον κοιτάει ο Χότζας σκεφτικός, τραβάει μια τζούρα από τον ναργιλέ και του αποκρίνεται:
-”Αν φίλε μου θέλεις να γλιτώσεις από αυτήν την αφόρητη κατάσταση, δεν έχεις παρά να βάλεις και τις κότες μέσα στο σπίτι”.
-”Μα Χότζα μου…”
-”Βάλ’ τις κι έλα σε τρεις μέρες να μου πεις τι έγινε.”
Σκύβει το κεφάλι ο χωρικός και πηγαίνει υπάκουα και παίρνει τις κότες και τις βάζει μες στο σπίτι. Τρεις μέρες μετά, σε ελεεινή κατάσταση, ξαναπάει στον Χότζα.
-¨Καλώς το φίλο μου! Έλα να μου πεις τα νέα σου.”

-”Τι νέα να σου πω Χότζα μου! Η κατάσταση έγινε απελπιστική. Δε φτάνει που πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, έχουμε και τις κότες με τα κακαρίσματα και τις κουτουλιές τους!”
-Μμμ… Βαλε και την κατσίκα! – Τι;;;;  απάντησε ο δόλιος ο χωρικός.

-Θα κάνεις αυτο που σου λέω…. Και λίγες μέρες μετα, σε ακόμη πιο άθλια κατάσταση, να σου πάλι ο χωρικός στον Χότζα.

-Δεν αντέχουμε άλλο Χότζα μου, πες μου τι να κάνω. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.

-”Ωραία! Βάλε και το γουρούνι!”
-”…”
-”Άκου να σου πω! Εδώ ήρθες να ζητήσεις βοήθεια. Αν δεν κάνεις ό,τι σου λένε να πας να λύσεις μόνος σου τα προβλήματά σου! Τράβα λοιπόν να βάλεις και το γουρούνι κι έλα σε τρεις μέρες να μ’ ενημερώσεις!”
Ξανασκύβει το κεφάλι ο χωρικός, ξαναπηγαίνει υπάκουα και παίρνει το γουρούνι και το βάζει μες στο σπίτι.
Τρεις μέρες μετά με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια, με ρυτίδες κούρασης χαραγμένες στο πρόσωπό του, με βήμα σερνάμενο από την εξάντληση ξαναπάει στον Χότζα.
-”Λοιπόν;”
-”Τι λοιπόν Χότζα μου; Σκέφτομαι ή να πουλήσω τα παιδιά μου ή να σκοτώσω τους γέρους…”
-”Μην κάνεις βιαστικά πράγματα. Θα κάνεις αυτό που θα σου πω εγώ: θα πας και θα βγάλεις το γουρούνι και την κατσίκα από το σπίτι και σε τρεις μέρες θα ‘ρθείς να το συζητήσουμε.”
Τρεις μέρες μετά ένας ξεκούραστος χωρικός, με ολόφρεσκο, χαμογελαστό πρόσωπο εμφανίστηκε πετώντας, παρά περπατώντας, μπροστά στον Χότζα.
-”Χαρούμενο σε βλέπω!”
-”Μόνο χαρούμενο;! Μ΄έσωσες Χότζα μου! Τώρα  όλα είναι μια χαρά!

http://aristeroblog.gr/node/2203