Ο Στάθης Κουβελάκης αποκάλυψε την ουσία του οικονομικού προγράμματος της ΛΑΕ μιλώντας στην ΕΡΤ. Εθνικό νόμισμα, υποτίμηση, αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι το τρίπτυχο της πολιτικής της σε απλά ελληνικά. Γιατί όμως αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δανειστές; Και, δεύτερον, πόσο έχει σχέση με την Αριστερά αυτή η στρατηγική;

Η υποτίμηση του νομίσματος κατά 30% αρχικά θα φτάσει πολύ γρήγορα στο 50%, ακόμη κι αν είναι "συντεταγμένη", όπως λέει η ΛΑΕ, η έξοδος από το ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση της δραχμής έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, η αγοραστική τους δύναμη θα είναι μειωμένη, ανάλογη της υποτίμησης, τουλάχιστον για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που εισάγονται. Αυτό σημαίνει βεβαίως νέα μεγάλη απώλεια για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη των πέντε χρόνων του Μνημονίου. Είναι αυτή αριστερή πολιτική;

Εντάξει, θα έλεγε κανείς, αν θυσιαστεί η αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων, θα αγοράζουν τουλάχιστον τα ελληνικά προϊόντα φθηνότερα, ενώ θα τα πουλάμε φθηνότερα στο εξωτερικό, αν βεβαίως βρούμε αγορές, επομένως θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Λάθος μεγάλο. Κατά πρώτον γιατί μεγάλο μέρος των ελληνικών εξαγωγών και των ελληνικών προϊόντων φτιάχνονται με πρώτες ύλες εισαγόμενες. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Η χώρα παράγει μακαρόνια με σιτάρι που εισάγει, επομένως η πρώτη ύλη, αν έχουμε συναλλαγματικά αποθέματα να την αγοράζουμε, θα είναι ακριβότερη κατά 30% έως 50%, αφού θα υποτιμηθεί το νέο νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι οι εξαγωγές θα ακριβήνουν και θα απωλέσουν το υποτιθέμενο όπλο της υποτίμησης. Για τον ίδιο λόγο τα μακαρόνια που θα αγοράζουμε στην Ελλάδα θα ακριβήνουν, πράγμα που σημαίνει ότι η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα μειωθεί δραματικά.

Ακόμη κι αν αγοράζουμε ορισμένα ελληνικά προϊόντα ή υπηρεσίες φθηνότερα, αυτό δεν θα ελαφρύνει ιδιαίτερα την τσέπη μας, επειδή για την παραγωγή τους χρησιμοποιούμε επίσης εισαγόμενα υλικά, φυτοφάρμακα, λιπάσματα, σπόρους, πρώτη ύλη κ.λπ., που θα ακριβήνουν αντισταθμίζοντας μεγάλο μέρος από τα ενδεχόμενα οφέλη της υποτίμησης.

Επομένως ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος, αν συνεχίσουν να παίρνουν τις αποδοχές τους, θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται δραματικά. Η εσωτερική υποτίμηση σε όλο της το μεγαλείο, με πρωταγωνιστή την ίδια την "ανυποχώρητη" και "αντιμνημονιακή" Αριστερά.

Η περίοδος των νομισματικών πολέμων ήταν από τις πλέον δύσκολες για τους εργαζόμενους και έπειτα από δύο αιματηρές συγκρούσεις ο πλανήτης πέρασε σε μια νέα ιστορική περίοδο, αυτή που ονομάστηκε περίοδος της ευημερίας. Προφανώς δεν άνοιξε ο δρόμος για τον σοσιαλισμό ούτε εξαλείφθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι εργαζόμενοι αγωνίζονταν υπό καλύτερους όρους.

Τι συνέχεια όμως θα υπάρξει με τις υποτιμήσεις; Οι πρώτες έφερναν νέες υποτιμήσεις, από τις ανταγωνιστικές χώρες αυτή τη φορά, και οι νέες υποτιμήσεις έφεραν προστατευτισμό, περιορισμούς στις εισαγωγές και επιβολή επιπλέον φόρων στα εισαγόμενα προϊόντα και τελικά κατέληγαν σε έναν φαύλο κύκλο νομισματικών συγκρούσεων και γενικευμένου οικονομικού προστατευτισμού, που δυναμίτιζαν τις διεθνείς σχέσεις.

Αυτή είναι η ριζοσπαστική πρόταση για την Αριστερά του 20ού αιώνα; Ο ιστορικός αναχρονισμός! Δεν λέω, καλά και άγια τα "ιερά κείμενα", αλλά η αριστερή σκέψη προϋποθέτει σύνθετη ικανότητα υπό δυσμενείς συνθήκες και συσχετισμούς δύναμης. Από πότε όμως τα εύκολα είναι για την Αριστερά...

Σπίθας Αντώνης - avgi.gr