H Coca Cola και η δυσωδία της μεθόδευσης

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

Προοίμιο: Η Coca Cola κατέθεσε «Αγωγή» με την οποία ζητάει αποζημίωση ύψους 250.000 ευρώ από τους εργαζόμενους. Στο κείμενο της «Αγωγής» περιλαμβάνονται πέραν των νομικών δεδομένων και πολλές πληροφορίες για τους λόγους που προφασίζεται η πολυεθνική εταιρία για να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης. Παρακάμπτω την «παραφιλολογία» περί εισαγωγών από το Κοζλοντούι, πυρηνικά ατυχήματα, καρκινογενέσεις και άλλα συναφή [ Βλ. Όμηρος Ταχμαζίδης, Δεν εισάγεται Coca Cola  από το Κοζλοντούι] και επικεντρώνω την προσοχή μου στα εδάφια που φωτίζουν τρόπους και μεθοδεύσεις που μετέρχεται η Coca Cola για να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης.

Το πρώτο ψέμα: Στο δεύτερο «κεφάλαιο» της 72σέλιδης «Αγωγής» με τον τίτλο «Κρίσιμο εισαγωγικό ιστορικό» αναλύονται οι λόγοι που οδήγησαν τη διεύθυνση της πολυεθνικής να κλείσει το εργοστάσιό της Θεσσαλονίκης: σε ένα πρώτο σημείο αναφέρεται στις πρόσφατες απολύσεις υπό τον τίτλο «Η οριστική  απόφαση της ενάγουσας να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ το εις τις εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης τμήμα διακινήσεως προϊόντων, με Ι.Χ. φορτηγά αυτοκίνητα ιδιοκτησίας της» - στη συνέχεια επιχειρείται να αποδοθεί η απόφαση στην οικονομική συγκυρία και στο κόστος για την εταιρία.

Το πρόβλημα που οδήγησε σε αυτή την απόφαση των τελευταίων απολύσεων προέκυψε, σύμφωνα με την Coca Cola τα τελευταία δύο χρόνια: «Η εταιρία μας, όπως και η πλειονότητα, αν όχι το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων, αντιμετωπίζει, από διετίας και πλέον, τα προβλήματα  και τις προκλήσεις που απορρέουν από την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και επηρεάζουν το σύνολο της αγοράς καθώς και τους καταναλωτές». (σ. 8).

Το «Σύστημα Coca Cola” (ο όρος ανήκει στην ίδια την πολυεθνική) επικαλείται την αλλαγή στο οικονομικό περιβάλλον της χώρας ως λόγο για τις απολύσεις στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης και ως αναγκαία προσαρμογή της κερδοφόρου εταιρίας στα νέα δεδομένα: «Η συνεχής μεταβολή των συνθηκών επιβάλλει την προσαρμογή της επιχειρηματικής στρατηγικής και τον τρόπο λειτουργίας της ενάγουσας εταιρείας μας, με στόχο τη διασφάλιση της βιωσιμότητας της  ικανότητάς μας να συνεχίσουμε να επενδύουμε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ώστε να παραμένουμε επωφελείς για το καταναλωτικό κοινό που εξυπηρετούμε, τους εργαζόμενους και την εθνική οικονομία, μέσω της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, της αναδιάρθρωσης της οργανωτικής μας δομής, όπου και όπως επιβάλλεται, και της αποτελεσματικότητας της εταιρείας μας» (σ. 9).

Το «Σύστημα Coca Cola» με βάση αυτή την καταγραμμένη επιχειρηματική λογική του στην «Αγωγή» που κατέθεσε αποφάσισε να συνεχίσει τη διαδικασία του οριστικού κλεισίματος του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης επειδή αυτό «επιβάλλεται» από τις νέες συνθήκες («όπου και όπως επιβάλλεται»).

Εδώ βρίσκεται το «πρώτον ψεύδος» του «Συστήματος Coca Cola» και είναι η μόνιμη επωδός των πρώτων σελίδων της 72σέλιδης «Αγωγής» της με την οποία ζητάει 250.000 ευρώ: «Όπως είναι γνωστό, οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα, εδώ και τρία (3) περίπου χρόνια καλούνται να λειτουργήσουν σε ένα ευμετάβλητο και ιδιαίτερα δυσμενές οικονομικό περιβάλλον. Τα μέτρα λιτότητας των τελευταίων (3) ετών έχουν μειώσει δραματικά την αγοραστική δύναμη των ελληνικών νοικοκυριών, τα οποία συνιστούν τον τελικό καταναλωτή των προϊόντων μας.

Αποτελεί κοινή παραδοχή και γνώση κοινής πείρας πως οι ανωτέρω δυσμενείς οικονομικές συνθήκες της ελληνικής αγοράς είχαν ως αποτέλεσμα την ανάλογη πτώση της ζήτησης των μη αλκοολούχων ποτών και κατ΄ επέκταση οδήγησαν σε πτώση των πωλήσεων της εταιρίας μας» - δεν θα επεκταθώ σε αυτή την παραπλανητική επιχειρηματολογία μιας επιχείρησης που εξακολουθεί να έχει υψηλά κέρδη. Υπογραμμίζω πάλι πως το «πρώτο ψεύδος» της πολυεθνικής είναι ότι το κλείσιμο του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης προήλθε από την οικονομική κρίση: εδώ οφείλονται και οι τελευταίες απολύσεις που πυροδότησαν την έκρηξη και την οργή των εργαζομένων που υπομένουν τα χίλια μύρια τα τελευταία χρόνια – «Στις 30.09.2013 η εταιρεία μας υλοποίησε όπως προελέχθη την οριστική νόμιμη και καθ΄ όλα ορθή απόφασή της, έχουσα χαρακτήρα ultima ratio, να καταργήσει, για οικονομοτεχνικούς λόγους, το ενταύθα τμήματα της διακινήσεως και συγκεκριμένως αυτό των οδηγών και βοηθών οδηγών των Ι.Χ. φορτηγών της. Η απόφαση αυτή ελήφθη στα πλαίσια του διευθυντικού δικαιώματος της, με απόλυτο σεβασμό στην εργατική νομοθεσία την οποία τήρησε ευλαβικά». Αυτά τα τελευταία θα κληθεί το «Σύστημα Coca Cola» να τα αποδείξει στο αρμόδιο δικαστήριο: εκείνο που μπορούμε να πως με σιγουριά είναι πως τα περί των «οικονομοτεχνικών λόγων» είναι ένα μεγάλο ψέμα – αυτό προκύπτει από το κείμενο της ίδιας της «Αγωγής».

Η κατηγορία: Είναι προφανές ότι το «Σύστημα Coca Cola»  αιφνιδιάστηκε από την αντίδραση των εργαζομένων και προσέφυγε στην παλιά συνταγή του εκφοβισμού και της τρομοκράτησης με «βαριά» δικόγραφα (η 72σέλιδη «Αγωγή» επιδόθηκε από δικαστικό επιμελητή στις 24.11.2013) σε μια προσπάθεια  να καταστείλει την οργή και την αγανάκτηση των απεργών και των οικογενειών τους: σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, παρατεταμένης απεργίας (από την πρώτη Οκτωβρίου!!!), με τους λογαριασμούς των ενοικίων και των κοινοχρήστων να τρέχουν, την εφορία να απαιτεί την έγκαιρη αποπληρωμή των «χαρατσιών», η «Αγωγή» ήταν ο μποναμάς της πολυεθνικής ενόψει Χριστουγέννων και Νέου Έτους!

Η φοβερή κατηγορία με την οποία απαιτεί το «Σύστημα Coca Cola» 250.000 ευρώ από τους εργαζόμενους συνοψίζεται στην ακόλουθη φράση: «…προσέβαλλαν και συνεχίζουν έως και σήμερα να προσβάλλουν την εταιρεία μας προκαλώντας της σοβαρότατη ηθική βλάβη. Ειδικότερα, με πράξεις ή παραλείψεις τους, που συνίστανται σε ανακοινώσεις και ψηφίσματα αλλά και σε κάθε είδους δηλώσεις τους, εγγραφές ή και προφορικές, εξέφρασαν όλως μειωτικούς και άκρως προσβλητικούς για την εταιρεία μας χαρακτηρισμούς. Χρησιμοποίησαν λέξεις και όρους μη αναγκαίους, αλλά και ισχυρίστηκαν και διέδωσαν γεγονότα, εν γνώσει τους γεγονότα ψευδή, που αφορούσαν τις επιχειρήσεις και γενικά τις εργασίες της εταιρίας μας, αλλά και τα πρόσωπα που τη διοικούν και τη διευθύνουν, γεγονότα τα οποία είναι πρόσφορα να βλάψουν [και ήδη έχουν βλάψει] και εξακολουθούν να βλάπτουν σε σημαντικότατο βαθμό την αξιοπιστία, το κύρος και την υπόληψη της εταιρείας και κλονίζουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εταιρεία μας και  εν γένει στις επιχειρήσεις τους». (σ. 20) – υποψιάζομαι ότι εδώ υπήρξε μια προγενέστερη αγωγή με διαφορετικό σκεπτικό, επί της οποίας  προστέθηκαν τα υπόλοιπα για την εταιρία και τις εργασίες της εταιρίας. Προφανώς για άλλα είχαν προετοιμασθεί τα στελέχη της πολυεθνικής και διαφορετικά πράγματα αντιμετωπίζουν από τους απεργούς – τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και φέτος ο Άη Βασίλης ίσως και να μην μπορέσει να «πείσει» τους καταναλωτές για την «απόλαυση» που λέγεται Coca Cola,  ελληνική ή βουλγάρικη δεν έχει σημασία.

Το απεχθές έργο: Ο συντάκτης της «Αγωγής» επιδίδεται συχνά σε ετυμολογικές ερμηνείες λέξεων που χρησιμοποίησαν σε έγγραφά τους οι εργαζόμενοι για να τεκμηριώσει την «ηθική βλάβη» που υπέστη η εταιρεία και μια τέτοια περίπτωση είναι η έκφραση «ολοκλήρωση του απεχθούς έργου της» (σ. 25): εδώ ο συντάκτης της «Αγωγής» σε μια ανεξέλεγκτη ερμηνευτική οιστρηλάτηση «ξεσκεπάζει» το «σατανικό» μυαλό των απεργών – «Στην φράση αυτή, με την οποία δηλώνεται ιδιαίτερα μεγάλο κακό που βαίνει τάχα προς ολοκλήρωση του, διαλαμβάνεται η ακραία και ουδόλως αναγκαία λέξη «απεχθές». Η λέξη αυτή, ομόρριζη, από την λέξη εχθαίρω, που σημαίνει μισώ, αλλά και ομόηχη της λέξεως «ειδεχθής», δημιουργεί, συνειρμικά, μιαν όλως αρνητική εντύπωση, καθώς οι λέξεις αυτές (απεχθές και ειδεχθές) μόνον αρνητικό νόημα έχουν. Συνήθως δε, χρησιμοποιούνταν για να χαρακτηρίσουν [ειδεχθή και απεχθή] εγκλήματα-κακουργήματα. Από μόνη της η φράση «απεχθές έργο» έχει εντονότατα αρνητική χροιά εάν αναλογισθεί κανείς ότι η σύνθετη λέξη «κακούργημα» συντίθεται απ ο τη μικρότερης βαρύτητος λέξη «κακό» [ήτοι από λέξη μικρότερης εντάσεως από τη λέξη «απεχθές»] και τη λέξη «έργο»» (σ. 26) – δε θα ασχοληθώ με τους ετυμολογικούς ζογκλερισμούς του συντάκτη και τη δαιμονοποίηση της έκφρασης «απεχθές έργο», σημειώνω  ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι «θεάρεστο έργο», γιατί αλλιώς δε θα υποσχόταν ακόμη και ο μητροπολίτης Άνθιμος τρόφιμα και ρουχισμό στους απεργούς για τα Χριστούγεννα και δε θα απέπεμπε στην Ευχή του Θεού και της Παναγίας τους εκπροσώπους του τμήματος επικοινωνίας του Συστήματος Coca Cola, που πήγαν να τον πείσουν για την καλή προαίρεση της πολυεθνικής και τις αγαθές προθέσεις της απέναντι στο λαό της Θεσσαλονίκης.

«Έκλεισε – δεν έκλεισε»: Οι απεργοί και όλη η Βόρεια Ελλάδα γνωρίζουν ότι έκλεισε το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, το Σύστημα Coca Cola από την πλευρά του διαβεβαιώνει ότι δεν έχει κλείσει, ενώ η «Αγωγή» μας πληροφορεί ότι: «κατήργησε μεν [η εταιρία, Τ.Ο.], τον τομέα παραγωγής, στις εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης το έτος 2012, καθόσον τα μηχανήματα παραγωγής ήταν απαρχαιωμένα λειτουργούντα από το έτος 1971, ουδεμία, ωστόσο, παραγωγή της ή μηχανολογικό εξοπλισμό μετέφερε στην Βουλγαρία…» (σ. 26).

Σε απλά ελληνικά, η εταιρεία μπορεί να έκλεισε το εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν μετέφερε τα «απαρχαιωμένα μηχανήματα», σύμφωνα με το δικό της χαρακτηρισμό, ούτε εργασίες της στην Βουλγαρία: μηχανήματα ίσως να μη μετέφερε, αλλά το ξεκλήρισμα των θέσεων εργασίας στην Θεσσαλονίκη, άρχισε με τη μεταφορά του όγκου των εργασιών γραφείου στην Σόφια – για αυτό το «Σύστημα Coca Cola» επενδύει στην αποσιώπηση των ειδήσεων γύρω από τον αγώνα των απεργών. [Βλ. σχετικά το άρθρο στο Διαδίκτυο, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η Coca Cola και η αποσιώπηση των ειδήσεων].

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: το σημαντικό σε αυτόν τον ισχυρισμό είναι ότι αποδίδεται με σαφήνεια το κλείσιμο της παραγωγής, το κλείσιμο του εργοστασίου στο γεγονός ότι ήταν απαρχαιωμένα [sic!] τα μηχανήματα – αυτό πέρα από το ό,τι είναι ένα χονδροειδέστατο ψέμα αναιρεί και τον βασικό ισχυρισμό της πολυεθνικής, πως το εργοστάσιο και η κατάργηση των θέσεων εργασίας έγιναν για «οικονομοτεχνικούς λόγους».

Παρέκβαση: Το «Σύστημα Coca Cola» ισχυρίζεται με κάθε επισημότητα, ότι δεν έχει κάνει καμία επένδυση εκσυγχρονισμού στον μηχανολογικό εξοπλισμού του εργοστασίου από το 1971: πίναμε δηλαδή Κόκα Κόλα από μηχανήματα και σωληνώσεις της δεκαετίας του 1970, ίσως και παλαιότερα – είναι αυτό δυνατόν!

Η πολυεθνική πρέπει να πάρει δημοσίως θέση επ΄ αυτού και να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία  ότι τα μηχανήματα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν «απαρχαιωμένα» [= Βρόμικα; Σκουριασμένα; Διάτρητα και ευάλωτα σε μικροοργανισμούς και μικρόβια; Κανείς μπορεί να υποθέσει ότι θέλει με τη λέξη απαρχαιωμένος.] Το καταναλωτικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει εάν αυτά που αναφέρει ο συντάκτης της «Αγωγής» της Coca Cola  κατά των απεργών είναι αληθινά ή πρόκειται για «κατά συνθήκη ψεύδη» για να παραπλανήσει το δικαστήριο: επί του θέματος θα επανέλθουμε σε άλλο κείμενό μας.

Η απόσυρση: Το «Σύστημα Coca Cola» διαμαρτύρεται για τους ισχυρισμούς των απεργών, ότι έχει μεταφέρει «όγκο» των δραστηριοτήτων του στο πρόσφατο παρελθόν στη Σόφια και τους καταλογίζει κακή προαίρεση: «πρόκειται, συνεπώς, για έναν, ενσυνειδήτως, όλως ψευδή ισχυρισμό για γεγονότα, που έλαβαν  δήθεν χώρα στο παρελθόν και συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα και σε παρόντα χρόνο. Ο ισχυρισμός αυτός ενταγμένος σε έναν συνολικό σχεδιασμό κατά τα κατωτέρω, δημιουργεί όλως αρνητική εικόνα της εταιρείας μας, την οποία εμφανίζουν να αποσύρεται σταδιακώς, εδώ και 2 χρόνια, από την Ελλάδα, υπό τον έμμεσο πλην απολύτως σαφή υπαινιγμό ότι η απόσυρση αυτή γίνεται χάριν εξυπηρέτησης, αποκλειστικώς, των οικονομικών συμφερόντων της εταιρείας κατ΄ αγνόηση των απολυομένων εργαζομένων, εν μέσω της σοβούσης οικονομικής κρίσης» (σ. 27) – το ερώτημα που προκύπτει από αυτό το εδάφιο είναι εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει «συνολικός σχεδιασμός απόσυρσης» από την Θεσσαλονίκη.

Οι λόγοι του κλεισίματος: Το ζήτημα  αυτού του σχεδιασμού απόσυρσης είναι κάτι που βασανίζει τον συντάκτη της «Αγωγής» της Coca Cola κατά των απεργών, εφόσον επανέρχεται με νέες ερμηνευτικές προσεγγίσεις στο ζήτημα: το «Σύστημα Coca Cola» φαίνεται να ανησυχεί από την έκκληση των απεργών στην εταιρεία «να εγκαταλείψει  τον σκαιό και κυνικό τρόπο με τον οποίο μεθοδεύει το οριστικό κλείσιμο των εναπομεινάντων τμημάτων  των εγκαταστάσεων στη Θέρμη της Θεσσαλονίκης». Ο συντάκτης της «Αγωγής» επ΄ αυτού: «Η επαναλαμβανόμενη χρήση των λέξεων, όπως «σκαιός», «κυνικός» και, ιδίως, «μεθοδεύει» το οριστικό κλείσιμο των εναπομεινάντων τμημάτων του εργοστασίου στη Θέρμη είναι ευθέως προσβλητική για την ενάγουσα, καθόσον οι λέξεις αυτές όχι απλώς δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, αλλά, αντιθέτως, έχουν, από μόνες τους, αρνητική μόνον σημασία, ως συναπτόμενες ευθέως προς τις μη νόμιμες (τάχα) ενέργειες και συμπεριφορές της εταιρείας μας, η οποία, περαιτέρω, συσκοτίζει αυτές με μέθοδο [: «μεθοδεύει»]». (σ. 28 κ.ε).

Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τα περί μεθοδεύσεων παραθέτω μια σύντομη αναφορά στις εξελίξεις των τελευταίων ετών στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης: ο συντάκτης της «Αγωγής» της Coca Cola  εγκαλεί τους  απεργούς , γιατί αναφέρονται σε μεθόδευση και ερμηνεύει το ρήμα που εμφανίζεται στο κείμενο στο τρίτο πρόσωπο («μεθοδεύει») ως «συσκοτίζει αυτές με μέθοδο» - η ιδιόρρυθμη αυτή ερμηνεία  δεν είναι τίποτε άλλο από ένα lapsus linguae που αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις της Coca Cola και των συνεργατών της. Η «συσκότιση» είναι μέρος της στρατηγικής της να κρατάει σε κατάσταση ύπνωσης το καταναλωτικό κοινό και να ξεδιπλώνει με άνεση τα επικοινωνιακά της σχέδια.

Αλλά το ίδιο το κείμενο της «Αγωγής» αναδεικνύει τον τρόπο και τον χρόνο κατά τον οποία άρχισε η Coca Cola τις μεθοδεύσεις για το κλείσιμο των εργοστασίων στην Πάτρα και την Θεσσαλονίκη:  το Φθινόπωρο του 2011 η εταιρία Coca Cola 3 E εγκατέστησε μια νέα γραμμή παραγωγής  στο εργοστάσιο της στην Θεσσαλονίκη, κάτι που «πανηγύρισαν» οι εργαζόμενοι και εκτιμήθηκε ως «καλό σημάδι»: όλοι ανέμεναν νέες θέσεις εργασίας ή τουλάχιστον διατήρηση των παλαιών και προπαντός σταθερότητα στις σχέσεις εργαζομένων και εργοδοσίας.

Δύο μήνες αργότερα, με το γύρισμα της χρονιάς, η πολυεθνική άρχισε αιφνιδιαστικά να αποσυναρμολογεί τη γραμμή παραγωγής: είναι η φάση, την οποία περιγράφει ο συντάκτης της «Αγωγής» και κορυφώθηκε με την αποσυναρμολόγηση και των παλαιών γραμμών («κατάργησε μεν τον τομέα παραγωγής, στις εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης το έτος 2012, καθόσον τα μηχανήματα παραγωγής ήταν  απαρχαιωμένα λειτουργούντα από το 1971»).

Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση των γεγονότων, αλλά η το κείμενο της «Αγωγής» μας παρέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία για τις αποφάσεις και τις μεθοδεύσεις της Coca Cola που προηγήθηκαν του κλεισίματος του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης: το εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη (και κατ΄ επέκταση στην Πάτρα) έκλεισαν διότι πριν από πέντε (5) χρόνια εκσυγχρονίστηκαν τα εργοστάσια στο Σχηματάρι και στον Βόλο.

Ο συντάκτης της «Αγωγής» ολισθαίνει σε αυτήν την αποκάλυψη, διότι θέλει να αντικρούσει το επιχείρημα των απεργών της Θεσσαλονίκης για εισαγωγές  προϊόντων της εταιρίας από την Βουλγαρία, που δεν αμφισβητεί και η εταιρία,  αλλά τις περιορίζει σε ισχνά ποσοστά: σύμφωνα με την Coca Cola η εταιρία ζητάει 250 χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για ηθική βλάβη, γιατί αυτοί «διευρύνουν πλέον το πεδίο και τις ποσότητες των υποτιθέμενων εισαγωγών… στο μέγεθος που παράγονταν στο παρελθόν από τις εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης παρόλο που τελούν σε πλήρη γνώση ότι η παραγωγική δυναμικότητα των εγκαταστάσεων της Θεσσαλονίκης δεν έχει μεταφερθεί στο εξωτερικό, αλλά έχει υποκατασταθεί και έχει καλυφθεί πλήρως ανακαινισμένες αυτοματοποιημένες και πλήρως εκσυχρονισμένες εγκαταστάσεις των ελληνικών βιομηχανικών μονάδων παραγωγής στον Βόλο και το Σχηματάρι, με τις επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, οι οποίες καλύπτουν πλέον το 98% των αναγκών της ελληνικής αγοράς» (σ. 37)

Εδώ ο συντάκτης του νομικού εγγράφου της Coca Cola  αποκαλύπτει πλήρως τη μεθόδευση του κλεισίματος του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης: η μεθόδευση άρχισε πριν από πέντε χρόνια, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται στο συγκεκριμένο εδάφιο της «Αγωγής».

Απομένει ως αναπάντητο ερώτημα ο λόγος που επελέγησαν η Πάτρα και η Θεσσαλονίκη (μετά την Θεσσαλονίκη όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει ο «περιορισμός» των εργασιών και στις εγκαταστάσεις του Βόλου): η οικονομική κρίση την οποία προφασίζεται παραπλανητικά η διεύθυνση της Coca Cola και η πολιτική των «μνημονίων» δεν σχετίζονται με την απόφαση που ελήφθη ήδη πριν το 2008 για να κλείσουν οι συγκεκριμένες παραγωγικές μονάδες στην Πάτρα και στην Θεσσαλονίκης και να ακολουθήσουν τη μοίρα, της Ορεστιάδας, της Κέρκυρας, του Μεσολογγίου, της Ρόδου, της Αθήνας – κατά σύμπτωση το 2008 είχε ολοκληρωθεί η μονοπώληση της αγοράς αναψυκτικών της Βόρειας Ελλάδας από την Coca Cola, οπότε εξέλιπαν οι κίνδυνοι του ανταγωνισμού και η πολυεθνική στράφηκε τώρα απερίσπαστη εναντίον του τελευταίου εμποδίου για τα σχέδια και τις μεθοδεύσεις της  (εναντίον των εργαζομένων).