Χωρίς αυταπάτες. Δεν θα αποποιηθούν εύκολα την κυβερνητική εξουσία !

Άγγελος Μανταδάκης

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ

          (Από www.aygi.gr)

Το πολιτικό σύστημα δεν δίνει απλά μάχη μνημονιακή. Μια μάχη να περάσει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα. Δίνει τη μάχη της επιβίωσης μέσα από την ανασύνταξη των δυνάμεών του. Περνάει στην αντεπίθεση επιστρατεύοντας ολόκληρο το οπλοστάσιο που μπορεί να διαθέσει.

...Για τα πανηγύρια! Τρεις σκέψεις για τη σπουδή της τρικομματικής να πανηγυρίσει τη... δόση.

Πρώτο, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία να θριαμβολογείς και να μιλάς για μεγάλη (!) νίκη επειδή πήρες... δανεικά! Τα οποία μάλιστα τα χρυσοπληρώνεις και σε τόκους, αλλά κυρίως σε σκληρά, οδυνηρά για τους εργαζόμενους μέτρα.

Δεύτερο, φαίνεται εξ αρχής ότι ο θησαυρός είναι... άνθρακας. Η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εκτός του ότι γίνεται με φόρτωμα του δημόσιου χρέους -κάτι που απέτρεψε ωστόσο για τις δικές της τράπεζες η Ισπανία- επ' ουδενί λόγω προμηνύει αυτόν τον καταιγισμό χρηματοδότησης που η κυβέρνηση βλέπει να ξαναβάζει μπροστά την μηχανή της αγοράς. Ο ίδιος ο κ. Προβόπουλος έσπευσε να διορθώσει ή να συγκρατήσει την ακατάσχετη κυβερνητική προπαγάνδα λέγοντας ότι δεν πρέπει κανείς να περιμένει ρευστότητα από την ανακεφαλαιοποίηση. (Και απ' ό,τι γνωρίζω, ο κ. Προβόπουλος δεν έδωσε δελτίο εγγραφής στον ενιαίο φορέα που θα προκύψει από τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ). Άλλωστε, είναι κοινή εκτίμηση ότι οι τράπεζες είναι υπερχρεωμένες.

Τρίτο, όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, αφαιρώντας από το συνολικό κονδύλι της δόσης τα 25 δισεκατομμύρια των τραπεζών και μια σειρά άλλες υποχρεώσεις, απομένει για το Δημόσιο ένα πενιχρό ποσό (ένα δισ., όταν οι συνολικές κρατικές υποχρεώσεις φτάνουν τα 10 δισ.).

Η κυβέρνηση ωστόσο... πανηγυρίζει. Ακόμα και η παραμικρή ανάσα που θα πάρει από τα ψίχουλα ή τη μείωση των επιτοκίων τής είναι άκρως απαραίτητη στη δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει. Μοιάζει με τον πυγμάχο που δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα και θέλει να κερδίσει χρόνο έστω και για μερικά δευτερόλεπτα.

Η αντεπίθεση: Το πολιτικό σύστημα δεν δίνει απλά μάχη μνημονιακή. Μια μάχη να περάσει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα. Δίνει τη μάχη της επιβίωσης μέσα από την ανασύνταξη των δυνάμεών του. Περνάει στην αντεπίθεση επιστρατεύοντας ολόκληρο το οπλοστάσιο που μπορεί να διαθέσει. Δεν του αρκεί τώρα πια η πρωτοφανής στήριξη των ξένων και εγχώριων κέντρων όπως σκανδαλωδώς εκδηλώθηκε μπροστά στην κατάπληκτη κοινωνία ανάμεσα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις του χρόνου που φεύγει. Του χρειάζεται πολύ ισχυρότερη στήριξη και νέα... πολεμοφόδια. Οι διεργασίες για νέα κόμματα -κυρίως στον «ευαίσθητο» χώρο του κέντρου-, η επιχείρηση διάλυσης των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, η φημολογία για την κατάρτιση νέου εκλογικού νόμου με μια τερατώδη σε σύλληψη ιδέα «απλής αναλογικής» και οι κορώνες για την Ελλάδα των υδρογονανθράκων που θα μας βοηθήσει να «ρεφάρουμε» είναι όλα στη φαρέτρα.

Τι θα αποδώσουν; Τα πρόσωπα που απαρτίζουν το πολιτικό προσωπικό του συστήματος είναι στο σύνολό τους φθαρμένα. Το μαγείρεμα πίσω από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων θυμίζει κάπως 1965. Και δεν φαίνεται να έχει τύχη ένας εκλογικός νόμος που θα επαναλάβει την ιστορία του 1956, όπου η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή μειοψήφησε με ποσοστό 47,3% έναντι του 48,2% του μπλοκ της Δημοκρατικής Ένωσης (ΕΔΑ και κεντρώα κόμματα), αλλά κέρδισε αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή με 165 έδρες έναντι 132! Όσο για την ΑΟΖ, φαίνεται ότι κάποιοι βιάζονται...

Αυταπάτες δεν επιτρέπονται: Τούτων δεδομένων, το χρεωκοπημένο σύστημα που μας άφησε πίσω ο δικομματισμός, δεν θα πάψει να κακοφορμίζει. Συμπληρώνοντας το Μνημόνιο με φορολογικά νομοσχέδια σαν αυτό που ήδη συζητιέται, ή το ακόμα χειρότερο που ετοιμάζει για την άνοιξη. Κυβερνώντας με νομοθετικά διατάγματα και εκποιώντας ό,τι προλάβει. Αντάλλαγμα -τι άλλο;- το γάντζωμα στην εξουσία των τριών κομμάτων που στηρίζουν τον κ. Σαμαρά.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν θα αποποιηθούν εύκολα την κυβερνητική εξουσία. Δεν πρόκειται να μας την παραδώσουν. Η πάλη για την εξουσία σε περιόδους βαθιάς κρίσης είναι σκληρή.

Επειδή οι αυταπάτες δεν επιτρέπονται, οφείλουμε κυρίως ένα πράγμα: να πείσουμε τον λαό ότι η δική μας εναλλακτική λύση είναι με την κοινωνία αλλά είναι και εφικτή.

Και αξίζει τον κόπο ο αγώνας για να φύγει το συντομότερο η εσωτερική τρόικα. Με εκλογές βέβαια, δημοκρατικά, και με μια μεγάλη πλειοψηφία στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.