Πυροβολισμός, περιπολικό, νεκρός 15χρονος, Εξάρχεια, οδός Μεσολογγίου, 9 μμ.

Πολιτικοί, Καλλιτέχνες, απλοί καθημερινοί άνθρωποι... Ακούστε τα!

Το χρονικό του τραγικού γεγονότος που σε «15 μέρες άλλαξε μία γενιά»

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008, βράδυ Σαββάτου, Εξάρχεια, οδός Μεσολογγίου, 9 μμ. Πυροβολισμός, περιπολικό, νεκρός 15χρονος, φωνές. Τα υπόλοιπα έγιναν γρήγορα και γεμάτα οργή. Και τέσσερα χρόνια μετά, αύριο στα Προπύλαια της Αθήνας στις 11.00 και στις 17.00 μαζευόμαστε ξανά να δώσουμε νέα χαρακτηριστικά στη δική μας εξέγερση.

Στην Πάτρα το ραντεβού είναι για τις 11 το πρωί. Το σχετικό μήνυμα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από αυτούς που έζησαν τον παλμό μίας εξέγερσης, που ξέσπασε με αφορμή την άνανδρη δολοφονία ενός 15χρονου!

Ας ξαναθυμηθούμε το γεγονός, πριν τέσσερα χρόνια τέτοιες μέρες. Τραγικό γεγονός που τον επόμενο χρόνο αποτέλεσε θέμα του Ημερολογίου της αριστερής εφημερίδας «Αυγή». «Μία σφαίρα, 15 μέρες που άλλαξαν μία γενιά» ήταν ο πρόλογος εκείνης της έκδοσης το 2009 και στο τέλος του άρθρου σημειώνεται προφητικά:

«Το 2008 φεύγει αφήνοντας τα συντρίμμια, όχι μόνον από την οικονομική κρίση, αλλά και από την κρίση αξιών, από την ηθική κρίση της πολιτικής. Το πνεύμα του Βατοπεδίου… Το 2009 έρχεται με βαριά κληρονομιά, αλλά και με ελπίδες και δυνατότητες αν επιβεβαιωθεί το σύνθημα ότι η εξέγερση συμπυκνώνει τις εικόνες του μέλλοντος».

Οι εικόνες από το μέλλον είναι μπροστά μας. Εξαθλίωση, φτώχεια, δυστυχία, πείνα, ανεργία είναι αυτές οι εικόνες. Αλλά και αγανάκτηση που εκφράζεται με την καταδίκη του δικομματισμού και την απόρριψή του στα αζήτητα της Ιστορίας. VENCEREMOS!

 Το χρονικό μιας δολοφονίας...

Aς θυμηθούμε το χρονικό όπως καταγράφεται από το left.gr.  

«Το 2008, πριν τη λήξη του, σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Από αστυνομικούς. Στα Εξάρχεια. Στην αρχή ήταν εξοστρακισμός, μετά ήταν σχεδόν "άμυνα", στο τέλος είπαν αυτό που ξέραμε όλοι: ήταν δολοφονία. Εκείνο το βράδυ μια παρέα μαθητών ήταν στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, πέρασε περιπολικό, τα παιδιά αντέδρασαν, το περιπολικό γυρίζει πίσω, δύο αστυνομικοί πεζοί κατευθύνονται προς τα παιδιά, ο ένας σηκώνει το χέρι του, σημαδεύει και βρίσκει στόχο. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο αυτόπτης μάρτυρας συνάδελφός του, Σαραλιώτης γυρίζουν πίσω, μπαίνουν στο περιπολικό και απομακρύνονται. Ο Γρηγορόπουλος μεταφέρεται στον Ευαγγελισμό. Είναι νεκρός.

  Εκείνο το βράδυ ο τότε Υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης ενημερώνεται για τη δολοφονία του ανήλικου μαθητή στα... μπουζούκια. Την επομένη πηγαίνει γήπεδο.

... και το χρονικό μιας εξέγερσης

Εκείνο το βράδυ το νέο δεν έφτασε στον κόσμο από τα ΜΜΕ, παρά μόνο πολύ αργότερα. Το νέο μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα κι όσοι μπορούσαν έφτασαν στα Εξάρχεια. Ήταν ίσως από τις λίγες φορές που γίνονταν όλοι ένας άνθρωπος: κάθονταν παρέες-παρέες, γνωστοί ή άγνωστοι, σε παγκάκια, στο δρόμο, παντού και κλαίγανε, βρίζανε, μιλούσαν. Μια συγκλονιστική στιγμή, τρεις μικροί μαθητές, γύρω στα 15, κάθισαν στην είσοδο μιας πολυκατοικίας κι ήταν έτοιμοι να φτιάξουν μολότωφ. Σταμάτησαν, όμως, κατέβασαν για λίγο τα κεφάλια τους και άρχισαν να κλαίνε...

 Από τρία σημεία ξεκίνησε μια μεγάλη επιτόπια πορεία: Στέκι Μεταναστών, πλατεία και Χαριλάου Τρικούπη. "Νεκρός δεκαπεντάχρονος το μίσος μεγαλώνει". Στη μέση της πορεία, σπάνε τα μπλόκς με δακρυγόνα. Είναι η πρώτη φάση της καταστολής που θα ακολουθούσε. Γίνεται η κατάληψη της Νομικής, που μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα. Ελάχιστοι κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο.

 Από την Κυριακή και μετά οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι από κόσμο, όλων των ηλικιών. Οι μαθητές, όμως, περισσότερο απ'όλους έδιναν το στίγμα. "Εμάς σκοτώσατε ρε! Εμάς".

  Η Αθήνα καιγόταν και δεν καιγόταν. Καίγονταν οι κάδοι της για να πάει πάνω το δακρυγόνο, καίγονταν τα οδοφράγματα στους δρόμους της, κάηκε το δέντρο στο Σύνταγμα. "Φέτος δεν έχει Χριστούγεννα. Έχουμε πένθος."

 Τα ΜΜΕ μετέδιδαν πως καιγόταν η Νομική, η Εθνική Βιβλιοθήκη, ό,τι υπήρχε. 

 "Στις τράπεζες λεφτά, στη Νεολαία σφαίρες". Μέσα στην μάχη της Αθήνας και τόσων άλλων πόλεων, η κυβέρνηση Καραμανλή κάνει "δώρο" στις τράπεζες 28δις ευρώ. Για μερικούς, ήταν η αρχή της σημερινής κρίσης. "Ας σπάνε τις τράπεζες, καλά τους κάνουν", έλεγε τότε ο κόσμος. Είχαμε νεκρό.

  "Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες". Η Νομική ήταν κέντρο αγώνα. Στον πρώτο όροφο είχαν συνέλευση τα συνδικάτα, στον πέμπτο οι φοιτητές, στον τελευταίο οι μαθητές και όλοι που ήμασταν μέσα, ανεβοκατεβαίναμε για να μιλήσουμε σ'εκείνη την σπάνια ευκαιρία να  βρεθούμε όλοι μαζί. Τα βράδια πολλοί έμεναν μέσα. Υπήρχε παντού η αίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο.

 Μόνο το ΚΚΕ και τα αστικά κόμματα δεν το πίστεψαν. "Στο σοσιαλισμό δε θα σπάσει ούτε βιτρίνα". Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αποστασιοποιήθηκε όσο περισσότερο μπορούσε, έριξε τις ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ που "χαϊδεύει τ'αφτιά των κουκουλοφόρων" και απομακρύνθηκε, αφού δεν κατάφερε να ελέγχξει" από τη εξέγερση που σημάδεψε μαι ολόκληρη γενιά.

Ήταν τελικά εξέγερση;

Ναι, ήταν. Όχι επειδή γύρισε τον κόσμο ανάποδα, αυτό δεν το κατάφερε. Ούτε επειδή έφερε την παραίτηση δύο Υπουργών, του υπ. Παιδείας και του Παυλόπουλου, που ήταν υπ. Δημόσιας Τάξης. 

 Ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση επειδή τότε είχε για πρώτη φορά δοθεί η αίσθηση πως κάτι θα άλλαζε για πάντα. Επειδή, εκτός από αυτό, μια γενιά νέων ζυμώθηκε στην ιδέα αυτής ακριβώς της αλλαγής και ακόμα δεν έχει πάει σπίτι της. Επειδή μιλούσαμε, συζητούσαμε, διαφωνούσαμε, αλλά μάθαμε ότι στο δρόμο, απέναντι στην καταστολή, τη βία και το θάνατο, εμείς θα απλώναμε το χέρι μας να σηκώσουμε αυτόν που είχε πέσει κάτω και δε θ' αφήναμε κανέναν μόνο του. Γιατί τότε μάθαμε πόσο εύκολο είναι να πεθάνει κάποιος. "Το κράτος δολοφονεί".

 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε πρώτο πληθυντικό γιατί ήμασταν όλοι εκεί, είτε μαθητές, είτε φοιτητές, είτε νέοι, είτε γονείς. Γιατί ακόμα κι αν δεν αλλάξαμε τον κόσμο, γίναμε ένα μαζί του. Ήμασταν άνθρωποι οργισμένοι, αποφασισμένοι. "Η λάμψη της εξέγερσης δε θα σβήσει ποτέ".