ΔΥΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ
Ένα.
Τη νύχτα πήρε το αυτοκίνητο και πήγε να τον βρει. Έλειπε από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Της είχε υποσχεθεί ότι θα έπαιζε λίγο για το καλό του χρόνου. Θα γύριζε να γιορτάσουν μαζί το νέο έτος. Τον πίστεψε γιατί ορκίστηκε στο μωρό που ερχόταν ότι τελείωσε με αυτά. Ήξερε πού θα τον έβρισκε. Πήγε στον Πειραιά. Δίπλα στην πύλη τρία του λιμανιού υπήρχε ένας χωματόδρομος που κατέληγε στο κλαμπ Χαβάη. Ή αλλιώς στο μπαρ του Αλέκου, όπως ήταν γνωστό στην πιάτσα. Έσπρωξε την πόρτα και κάποιος πήγε να τη σταματήσει, αλλά ήταν τόσο μεθυσμένος που τον προσπέρασε εύκολα. Κατέβηκε στο υπόγειο και εκεί, πίσω από την αποθήκη, ήταν το δωμάτιο όπου κάτι ρεμάλια σαν τον άντρα της παίζανε μπαρμπούτι. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα με ένα υποκίτρινο φως επικρατούσε στο δωμάτιο, ενώ τα σύννεφα καπνού σε εμπόδιζαν να ξεχωρίσεις πρόσωπα. Όλοι ήταν σκυμμένοι πάνω από το τραπέζι όπου γινόταν παιχνίδι. Αναμαλλιασμένοι, με λυμένες γραβάτες, πουκάμισα έξω απ’ το παντελόνι, ιδρωμένοι, μεθυσμένοι, με μάτια κόκκινα απ’ το ξενύχτι και την αδρεναλίνη τσακώνονταν και βρίζονταν μεταξύ τους. Αναμεσά τους και ο άντρας της. Δεν την είδε. Φτάνει που τον είδε εκείνη. Έκανε επιτόπου στροφή και βγήκε στο βραδινό αεράκι να ανασάνει.
Δύο.
Έσπρωξε το πιάτο και σταύρωσε τα χέρια της πάνω στο τραπέζι, ενώ το βλέμμα της βυθίστηκε στον απέναντι τοίχο. Πέρασαν πέντε, δέκα, τριάντα λεπτά χωρίς να μιλάει κανείς και έχοντας ο καθένας καρφωμένο το βλέμμα στο κενό απέναντι. Από τότε που έγινε η διάγνωση, ο άντρας της αρνήθηκε οποιαδήποτε θεραπεία χωρίς εξηγήσεις. Τι αγκαλιές, τι κλάματα, τι παρακάλια και τι δεν προφασίστηκε για να τον κάνει ν’ αλλάξει γνώμη. Δεν τα κατάφερε ούτε αυτή ούτε τα παιδιά τους. Εκείνος ήταν αποφασισμένος ότι δεν άξιζε τον κόπο να χάνει τον χρόνο του σε θεραπείες με αμφίβολα αποτελέσματα. Απλά είχε έρθει η ώρα του. Εδώ και τρεις μέρες είχε κόψει και το φαγητό. Μόλις καθόταν στο τραπέζι έσπρωχνε το πιάτο από μπροστά του και σταύρωνε τα χέρια του. Σήμερα λοιπόν αποφάσισε να τον μιμηθεί. Πρώτα τον ενημέρωσε ότι αφού αυτός αποφάσισε να φύγει από τη ζωή, θα έκανε κι εκείνη το ίδιο. Έτσι βρέθηκαν στην κουζίνα να κάθονται ακίνητοι και σιωπηλοί με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο τραπέζι. Οι ώρες περνούσαν, ο ήλιος βασίλεψε και σε λίγο άρχισαν οι σκιές να γεμίζουν το δωμάτιο. Μεσάνυχτα πια και ο άντρας είχε βεβαιωθεί ότι η γυναίκα του εννοούσε την κάθε της λέξη. Σηκώθηκε απαλά, της έπιασε το χέρι και τραβώντας τη στην αγκαλιά του της είπε: «Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο» και άρχισαν να λικνίζονται στους ήχους ενός βουβού ρυθμού.
Λεμονιά Φουτζοπούλου - Diastixo.gr
Η Λεμονιά Φουτζοπούλου γεννήθηκε το 1970 στη Λάρισα. Σπούδασε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Έχει δουλέψει περιστασιακά στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει παρακολουθήσει τα Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής της συγγραφέως Αργυρώς Μαντόγλου και του ποιητή Αλέξιου Μάινα στον χώρο πολιτισμού «Νότιος – Χώρος Τέχνης & Δράσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου