Ρυμουλκός πολιτισμού το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Φωτογραφία αρχείου, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Με νομοθετική πρωτοβουλία, περιήλθε εξολοκλήρου στην ευθύνη του δημοσίου, διευρύνοντας τις δυνατότητες αξιοποίησης του χώρου για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, υψηλής πάντοτε ποιότητας, αλλά και συνεργιών καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών

Μέσα από μία λιτή ανακοίνωση, του Υπ. Πολιτισμού, πληροφορηθήκαμε το πέρασμα του Μεγάρου Μουσικής σε κρατική διαχείριση. Δεν θα έλεγα κρατικοποιήθηκε, μία λέξη, που δυστυχώς έχει φορτωθεί με χίλια μύρια κακά νοήματα. Κι ωστόσο το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που η γνωστή αοιδός νοηματοδότησε χιουμοριστικά με τον… παίδαρο, σήμερα ανήκει στο χαρτοφυλάκιο του Δημοσίου.

Το πώς έγινε αυτή η μετάβαση στο νέο οικονομικό καθεστώς έχει να κάνει με τα διαχρονικά ελλείμματα του Μεγάρου, λόγω της κακής οικονομικής του διαχείρισης, αλλά και της δυσμενούς αγοράς, γενικότερα.

Η πιεστική αναζήτηση δανειακών κεφαλαίων και η μη ανταπόκριση των τραπεζών, καθώς είχαν ήδη «φεσωθεί» έστρεψε το ενδιαφέρον προς το Υπ.Πο., από όπου έλαβε αρνητική απάντηση. Αυτά μέχρι που ήρθε η εναλλακτική λύση: Δεν μπορείτε να το διαχειριστείτε; Διατίθεται το Δημόσιο να αναλάβει, αλλά μαζί και το ιδιοκτησιακό καθεστώς!

Κάπως έτσι το Μέγαρο, που ιδρύθηκε επί Χρ. Λαμπράκη, για υψηλού κύρους μουσικές εκδηλώσεις, σήμερα στεγάζει μία σειρά από πολιτιστικές δραστηριότητες, εγνωσμένου κύρους, με την κάλυψη των οικονομικών του από το Δημόσιο!

Δηλαδή:

   

- Με τη συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών περιήλθε εξολοκλήρου στην ευθύνη του δημοσίου, διευρύνοντας τις δυνατότητες αξιοποίησης του χώρου για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, υψηλής πάντοτε ποιότητας, αλλά και συνεργιών καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών. 

- Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έχει ήδη στεγαστεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού βρίσκεται σε συζητήσεις για τη στέγαση και του Θεατρικού Μουσείου.

- Οι εργαζόμενοι του ΟΜΜΑ εντάσσονται στο ενιαίο μισθολόγιο και ελήφθη μέριμνα ώστε η μισθολογική προσαρμογή τους να είναι όσο το δυνατόν ηπιότερη. Τίθεται, δε, τέλος στο καθεστώς των υπέρογκων αμοιβών των διευθυντικών στελεχών, οι αποδοχές των οποίων θα έχουν πλέον ως πλαφόν τις αμοιβές των Γενικών Διευθυντών Υπουργείων και μόνο κατ’ εξαίρεση τις αποδοχές του Γενικού Γραμματέα Υπουργείου.