Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ησυχία -
Αφιερωμένο
στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και πάντα μας περιμένει.
Αφιερωμένο στον εγγονό μου που μου ξαναθύμισε το παιδί που κρύβω μέσα μου και
πάντα με περιμένει να σταματήσω…..
Αφιερωμένο σε αυτούς που σταμάτησαν να φωνάζουν. Να ασχημονούν. Να βρίζουν. Και
να διαφωνούν.
Αφιερώνω το παρακάτω κομμάτι του Αλκίνοου Ιωαννίδη σε όλα τα μεγάλα παιδιά του
κόσμου τούτου.
Αφιερωμένο στον εγγονό μου που μου ξαναθύμισε το παιδί που κρύβω μέσα μου και πάντα με περιμένει να σταματήσω…..
Αφιερωμένο σε αυτούς που σταμάτησαν να φωνάζουν. Να ασχημονούν. Να βρίζουν. Και να διαφωνούν.
Αφιερώνω το παρακάτω κομμάτι του Αλκίνοου Ιωαννίδη σε όλα τα μεγάλα παιδιά του κόσμου τούτου.
Καθόταν σταυροπόδι πάνω στα υγρά κοκκινωπά μικρά κομματάκια ξύλου που ήταν παντού διασπαρμένα στην παιδική χαρά, στο «πάρκο της φροντίδας».
Κοιτούσε με αυτά, τα μεγάλα, κατακάθαρα και γεμάτα ανείπωτη αγνότητα μάτια του, τους ενήλικες που τον περιστοίχιζαν. Και φωνασκούσαν.
Φώναζαν. Ασχημονούσαν. Έβριζαν. Διαφωνούσαν. Ακόμη και αν συμφωνούσαν σε κάτι και πάλι φώναζαν. Ασχημονούσαν. Έβριζαν. Και αν τύχαινε κάποια στιγμή και σταματούσαν να φωνάζουν ήταν γιατί περίμεναν να τελειώσει ο συνομιλητής-αντίπαλος τον μονόλογό του και να ακολουθήσουν αυτοί με τον δικό τους επίσης αδιέξοδο μονόλογο.
Ο μικρούλης άγιος, συνέχιζε να κάθεται σταυροπόδι και να τους κοιτά. Τα μεγάλα καστανά ματάκια του άρχισαν να υγραίνονται. Υγράνθηκαν τόσο που στάλες, δάκρυα άρχισαν να γλύφουν τα κατακόκκινα υγιή μαγουλάκια του.
Σώπαινε. Δεν μπορούσε βέβαια ακόμη να μιλήσει. Αλλά και ακόμη και να μπορούσε να αρθρώσει λόγο, τι να πει; Τι να τους πει;
Αυτοί συνέχιζαν. Συνέχιζαν να φωνάζουν. Να ασχημονούν. Και να βρίζουν.Και να διαφωνούν. Είχαν ξεχάσει τον μικρό άγιο που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια τους. Είχαν ξεχάσει ότι κάποτε, παλιά, πιθανόν και αυτοί οι ίδιοι, με αυτόν τον τρόπο να έβλεπαν και να ένιωθαν τον κόσμο.
Ο μικρούλης σοφός, σταμάτησε να δακρύζει. Τα μεγάλα καστανά, γεμάτη καθάρια αγάπη, ματάκια του, άρχισαν να κοιτούν ψηλά τον ουρανό. Εκεί ψηλά που οι φωνές, οι ασχημονίες, οι διαφωνίες και οι βρισιές χάνονταν. Εξαφανίζονταν. Έχαναν κάθε, ανύπαρκτη εξ αρχής, σημασία τους.
Και με το βλέμμα του επικεντρωμένο στο σύμπαν της σιωπής, ο μικρούλης άγιος, γέμισε με την απόλυτη αίσθηση. Την αίσθηση της ησυχίας. Ησυχία κάλυψε την ύπαρξη του. Ένα φως διέκρινες στα μεγάλα καστανά, σαν ελιές, ματάκια του. Και με αυτό το φως της ησυχίας, άρχιζε να λούζει όποιον σταματούσε να φωνάζει. Να ασχημονεί. Να βρίζει. Και να διαφωνεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου