Το «Humans of New York» (HONY) είναι ένα από τα πιο γνωστά Facebook pages που υπάρχουν στο ίντερνετ, με περισσότερους από 15 εκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες, αφιερώνει τις επόμενες δέκα ημέρες στην προσφυγική κρίση, στην Κω.


Ο Αμερικανός φωτογράφος και blogger Brandon Stanton, ξεκίνησε το 2010 να τραβά πορτρέτα ανθρώπων που του κέντριζαν το ενδιαφέρον στους δρόμους της Νέας Υόρκης, συνοδευόμενα από μια μικρή ιστορία που αφηγούνταν οι ίδιοι.

Με τον καιρό το project άρχισε να έχει σημαντικό κοινωνικό αντίκτυπο, ενώ το 2013 ο Stanton κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του «HONY», το οποίο έγινε ανάρπαστο. Πριν λίγες ημέρες, ο Stanton ήρθε στην Κω, με σκοπό να καταγράψει στο φωτογραφικό του blog ιστορίες προσφύγων. Πρόκειται για το πιο σημαντικό φωτορεπορτάζ που έχει κάνει ποτέ και το πραγματοποιεί σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNΗCR).

Ο ίδιος, ανακοίνωσε την αποστολή στο blog του ως εξής:

"Για τις επόμενες ημέρες, θα μοιράζομαι ιστορίες προσφύγων, οι οποίοι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη. Συμπληρωματικά, θα στρέφω τα φώτα σε μερικούς από τους ανθρώπους που προσπαθούν να υποβοηθήσουν τη διευκόλυνση της μετανάστευσης και του ασύλου τους. Αυτοί οι μετανάστες αποτελούν μέρος μιας από τις μεγαλύτερες μετακινήσεις πληθυσμών στη σύγχρονη ιστορία. Αλλά οι ιστορίες τους συντίθενται από μοναδικές και ασυνήθιστες τραγωδίες. Εν μέσω της τρέχουσας "μετανάστευτικής κρίσης", υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.

Και υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες καθώς ψάχνουν για ένα νέο σπίτι. Δεδομένου ότι η κατάσταση μεταβάλλεται συνεχώς, ακόμα δεν είμαι σίγουρος για όλους τους προορισμούς μου. Αλλά κατά τη διάρκεια των επόμενων δέκα ημέρες ή λίγο παραπάνω, ελπίζω να μοιραστώ όσες από αυτές τις ιστορίες μπορέσω να βρω".
 
For the next several days, I'm going to be sharing stories from refugees who are currently making their way across...
Posted by Humans of New York on Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου 2015

Η ιστορία που δημοσίευσε ο Σταντον χθές βράδυ είναι αυτή του Μοχάμαντ, ενος Κούρδου από το Βόρειο Ιράκ, ο οποίος αναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς εξαιτίας των Τζιχαντιστών. Στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα, δεν ήταν όπως τα περίμενε: «Το νησί στο οποίο αποβιβαστήκαμε λεγόταν Σαμοθράκη. Ήμασταν τόσο ευγνώμονες που ήμασταν εκεί. Νομίζαμε ότι είχαμε φτάσει στην ασφάλεια. Αρχίσαμε να περπατάμε προς το αστυνομικό τμήμα για να εγγραφούμε ως πρόσφυγες. Ζητήσαμε μάλιστα από έναν άνθρωπο στην άκρη του δρόμου να καλέσει την αστυνομία για εμάς. Είπα στους άλλους πρόσφυγες να με αφήσουν να μιλήσω γι 'αυτούς, επειδή μιλάω αγγλικά. Ξαφνικά δύο τζιπ της αστυνομίας ήρθαν επιταχύνοντας προς το μέρος μας και πάτησαν απότομα τα φρένα.

Ενήργησαν σαν να ήμασταν δολοφόνοι και έψαχναν για εμάς. Εστρεψαν τα όπλα τους προς εμάς και φώναξαν: «! Ψηλά τα χέρια». Τους είπα: «Σας παρακαλώ, μόλις διαφύγαμε από τον πόλεμο, δεν είμαστε εγκληματίες!» Είπαν: "Σκάσε, μαλάκα!" Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη λέξη: "Μαλάκα, Μαλάκα, Μαλάκα". Μόνο έτσι μας απευθύνονταν. Μας έριξαν στη φυλακή. Τα ρούχα μας ήταν βρεγμένα και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να τρέμουμε. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Εξακολουθώ να αισθάνομαι αυτό το κρύο στα κόκαλά μου. Για τρεις μέρες δεν είχαμε φαγητό ή νερό.

Είπα στην αστυνομία: «Δεν χρειαζόμαστε τροφή, αλλά σας παρακαλώ δώστε μας νερό.» Παρακάλεσα τον διοικητή να μας αφήσει να πιούμε νερό. Πάλι μου απάντησε: "Σκάσε μαλάκα" Θα θυμάμαι το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είχε ένα κενό στα δόντια του, έτσι έφτυνε επάνω μας, όταν μιλούσε. Επέλεξε να παρακολουθεί επτά άνθρωπους να υποφέρουν από δίψα για τρεις μέρες, ενώ τον εκλιπαρούσαν για νερό. Σωθήκαμε όταν τελικά μας έβαλαν σε ένα πλοίο και μας έστειλαν σε ένα στρατόπεδο στην ηπειρωτική χώρα.

Για δώδεκα ημέρες μείναμε εκεί πριν ξεκινήσουμε το περπάτημα προς βορρά. Περπατήσαμε για τρεις εβδομάδες. Δεν έτρωγα τίποτα, παρά μόνο φύλλα. Όπως ένα ζώο. Ήπιαμε νερό από βρώμικα ποτάμια. Τα πόδια μου μεγάλωσαν τόσο από το πρήξιμο που έπρεπε να βγάλω τα παπούτσια μου. Όταν φτάσαμε στα σύνορα, ένας Αλβανός αστυνομικός μας βρήκε και ρώτησε αν ήμασταν πρόσφυγες. Όταν του είπαμε «ναι», μου είπε ότι θα μας βοηθήσει.

Μας είπε να κρυφτούμε στο δάσος μέχρι το σούρουπο. Εγώ δεν εμπιστευόμουν αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να τρέξω. Όταν ήρθε το βράδυ, μας φόρτωσε όλους στο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια, μας οδήγησε στο σπίτι του και μας άφησε να μείνουμε εκεί για μία εβδομάδα. Μας αγόρασε καινούρια ρούχα. Μας τάϊζε κάθε βράδυ. Μου είπε: «Μην ντρέπεστε. Έχω ζήσει κι εγώ έναν πόλεμο. Τώρα είστε η οικογένειά μου και αυτό είναι το σπίτι είναι και δικό σας".

 
"The island we landed on was called Samothrace. We were so thankful to be there. We thought we'd reached safety. We...
Posted by Humans of New York on Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015

http://www.humansofnewyork.com/ - avgi.gr