Το χρέος, ο πόλεμος και η ειρήνη

Μνήμες πολέμου ανακάλεσε η Μέρκελ, για να εκβιάσει ακόμη και τους πιο πιστούς συμμάχους της να δεχθούν τη "γερμανική Ευρώπη". Παρέπεμψε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετέχοντας με τον δικό της τρόπο στις επετειακές αναφορές για τα 100 χρόνια από την έναρξή του. 

Πρόκειται για έναν πόλεμο που ξεκίνησε "συμπτωματικώς", ενώ δεν έχει συνομολογηθεί επίσημη λήξη του. Ένας πόλεμος που δεν τέλειωσε ποτέ... Που γρήγορα οδήγησε σε νέο πόλεμο, καθώς κανείς δεν θέλησε να πληρώσει για τη διατήρηση της ειρήνης, όπως προφητικά είχε προειδοποιήσει ο Κέινς.

Και μέσα σ' αυτό το πολεμικό κλίμα [με ιστορικές (δυσ-) αναλογίες και έκδηλη την επιχειρούμενη ιδεολογική - πολιτική χρήση της Ιστορίας], η Μέρκελ, στην τελευταία σύνοδο κορυφής, ξεφούρνισε: "Αν η Ελλάδα έπρεπε να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, τότε η έξοδός της θα έφερνε και την έξοδο όλων μας". Δηλαδή, το περιβόητο Grexit ήταν μια μπλόφα; Μια απάτη; Γύρω από την Ελλάδα δεν μπορούσε να δημιουργηθεί υγειονομική ζώνη. Οι αγορές θα αναζητούσαν, σαν άγρια θηρία που μυρίζουν αίμα, το επόμενο θύμα και στο τέλος θα διαλυόταν η Ευρωζώνη.

Αυτά τα προφανή, αποτέλεσμα έλλογης ανάλυσης και όχι φαντασιώσεις δογματικών αντιευρωπαϊστών, αδυνατούσαν να αντιληφθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, που έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα στην τρόικα με την επίκληση του περιβόητου μονόδρομου και του εκβιασμού της εκδίωξης από την Ευρωζώνη.

Η αποκάλυψη Μέρκελ εκθέτει την ελληνική πολιτική τάξη. Δεν διαπραγματεύθηκε, παρότι μπορούσε. Δεν διανοήθηκε να αντισταθεί, παρότι είχε δυνατότητες. Μοιραία και άβουλη, παρέδωσε τη χώρα στις σκοτεινές αξιώσεις του επιθετικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η ελληνική πολιτική τάξη είχε παραδοθεί στην τρόικα πριν της σταλεί το τελεσίγραφο! Η αμαρτωλή πολιτική σταδιοδρομία της, τα σκάνδαλα, την είχαν καταστήσει αιχμάλωτη των πιστωτών. Την είχαν βάλει στο χέρι και αρκούσε ένα νεύμα για να παραδοθεί. Σαν αυτό που απηύθυνε δημοσίως η Μέρκελ στον Σαμαρά...

Κι όμως, λοιπόν, υπήρχε άλλος δρόμος, αρκεί να τον διεκδικούσαν. Αυτοί επετέθησαν στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αναζητούσε τον εναλλακτικό δρόμο, την αντίσταση και τη διαπραγμάτευση. Ο δικός τους ρεαλισμός οδήγησε τη χώρα στην υποταγή. Ο ρεαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ υπεδείκνυε την ανατροπή των συσχετισμών, την υπέρβαση και την ανάδειξη της ευρωπαϊκής διάστασης της ελληνικής κρίσης.

Αυτή ακριβώς την κατεύθυνση παρουσίασε προχθές ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ, ο οποίος πρότεινε να εφαρμοστεί για το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος (και ειδικότερα για το ελληνικό δημόσιο χρέος) η λύση που υιοθέτησε η Διεθνής Διάσκεψη για το γερμανικό χρέος το 1953. "Την τελευταία δόση την πληρώσαμε το 2011" θύμισε ο έμπειρος Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, βάζοντας "σφήνα" στον μερκελισμό.

Όλα αυτά δεν φάνηκε να απασχολούν τον Αντ. Σαμαρά, ο οποίος, κατά τη συνήθειά του, δεν μιλάει, δεν προτείνει, δεν ενοχλεί τους πάτρωνές του. Έρχεται, όμως, το πλήρωμα του χρόνου! Το 2014 θα αποδειχθεί χρονιά δημοκρατικής ανατροπής, ώστε η κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά να καταργήσει το Μνημόνιο και να διαπραγματευθεί λύσεις για το δημόσιο χρέος, με διαγραφή και ρήτρα ανάπτυξης. Γιατί, όπως φάνηκε και τη δεκαετία του '20, χρειάζεται κάποιος να πληρώνει για την ειρήνη.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)