Ποτέ δεν τρώνε τα βουβάλια τους, ούτε τα σφάζουν!

Για κρεβάτι, για στρώμα, για ξαπλώστρα, για ηλιοθεραπεία, αλλά ποτέ το  ιερό βοοειδές, βουβάλι εν προκειμένω, για τροφή των Van Gujjars, ακόμη και εάν πέσει λιμός!

Κι αν πεθάνει κάποιο δικό τους, στους Van Gujjars ξεσπά θρήνος, σχεδόν σαν κάποιος θα θρηνήσει ένα μέλος της οικογένειάς του!

Λόγω βαθιών δεσμών με τα ζώα τους, οι πολίτες της Van Gujjars, κάπου στα Ιμαλάια ποτέ δεν τρώνε τα βουβάλια τους ούτε τα πωλούν για σφαγή. Η παραδοσιακή χορτοφάγος φυλή δεν κυνηγά και παρόλο που μοιράζονται τα ζώα τους οι Shivaliks με τίγρεις, λεοπαρδάλεις και αρκούδες, άγρια ζώα με τα οποία συζούν, είναι πολύ σπάνιο για τη φυλή για να σκοτώσουν αυτά τα άγρια ​​ζώα από φόβο για τη δική τους ασφάλεια.

Οι Van Gujjars περνούν τα καλοκαίρια τους στα λιβάδια των Ιμαλαΐων που ασκούν εποχιακά και εκ περιτροπής βόσκηση, η οποία γίνεται γενικά για να είναι περιβαλλοντικά υπεύθυνη για την διατήρηση της χλωρίδας. Από τη στιγμή που ξοδεύουν μόνο ένα μέρος του έτους εκεί, η γη αναγεννιέται όταν πηγαίνουν, καθώς βοήθησαν και τα ζώα με την κοπριά άφησαν πίσω του και έδρασε ως λίπασμα για το οικοσύστημα στο λιβάδι.

Οι Van Gujjars είναι «δεμένοι» με βουβάλια τους ως κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή πηγή εισοδήματος. Βαθιά προσηλωμένοι στα ζώα τους, οι νομάδες σκέφτονται τα βουβάλια ως μέλη της οικογένειας, περιβάλλοντας κάθε ζώο με φροντίδα και γνήσια αγάπη.

Αν ένα βουβάλι αρρωστήσει ή τραυματιστεί, οι ιδιοκτήτες του εκνευρίζονται και ανησυχούν μέχρι το ζώο πάει καλύτερα και όταν ένα βουβάλι πεθαίνει, που σημαίνει μια απώλεια πιο προσωπική και από τα οικονομικά, στους Van Gujjars, ξεσπά θρήνος, σχεδόν σαν κάποιος θα θρηνήσει ένα μέλος της οικογένειάς του.