Το μέλλον και 9 κανόνες

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΡΔΕΛΙΑΝΟΥ

Συγκοινωνιολόγος

Μέλος της Παράταξης «Τώρα για την Πάτρα»

Δεν συνηθίζω για θέματα της παράταξης «Τώρα για την Πάτρα» να αναφέρω τις απόψεις μου πρώτα στα ΜΜΕ και μετά εσωτερικά για δύο λόγους που κατά την γνώμη μου είναι προφανείς.

• Ο διάλογος μέσω των ΜΜΕ ακυρώνει τον διάλογο μέσα στην παράταξη αφού αφήνει το περιθώριο για εκ των προτέρων παρερμηνείες και σχολιασμούς πριν ακόμα εκφραστούν οι όποιες αντιρρήσεις, διαφωνίες εντός.

• Αλλοιώνει επίσης την φυσιογνωμία και  την ουσιαστική δημοκρατική παρέμβαση των ίδιων των μέσων, που είναι να ενημερώνουν τους πολίτες και να κριτικάρουν την όποια απόφαση ή δράση της παράταξης, ή ακόμα και των ατόμων. Ουσιαστικά τα ανάγει σε συν- διαμορφωτές της όποιας απόφασης και τους δίνει τον ρόλο του  μέλους της παράταξης χωρίς με κανένα τρόπο να έχουν αυτό τον ρόλο.

Είναι η πρώτη φορά που παρακάμπτω αυτή την αρχή, διότι μετά την εκλογική μας ήττα (αναμενόμενη την ονομάζω εγώ) άρχισε η έντονη δημόσια προβολή θέσεων από μέλη της παράταξης είτε ηθελημένα είτε αθέλητα για το μέλλον της.

Ξεκινώ λοιπόν με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησα στην τελευταία μετεκλογική συνάντηση της παράταξης. «Όποιος βιάζεται σκοντάφτει». Και επειδή όλοι συμφωνούν ότι η πολιτική είναι μαραθώνιος και όχι αγώνας ταχύτητας δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί την αντίθετη παροιμία «το γοργόν και χάριν έχει».

Πρώτο θέμα λοιπόν είναι, η πρόβλεψη ότι η παράταξη δεν έχει μέλλον. Η πρόβλεψη αυτή μου φαντάζει λίγο κοινότυπη. Στα 9 χρόνια της ύπαρξή της την ακούω κάθε χρόνο και μάλιστα με πλήρη βεβαιότητα από αυτούς που την επικαλούνται. Έχουν πέσει έξω 100%. Γιατί λοιπόν βιαζόμαστε? Μπορεί να μην έχει μέλλον. Μπορεί όμως να έχει και κάποιος να μην θέλει να συμμετέχει. Όλα είναι πιθανά.

Δεύτερο θέμα οι κανόνες και οι «δεξιές» και «αριστερές» κλίσεις. Έχω βαρεθεί και αυτό να το ακούω. Στο «αριστερός» ή «δεξιός» αποδέχομαι την απάντηση «όπως με βλέπεις ή όπως σε βλέπω». Σταμάτησα εδώ και πολύ καιρό να χαρακτηρίζω τους άλλους παρόλο που είμαι και κομματικό στέλεχος. Προτιμώ τον αυτοπροσδιορισμό και την διαφωνία ή την συμφωνία.

Σε μία συλλογικότητα όπως είναι οι ανεξάρτητες αυτοδιοικητικές παρατάξεις οι κανόνες επίσης καθορίζονται μετά από συζήτηση και συμφωνία από τα μέλη τους. Δεν καθορίζονται ατομικά.

Παραθέτω λοιπόν απλώς για να θυμίσω σε όσους τους ξέρουν και να γνωστοποιήσω σε όσους τους αγνοούν, εννέα κανόνες (τυχαία μάλιστα ο αριθμός ταυτίζεται με αυτόν του φίλου και συνοδοιπόρου Γιώργου Σιγαλού) όπως αυτοί είχαν ευρέως συζητηθεί στο δίκτυο των Ανεξάρτητων Δημοτικών Κινήσεων  στο διάστημα 2006-2010 που είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία του Δημαρά, του Μπουτάρη από την Θεσσαλονίκη  και του Φίλιου από τα Γιάννενα. Είχαν γίνει αποδεκτοί και εν ολίγοις αποτελούσαν τον πυρήνα λειτουργίας της παράταξης.

Μια Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση:

1.    Είναι μια ανοιχτή, δημοκρατικά διαρθρωμένη, συμμετοχική Κίνηση της Κοινωνίας των Πολιτών. Σέβεται τις διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, τον πλουραλισμό των απόψεων και την ελεύθερη έκφρασή τους, ενώ παράλληλα τις υπερβαίνει επιδιώκοντας την ώσμωση και τη σύνθεση.

2.    Τάσσεται υπέρ της αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης έναντι της κρατικής, πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, υπέρ της αειφόρου ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον και στην πολιτισμική κληρονομιά και αντιτίθεται στον ρατσισμό, στην ξενοφοβία και στον εθνικισμό.

3.    Διαμορφώνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και δομές που εξασφαλίζουν συλλογικότητα και συνοχή, δημοκρατική λειτουργία, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα.

4.    Έχει μέλη με δικαιώματα, υποχρεώσεις και συμμετοχική δράση.

5.    Έχει οργάνωση και διοίκηση ανοιχτού χαρακτήρα, που ενθαρρύνει την αυτενέργεια, την αυτοοργάνωση, τη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και στη δράση.

6.    Αποφασίζει μετά από συζήτηση και διάλογο και επιδιώκει ευρύτατες συναινέσεις.

7.    Ενισχύει τη συλλογικότητα σε διαδικασίες, αποφάσεις και δράση και είναι ξένη προς προσωπικές στρατηγικές και ατομικά συμφέροντα.

8.    Παρεμβαίνει στα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα  της πόλης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με κατάθεση προτάσεων, με δημόσια άσκηση τεκμηριωμένης κριτικής, με δημόσιες εκδηλώσεις και δράσεις.

9.    Προωθεί στην πράξη την αρχή της αποκέντρωσης αναδεικνύοντας –μεταξύ άλλων- τον σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο των δημοτικών κοινοτήτων στη συμμετοχική διοίκηση, στον δημοκρατικό προγραμματισμό και στη χωρική/κοινωνική συνοχή της πόλης.

Προφανώς οι ερωτήσεις στους παραπάνω κανόνες αλλά και σε αυτούς που έθεσε ο Γιώργος Σιγαλός είναι πάρα πολλές. Θα θέσω μερικές, που οι απαντήσεις δεν είναι προφανείς, περισσότερο για να αναδείξω την πολυπλοκότητα του θέματος.

Ποιός είναι μέλος? Τι σημαίνει διοίκηση ανοικτού χαρακτήρα? Η αρχή της πλειοψηφίας ισχύει μόνο όταν είμαστε Δημοτική Αρχή? Όταν δεν είμαστε τι ισχύει? Τι σημαίνει αυτοί που έχουν πάρει τους περισσότερες ψήφους?. Οι 3 οι 5 οι 10 οι 20 οι 29, περισσότεροι και πόσοι?

Έχω και άλλες αλλά δεν έχει νόημα αυτή την στιγμή. Μια επίπονη, χρονοβόρα και διαρκής ενδοπαραταξιακή διαδικασία είναι αυτή που μπορεί να δώσει απαντήσεις. Και οι απαντήσεις δεν μπορεί να έχουν καθολικό χαρακτήρα. Είναι μία κοινή συμφωνία που ακολουθεί η ίδια η παράταξη.

Συμμετέχω στην παράταξη ενεργά από την ημέρα της ίδρυσή της. Έχω ζήσει και την ήττα (2 φορές) και την νίκη.  Στις ήττες όλοι φωνάζουν ότι υπάρχουν ονοματεπώνυμα και ευθύνες. Προφανώς. Και εγώ έχω. Όμως είναι σύνηθες οι περισσότεροι να αναφέρονται στους «άλλους». Υπάρχουν όμως και στις νίκες. Προφανώς. Αλλά και εκεί έχω. Όμως και τότε είναι σύνηθες οι περισσότεροι να αναφέρουν το όνομά τους και ποτέ των «άλλων».  Μην χάνουμε λοιπόν την ψυχραιμία μας γιατί έχουμε χρόνο για ενδοσκόπηση.

Στην Πάτρα υπάρχει ένα αντικειμενικό γεγονός στις τελευταίες εκλογές. Η πρόταση για Ανεξάρτητη Αυτοδιοίκηση ηττήθηκε. Κέρδισε κομματική πρόταση. Δεν ηττηθήκαμε μόνο εμείς. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν αυτό οφείλεται σε λανθασμένη πρόταση που κάναμε ή αυτή η νίκη είναι θέμα συγκυρίας. Χρονικής ή τοπικής.

Πρέπει να κρίνουμε και την πορεία αυτής της απόλυτα κομματικής πρότασης να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα και κυρίως να βοηθήσουμε όπου μπορούμε να πετύχει. Γιατί την υπονόμευση την έχουμε ζήσει και ξέρουμε ότι δεν είναι ότι καλύτερο για την πόλη.