Από τη μία, η Γερμανία είναι έτοιμη να... "ακρωτηριάσει" και να καταστρέψει οποιοδήποτε εκ των μελών της Συνθήκης του Μάαστριχτ... Από την άλλη, η Γαλλία υπήρξε ρομαντική και αφελής στις απόψεις της ως προς τη Νομισματική Ένωση... Σε αυτές τις συνθήκες, τι περιθώρια υπάρχουν να συνεχίσει να υπάρχει η σημερινή Ευρωζώνη; Τα ανωτέρω επισημαίνει σε άρθρο του στους "NYT", με τίτλο "Πώς η ελληνική συμφωνία θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρώ", ο Σαχίν Βαλέ, οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος του Γάλλου υπουργού Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν.

Επιχειρεί να δείξει το γιατί, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, η μελλοντική διάσπαση της Ευρωζώνης είναι πιθανότερη μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου

"Ο δυστυχισμένος γάμος (της Νομισματικής Ένωσης) μπορεί να αντέξει χρόνια, αλλά θα μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες να ανέρχονται στην εξουσία, σε όλη την Ευρώπη, κόμματα που αντιτίθενται στο κατεστημένο επειδή οι ηγέτες των παραδοσιακών κομμάτων δεν μπορούν πλέον να διαψεύσουν τον ισχυρισμό ότι το ευρώ, με τη σημερινή του μορφή, είναι καταστροφικό τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά" σημειώνει ο Βαλέ, για να τονίσει πως "ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τώρα στην Ελλάδα, η συμφωνία της 13ης Ιουλίου έχει καταστήσει πολύ πιθανότερη τη μελλοντική διάσπαση της Ευρωζώνης. Το ερώτημα είναι αν αυτή θα λάβει τη μορφή μιας μεθοδικής αποχώρησης της Γερμανίας ή μίας παρατεταμένης και οικονομικά περισσότερο καταστροφικής εξόδου της Γαλλίας και της νότιας Ευρώπης".

Σύμφωνα με τον ίδιο, η συμφωνία της 13ης Ιουλίου "κλώνισε τα θεμέλια της Ευρωζώνης πολύ βαθύτερα σε σχέση με ό,τι διεφάνη" υπονομεύοντας "ό,τι είχε απομείνει από τη γαλλογερμανική συνεργασία στον τομέα της οικονομίας" και καθιστώντας "το κοινό νόμισμα πολιτικά ανυπεράσπιστο στη Γαλλία", αυξάνοντας παράλληλα "σημαντικά τον κίνδυνο εξόδου μιας χώρας από τη Νομισματική Ένωση".

"Η πιθανότητα ενός Grexit σήμερα έχει καταστήσει ακόμη πιθανότερη μια έξοδο από την Ευρωζώνη της Γαλλίας ή ακόμη και της Γερμανίας. Οι εντάσεις αυτές, όμως, δεν είναι νέο φαινόμενο" σημειώνει ο Βαλέ, εξηγώντας πως "η Γερμανία ανέκαθεν θεωρούσε το ευρώ ως έναν βελτιωμένο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, δομημένο γύρω από το γερμανικό μάρκο, και η Γαλλία έχει την τολμηρή, αλλά ασαφή φιλοδοξία ενός διεθνούς νομίσματος, το οποίο θα ενίσχυε την αποτελεσματικότητα της θεωρίας του Κέυνς".

Αυτές οι ουσιαστικές διαφορές, σύμφωνα με το άρθρο στους "New York Times", καλύφθηκαν με την εισαγωγή του ευρώ, επειδή τόσο ο Φρανσουά Μιτεράν όσο και ο Χέλμουτ Κολ συμφώνησαν ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα λειτουργεί κυρίως ως μέσο προς την επίτευξη μιας μεγαλύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης.

"Από το 2010, τόσο αυτή η εποικοδομητική ασάφεια όσο και ο τελικός στόχος της περαιτέρω πολιτικής ολοκλήρωσης διατηρήθηκαν σε γενικές γραμμές, αλλά στη διάρκεια του τελευταίου γύρου διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος, κατέρρευσαν και τα δύο και μαζί τους ό,τι μέχρι σήμερα κρατούσε τη Γαλλία και τη Γερμανία τόσο πιστά ταγμένες στο ευρώ και στην κοινή προάσπισή του" τονίζει ο Βαλέ.

Οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην ελληνική συμφωνία κατέστησαν, λέει ο ίδιος, σαφές ότι η Γερμανία είναι προετοιμασμένη να ακρωτηριάσει και να καταστρέψει ένα από τα μέλη της Συνθήκης του Μάαστριχτ αντί να κάνει υποχωρήσεις.

Ο Βαλέ γράφει ότι η Γερμανία θα μπορούσε αναμφίβολα να χτίσει μια πολύ επιτυχημένη Νομισματική Ένωση με τις χώρες της Βαλτικής, την Ολλανδία και μερικές άλλες χώρες, αλλά θα πρέπει να κατανοήσει ότι ποτέ δεν θα συγκροτήσει μια οικονομικά επιτυχημένη και πολιτικά σταθερή Νομισματική Ένωση με τη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη με αυτούς τους όρους.

Μακροπρόθεσμα, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία (αλλά και άλλες χώρες) δεν θα συμμετείχαν σε μία τέτοια ένωση, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν θα το επιθυμούσαν, γράφει ο Βαλέ και εξηγεί: "Το συνολικό ΑΕΠ και ο πληθυσμός αυτών των χωρών είναι διπλάσιος από της Γερμανίας: κάποια στιγμή η αντιπαράθεση θα ήταν αναπόφευκτη. Αυτή η κατάσταση δεν είναι μόνο ευθύνη τής Γερμανίας, αλλά ξεκίνησε κυρίως εξαιτίας της ρομαντικής και κατά κάποιο τρόπο αφελούς άποψης της Γαλλίας για τη Νομισματική Ένωση".

"Η Γαλλία δεν έχει ακόμη ξεπεράσει απόλυτα την τάση της να βάζει τη γαλλική εθνική κυριαρχία και τη λήψη αποφάσεων πρώτες και έχει αποτύχει να διατυπώσει το δικό της μετα-Μάαστριχτ όραμα μιας εύρωστης Νομισματικής Ένωσης, υποστηριζόμενης από έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, διοικούμενης από μια πραγματική ευρωπαϊκή εκτελεστική εξουσία και με τη νομιμοποίηση από το Ευρωκοινοβούλιο" σημειώνει ο Βαλέ και προσθέτει ότι "παρά τις πρόσφατες εκκλήσεις από τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ να αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα, δεν αναμένεται πρόοδος.

Κι αυτό γιατί οι γαλλικές ελίτ είναι σήμερα ανίκανες να πείσουν τους πολίτες για τα οφέλη τής παρούσας οικονομικής πολιτικής της Ένωσης γενικά, αλλά και προς την Ελλάδα ειδικότερα. Είναι επίσης πολύ διχασμένες για να προτείνουν ένα νέο, κοινό όραμα, υπερβολικά αποπροσανατολισμένες για να προκαλέσουν το γερμανικό αφήγημα και υπερβολικά φοβισμένες για να ξεκινήσουν να χτίζουν συμμαχίες με χώρες που έχουν παρεμφερείς θέσεις, όπως η Ιταλία και η Ισπανία".