«Και μια μέρα
θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και
πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο»
«Όποτε και να
έφευγες, Βλάσση Βελλόπουλε, θα ήταν νωρίς γιατί δεν σταμάτησες ποτέ να
αγωνίζεσαι, να ψάχνεις, να περιπλανιέσαι για το περιβάλλον, για τη ποιότητα ζωής,
για την κοινωνία.
Δεν είναι
όλες οι ζωές το ίδιο τη στιγμή που ο θάνατος κόβει το νήμα τους. Άλλες
είναι σύντομες, άλλες αδειανές κι άλλες γεμάτες πλούσιες εμπειρίες. Η δική σου
ζωή, ήταν γεμάτη, σύντροφε Βλάσση.
Έζησες μια
γεμάτη, «ζωντανή» ζωή. Στάθηκες λεβέντικα απέναντι στη ζωή με μια πηγαία κι
ανίκητη αισιοδοξία, με μια ψυχραιμία στα δύσκολα - σχεδόν «εκνευριστική» για
τους φίλους σου και τους εχθρούς σου - με μια διαρκή ζωντάνια εφήβου.
Αξιοζήλευτη, σχεδόν για όλους αυτούς που σε γνώρισαν. Αγαπούσες τη ζωή και το
έδειχνες διαρκώς.
Αυτό κρατάμε
και σε αποχαιρετάμε έχοντας στο μυαλό μας τους στίχους του ποιητή Τ.
Λειβαδίτη:
«Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο»
Καλό σου ταξίδι σύντροφε Βλάσση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου